Vroeger als jonge meid van 15 jaar wist ik één ding zeker: ik wilde mamma worden. Het liefste voor mijn dertigste, net als mijn moeder. Het huisje, boompje, beestje verhaal. Ik had er verder nog geen enkele voorstelling bij, maar ik wist wel dat ik gek was op kinderen en dat ik moeder zou worden, hoe dan ook.
Ik had date op date
Dat het leven anders kan lopen dan dat je hoopt of denkt ervaarde ik in 2009, toen ik na twee relaties weer single werd op mijn negenentwintigste. Ik zag mijn hele plan in duigen vallen. Moeder worden voor mijn dertigste ging mij zeker weten niet meer lukken. Ik ging, nadat ik gewend was aan het feit dat ik weer single was, flink daten. Ik denk dat ik in de jaren die volgden tientallen dates heb gehad, maar mijn aanwakkerende kinderwens hielp hierin niet mee. Ik voelde zo’n druk om maar die leuke vent tegen te komen met wie ik kinderen zou kunnen krijgen, dat het eigenlijk teveel werd. Het zorgde er voor dat date na date niets werd. Begin 2013 dacht ik die leuke man aan de haak te hebben geslagen. Ik voelde kriebeltjes in mijn buik, totdat hij mij na de tweede date ineens vertelde dat hij toch geen klik voelde. En dat was het. Ik was echt klaar met mannen op dat moment, maar dacht tegelijkertijd ook: ‘Hoe moet het nou met mijn kinderwens? Zal ik dan alleen moeder moeten worden?’
De dag daarna las ik het artikel dat mijn leven zou gaan veranderen
In het artikel stond dat er die avond een speeddate zou plaatsvinden. Geen ‘normale’ speeddate om die leuke partner te vinden, maar een speeddate om een medewensouder of wensouders te vinden. Het was georganiseerd door de stichting Meer Dan Gewenst. Er stond ook een interview in met Sara Coster, die een co-ouderschap had met een homostel. Die dag heb ik het artikel en vooral het interview meerdere keren doorgelezen op mijn werk. Van werk kwam uiteraard niets meer die dag. Ik had het gevoel dat dit weleens iets voor mij zou kunnen zijn. In een opwelling gaf ik mij op. Na die bijeenkomst wist ik het zeker. “Ik ga dit doen. Op deze manier ging ik mijn kinderwens vorm geven”. Ik ging op zoek naar een leuk homostel of homo.
Voordat ik hem de hand schudde wist ik dat dit de vader van mijn kinderen was
Ongeveer een jaar later, na vier dates met verschillende mannen, had ik in maart 2014 wederom een speeddate. Het was de derde speeddate die Meer Dan Gewenst organiseerde en de tweede speeddate waar ik naartoe ging. Ik geloofde er ondertussen na een paar afwijzingen niet meer in, maar toch deed ik mijn best met de gesprekken die ik die avond voerde. Ik weet nog goed dat het tijd was om Jacob te ontmoeten. Ik voelde het meteen: een donder en een bliksem. Ik voelde het allemaal. Nog voordat ik hem de hand had geschud, wist ik het al: ‘Dit is hem. Dit is de vader van mijn kinderen’ . We hadden een geweldig gesprek en na die 9 minuten wilde ik helemaal niet verder, ik wilde geen andere mannen meer ontmoeten en ik wilde ook niet dat hij nog met andere vrouwen zou praten. Dit was hem hoor. Dit was dé man.
We gingen ervoor samen
Gelukkig was het gevoel wederzijds en na heel veel dates waarin we elkaar leerden kennen en ik mij volledig op mijn gemak voelde bij hem, gingen we er voor. Wij gingen samen het co-ouderschapavontuur aan. En wat hebben we een geluk gehad! Al vrij snel was ik zwanger van ons eerste kindje Thijs. Hij werd geboren in juli 2015. Ik woonde destijds ver weg van Jacob (in Zwolle) en dat was de eerste paar jaar erg zwaar. Op woensdag haalde Jacob hem op met de auto en in het weekend ging ik heen en weer met de trein, want ik had geen auto. Nadat mijn huis ruim een jaar te koop stond, werd deze verkocht en kon ik eind 2016 beginnen aan mijn huizenjacht in Amsterdam. We wilden namelijk heel graag een broertje of zusje voor Thijs, maar de grote voorwaarde was dat ik in Amsterdam zou wonen.
Het is niet het ideale plaatje
In juli 2017 verhuisde ik naar mijn nieuwe woning in Amsterdam en in oktober van dat jaar begonnen we aan onze eerste ronde. Ik was meteen zwanger! Dat jaar erop is in juli 2018 ons meisje Eva geboren. Beide zwangerschappen waren zwaar, maar toch was ik gelukkiger dan ooit. Ik was moeder. Mijn grootste wens was uitgekomen. In het begin heb ik wel afscheid moeten nemen van dat ideale plaatje in mijn hoofd: samen met een man trouwen en dan kinderen krijgen. Maar eigenlijk past deze manier van ouderschap perfect bij mij. Ja, het is zwaar in mijn eentje en het is best lastig om niet te kunnen zeggen ‘Vraag maar even aan papa’, maar als ze niet bij mij zijn dan kan ik bijkomen en dat heb ik hard nodig.
We vieren de feestdagen en vakanties samen
Al bij de speeddate hadden we het erover hoe we zo’n co-ouderschap voor ons zouden zien en allebei hadden we hetzelfde beeld: samen op vakantie gaan, verjaardagen en feestdagen vieren. Een gezin zoals ieder ander, maar dan niet in hetzelfde huis en dat is ook gelukt. Sinterklaas, Kerst en Oud en Nieuw worden samen gevierd. Ook hebben we tot nu toe elke vakantie samen doorgebracht. De eerste twee jaar reisden we met z’n drietjes naar Kreta en toen Eva erbij kwam zijn dit autovakanties geworden naar Frankrijk. Dit jaar gaan we weer samen naar Frankrijk en Spanje. Ik denk dat we geluk hebben dat we heel erg op één lijn zitten. Natuurlijk hebben we ook wel eens meningsverschillen, maar dat is prima en mag er zijn, zolang we maar blijven praten met elkaar. Ook zijn er uiteraard ook verschillen met regels bij papa of bij mama thuis, maar voor de kinderen is dat duidelijk en normaal, omdat ze niet beter weten. Al vanaf dat ze 4 maanden zijn (Eva zelf iets sneller) is het co-ouderschap rooster ingegaan. De ene helft van de week zijn ze bij mij en de andere helft bij hun vader. Echt 50/50 dus. Nu ze wat ouder worden is het wel eens moeilijker. Zo zou Thijs het liefste samen in één huis willen wonen en zegt Eva regelmatig tegen mij dat ze me gaat missen of heeft gemist. Maar is dat niet gewoon normaal op deze leeftijd?
De ware Jacob
Al met al heb ik nog steeds geen moment spijt van de manier waarop ik moeder ben geworden. Ik heb twee kinderen, zij hebben de leukste vader die ik mij maar kan wensen én ik doe het samen met de fijnste man die ik mij kan voorstellen. In het begin, toen we nog aan het daten waren, zei iemand gekscherend tegen mij: ‘Is hij de ware Jacob?’ en ja, ik denk dat hij dat wat dit betreft zeker weten is. Hoe het in de toekomst gaat zijn? Geen idee. Ik denk dat tegen de tijd dat ze naar de middelbare school gaan het wellicht fijner is als ze om en om de hele week bij mij zijn en dan weer bij hun vader, maar dat zien we dan. Tegen die tijd zullen we met z’n vieren om de tafel gaan om te bespreken wat zij fijn vinden en wat handig is voor hen. Zolang je goed met elkaar blijft communiceren is er veel mogelijk!
MARIEKE
