Celine schrijft een reeks op Kids en Kurken. Lees hieronder de vorige delen.
Deel 1: Ik was zwanger tegelijkertijd ging mijn gezondheid iedere maand verder achteruit
Deel 2: Onze zoon werd bijna geboren en mijn vriend stond bij het verkeerde ziekenhuis
Deel 3: Maykel werd met 31 weken geboren
De arts gaf aan dat we nog maanden in het ziekenhuis zouden blijven
Na de operatie konden we Maykel nog niet gelijk zien. We moesten ongeveer een uurtje op hem wachten. Toen we naar hem toe mochten, had hij zijn oogjes open. Hij volgde waar we heen gingen. De verpleegkundige die hem verzorgde zei dat hij sterk was, maar wel ontzettend ziek. Wij begrepen dat nog niet, want hij was toch geopereerd? “Hij wordt nu gewoon beter”, dacht ik. Op een geven moment kwam de arts van Maykel en zei dat wij wel even naar huis konden om boodschappen te doen, omdat we waarschijnlijk daar nog maanden zouden verblijven. Ik en mijn vriend deden voor een week boodschappen en brachten dat naar het Ronald MacDonald Huis. Daarna liepen we gelijk weer terug naar het ziekenhuis.
Ineens was de hele sfeer anders
We vonden ineens dat alles anders was op de afdeling. De verpleegkundige keek ons niet meer in de ogen aan. Ze zei dat het bloed van Maykel zuur was (ik denk dat zij het al wist). De arts kwam naar ons toe en gaf aan dat Maykel achter uit ging. Hij wilde een foto van zijn buik maken of hem opnieuw opereren. Maar een nieuwe operatie zou hij mogelijk niet overleven. Ze zouden gaan overleggen en later terug komen. De artsen stonden met ongeveer zes man in de gang en ik wist dat het gesprek over mijn zoontje ging. Na een uur wachten naast Maykel werden we geroepen. We mochten naar dezelfde ouderkamer waar we uren hadden gewacht op zijn operatie. Verschrikkelijk om weer in die kamer te zitten. Zijn arts was er al. Evenals een hele lieve zuster.
De arts vertelde ons direct dat Maykel zou overlijden
Ze konden niks meer voor hem doen. Mijn wereld stortte daar ter plekke in. De artsen hadden bij zijn operatie eerder gezien dat zijn dunne darm helemaal was aangetast en dat dit sowieso al mis zou gaan. Tot op de dag van vandaag snap ik niet waarom ze toen niet gelijk eerlijk zijn geweest, als ze dat al gezien hadden. Ze hebben ons hoop gegeven, terwijl die er niet was. Misschien hadden ze zelf nog hoop dat zijn darm vanzelf beter zou worden. Ik heb geen idee. Ik raakte overstuur en ik heb wel 100 zakdoekjes gebruikt. Ik belde na het nieuws mijn moeder. Het enige wat ik zei was: “Kom alsjeblieft naar Amsterdam”. Daarna hoorde ik een gil. Mijn moeder huilde en mijn vader schreeuwde: “Rot op, neeehh”.
De zuurstof werd stop gezet
Onze twee beste vrienden kwamen gelijk. Zo lief van ze. Daarna zouden mijn ouders komen. We zaten te wachten in de ouder kamer op onze Maykel. Hij werd in een draagbare couveuse naar ons toe gereden, zodat we in dat kamertje afscheid konden nemen. Er rolden ontzettend veel tranen, want was er veel verdriet. Bij ons, maar ook bij de rest. De anderen moesten afscheid gaan nemen van een kindje dat ze nog nooit hadden gezien vanwege Corona. Tijdens het hele overlijdingsproces heeft die lieve zuster allemaal fotos gemaakt. Na ongeveer twee uurtjes ging al het bezoek weg. We hadden afgesproken dat als iedereen weg was, Maykeltje naar een grote kamer werd gebracht waar twee bedden stonden.. We konden die tegen elkaar aan schuiven. Mijn ouders zouden er dan bij komen. We wilden namelijk samen met mijn ouders de zuurstof stoppen. Mijn ouders kwamen binnen. Ze waren zo verdrietig, omdat ze hun kleinzoon voor de eerst keer ontmoetten, maar tegelijkertijd afscheid moesten nemen. We zaten uren op het bed en huilden. Er waren zoveel emoties aanwezig. We huilden, maar lachten ook.
Maykel werd steeds geler
Er kwam bloed uit zijn mondje. Nog steeds volgde hij mijn hand met zijn oogjes. We besloten om zijn zuurstof te stoppen om 00.00 uur in de nacht. De zuster haalde de zuurstof van Maykel eruit. Ik zal het nooit meer vergeten. Ik hoorde een geslurp van de lucht. Het was ontzettend eng. De zuster gaf ons de ruimte en ging weer weg. Ik huilde en schreeuwde continu: “Papa is hij nu al dood?” Maykel startte met gaspen. Dat was ontzettend naar, want ik kreeg het gevoel dat hij wilde ademen en dat ik de zuurstof weer moest aansluiten. Hij gaspte heel vaak.
Zijn hartje stopte met kloppen
Na een kwartiertje kam de zuster terug en luisterde naar zijn hart. Maykel was hersendood, maar zijn hartje klopte nog steeds, dus officieel kon hij niet dood verklaard worden. De zuster had de stethoscoop laten liggen enging deze halen. Om 00.40 luisterde mijn vader naar het hartje, maar hij hoorde niks meer. Maykel Mariano Dace huurman was op 27-04-2020 geboren en op 8-05-2020 in de nacht overleden. Hierna maakten we met de zusters afdrukjes van zijn voeten en handen. We plakten een klein beetje haar in een boekje. Er werden ook foto’s gemaakt door het ziekenhuis. Ik wilde hem in badje doen. Mijn moeder hielp mij. Het voelde ontzettend eng om een wezenloos kindje in het water te stoppen. Al zijn infuusjes werden er uit gehaald. De gaatjes werden dichtgeplakt met lijm. Ik kon dat niet aan zien.
Maykel lag in een plastic bak
We hadden zijn geboortetas mee, maar die kleertjes waren veel te groot. We maakte het wat passender met tape. We kregen een prematuur mutsje van het ziekenhuis. Daarna gingen we een verdieping naar beneden. Weer naar dezelfde ouderkamer. Daar lag een plastic bak met visjes aan de zijkant en een dekentje zodat Maykel niet zo hard lag. Het is verschrikkelijk om je kind in een plastic bak te stoppen. Maar het kon even niet anders, aangezien het kistje er nog niet direct was.
CELINE
