Het was in één keer raak, ik was zwanger
Mijn man en ik verschillen 16 jaar in leeftijd en iedereen had wel een bepaalde mening over onze relatie. Hierdoor hadden we een pittige start van onze relatie, maar besloten we toch na twee jaar dat we onze liefde graag wilde bekronen met een kindje van ons samen. Mijn vriend had al dochters uit een vorige relatie. We besloten dat ik in december 2017 zou stoppen met de pil. Het was ongelofelijk, maar in januari had ik al een positieve zwangerschapstest in handen. We waren best in shock dat het zo snel raak was. We hadden verwacht dat het wel even zou duren. Na zeven weken mochten we voor een eerste echo komen. Er was een klein knipperend hartje te zien. We waren in de wolken. Bij de verloskundigenpraktijk hebben ze ons gevraagd of we mee wilde doen aan een onderzoek van het Erasmus MC. We zouden dan gratis extra echo’s krijgen. Dat wilden we natuurlijk wel. Hierdoor kregen we met 8 weken nog een echo, vlak voor we op wintersportvakantie gingen. Het ging allemaal goed met onze kleine erwt.
In die vakantie bekroop me een akelig gevoel
De vakantie was voor mij niet zo’n succes. Ik heb de heenweg alleen maar boven een plasticzak en langs de weg gestaan, omdat ik zo misselijk was en niets binnen hield. In Oostenrijk heb ik ook veel op bed gelegen. Maar het maakte me niets uit, want ik was zwanger! In die vakantie bekroop me een akelig gevoel. “Zou het wel goed zijn met ons kindje?”, vroeg ik me af. Totaal uit het niets, want er was geen aanleiding. Ik verloor geen bloed en had ook geen buikpijn. Ik zette het gevoel snel van me af. Toen we weer thuis kwamen mochten we bij 10 weken weer voor een echo komen. De echoscopische zette het apparaat op mijn buik en werd stil . Ze riep er iemand anders bij. Ik voelde de aarde wegzakken. Ik wist dat het fout zat. Er kwam een andere vrouw bij. Ze zei: “Ik heb slecht nieuws. Ik zie geen hartje meer kloppen”. Mijn vriend werd wit en liep naar de gang, omdat hij helemaal niet goed werd. Het hartje was waarschijnlijk al gestopt op vakantie.
We vingen het embryootje op
We konden het niet geloven. We werden doorgestuurd naar de gynaecoloog, waar nogmaals bevestigd werd dat er geen leven meer was. Ik kreeg tabletjes mee naar huis, waardoor de miskraam opgewekt zou worden. Ik vond het vrij heftig. Ik kreeg thuis gewoon echt weeën. De hele nacht en tegen de ochtend bloedde ik heftig. Toen hebben wij het embryootje opgevangen. Het was echt een soort garnaaltje. Je zag wel echt dat het een mensje in wording was. Ik zag oogjes en er kwamen al handjes. Ik was echt letterlijk kapot. Mijn droom lag in duigen. Ik heb een week lang alleen maar gehuild. Na een tijdje kwam ik op nacontrole. De arts zei dat het er allemaal goed uitzag.
Er zaten nog restjes in mijn baarmoeder
Na een paar weken begon ik echter opeens hele grote stolsels te verliezen. Ik schrok me kapot en reed naar de eerste hulp. Daar zagen ze niets bijzonders. Waarschijnlijk was mijn menstruatie heftig door de miskraam. Daarna ben ik nog twee keer met dezelfde klachten bij een andere arts geweest. Ik heb om een second opinion gevraagd. Er zaten wel degelijk nog restjes van de miskraam in mijn baarmoeder. Inmiddels was dat allemaal verkleefd. Ze konden me pas na twee maanden helpen, want het was enorm druk. Ik was woedend en verdrietig tegelijk. Ik wilde namelijk zo snel mogelijk weer zwanger raken. Ik ging naar een ander ziekenhuis en daar hebben ze een half jaar na de miskraam mijn baarmoeder schoongemaakt. Toen konden we eindelijk dit hoofdstuk afsluiten. We mochten het weer gaan proberen.
Met 17 weken kreeg ik ineens rugpijn
Ik was in maart 2019 weer opnieuw zwanger! Ik voelde blijdschap, maar ook een ontzettende onzekerheid. Ik mocht direct voor extra echo’s komen. Dat was erg fijn. Toen was daar eindelijk onze mijlpaal: de 12-wekenecho. Alles zag er goed uit en de verloskundige vertelde dat na 12 weken de kans erg klein was dat het nog mis zou gaan. We deden de NIPT en ook deze bleek goed. Met 15 weken hoorden we dat we een jongetje kregen. Alles is natuurlijk welkom, maar mijn vriend heeft al twee dochters, dus een jongen was wel heel leuk! Met 17 weken zwangerschap gingen we een weekje naar Texel. Mijn buikje groeide al aardig. Het was echt goed te zien dat ik zwanger was. Ik was er trots op, dus droeg ik alleen maar strakke kleding. Ik had die week ineens veel pijn in mijn rug. Zoveel dat ik amper kon zitten. “Dat is logisch en hoort erbij”, dacht ik, “zwangere vrouwen hebben dat nu eenmaal”. We kwamen op zondag terug en reden meteen door naar een goede vriendin, die ook in verwachting was. Het was erg warm die dag en haar andere dochter speelde met waterballonnen. Toen er één voor haar kapot viel, zei ik nog voor de grap: “Nou je vliezen zijn gebroken”. Niet wetende wat er een paar uur later zou gaan gebeuren.
Ik kreeg buikpijn in bed
We hadden lekker Chinees gegeten. “De pijn komt van mijn darmen, door het Chinese eten”, dacht ik. Ik woelde wat en opeens voelde ik rond 23.30 uur iets knappen. Het werd warm en nat in mijn slip. Ik dacht dat ik in mijn broek had geplast. Toen ik op de wc zat, zag ik op de grond een hele grote plas. Ik wist meteen dat dit niet goed was. Mijn vriend zei: “Nou, we moeten niet meteen het ergste denken hoor”. Ik belde de verloskundige. Zij zei ook: “Nou het zal wel meevallen. Wil je dat ik langskom?” Ik stond er ècht op dat ze zou komen. Ze luisterde naar het hartje. De hartslag was luid en duidelijk te horen. Toen ze aan mijn buik voelde, vond ze die wel wat klein. Ze deed een testje en het vocht bleek vruchtwater te zijn. We werden direct doorgestuurd naar het ziekenhuis.
Daar aangekomen werd onze grootste nachtmerrie werkelijkheid
Op de echo was bijna geen vruchtwater meer te zien. Ze konden niets doen. Ik was nog maar 18 weken zwanger en een kindje is pas levensvatbaar bij 24 weken. En gebroken vliezen kunnen ze helaas niet dichten. Je vruchtwater wordt wel steeds bijgemaakt door het lichaam, maar het gat was bij mij zo groot dat het er steeds weer uitliep. Ik werd in de nacht opgenomen op de kraamsuites en moest wachten tot de arts er de volgende dag zou zijn. Hij bracht ons nogmaals het vreselijke nieuws dat we ons kindje zouden verliezen. Ze dachten in het ziekenhuis aan een infectie waardoor mijn vliezen gebroken waren. De arts wilde nog wat mooie beelden voor ons maken van de baby, dus pakte hij het echo apparaat. Ons zoontje bleek al overleden die nacht doordat het vruchtwater weg was. Ik moest op de natuurlijke manier gaan bevallen. Die avond ben ik ingeleid. Ik mocht een ruggenprik, maar ik heb deze uiteindelijk niet genomen. Wel wilde ik morfine. Op 25 juni 2019 is onze zoon Max geboren. De placenta kwam hierna niet los, waardoor ik heel veel bloed verloor. Ik ben na de bevalling nog geopereerd om de placenta te verwijderen.
Max was zo klein, maar zo perfect
Alles zat erop en eraan. Ik was van te voren heel bang hem te zien, maar het was alles behalve eng. Zijn huidje was nog erg rood en doorschijnend. Ik zag duidelijk het neusje en de voeten van mijn vriend. Niet te bevatten. We mochten Max bij ons houden. Hij kreeg een mooi kistje, dekentje, mutsje en knuffeltje. Toen moesten we gaan nadenken wat we wilden: begraven of cremeren. Dit was vreselijk. Ik wilde hier niet over nadenenken. Wij kozen ervoor Max uit te laten strooien bij crematorium Hofwijk. Hier is een mooie gedenkplaats waar meer te vroeg geboren kindjes liggen. Ik heb hem nog een armbandje van mezelf meegegeven in zijn kistje. Ook hebben we mooie foto’s en voet- en handafdrukjes gemaakt.
De gedenkplek bij Hofwijk waar Max en Sophie uitgestrooid zijn
We waren na het verlies van Max vreselijk kapot. Onze liefde was echter sterk. Mijn vriend hielp mij hier doorheen. Ook mijn omgeving was ontzettend lief. Dat deed ons goed. Via het ziekenhuis kreeg ik een psycholoog die me enorm hielp. Ondanks deze nachtmerrie hadden we nog steeds de wens om samen een kindje te krijgen. Eigenlijk was de wens zelfs nog groter. De arts vertelde ons dat de kans op herhaling erg klein was. We hadden domme pech. Mijn lichaam maakte in principe gezonde kindjes.
Zwanger op vakantie
In september 2019 was ik weer zwanger. Mijn zwangerschap was nu wel medisch. Ik ging dus niet meer naar een verloskundige, maar ik kwam onder controle van de gynaecoloog in het ziekenhuis. Ik had bijna iedere week een controle, maar alles verliep voorspoedig. Bij de zwangerschap van Max hadden we al wat kleertjes en dergelijke gekocht. Nu durfden we niets te kopen of voor te bereiden. We leefden echt van dag tot dag. Daarbij was ik ontzettend ziek. Ik gaf de hele dag over en zat op het randje van een opname. Ik kreeg zetpillen tegen de misselijkheid. Het hielp niet veel, maar wel iets. Met 15 weken zwangerschap werd het gelukkig minder. We hoorden toen dat we deze keer een meisje zouden krijgen. We wilden voor Kerst graag nog naar Spanje een rondreis maken door Andalusië. De dokter vond het prima, want alles ging goed met mij en de baby.
Weer kreeg ik hele erge rugpijn
In Spanje was ik totaal niet ontspannen. Ik ging vaak naar het toilet om te kijken of ik niets verloor. Toen we in een koets door Sevilla reden, was ik doodsbang dat het gehobbel ervoor zou zorgen dat we het kindje verloren. Ik kreeg weer rugpijn tijdens die vakantie. Hele erge rugpijn. Maar weer dacht ik: ‘Dit hoort er allemaal bij”. Tegen het eind van de vakantie verloor ik opeens dik geel slijm. Ik maakte me hier veel zorgen om. Ik googelde, maar probeerde het tegelijkertijd weg te stoppen. Ik wilde er niet aan geloven. De laatste dag besloten we toch iets te kopen voor de baby. De dochters van mijn vriend wisten nog niet of ze een broertje of zusje zouden krijgen. We kochten hele lieve roze slofjes, die zij konden uitpakken.
In Sevilla zwanger van Sophie
Ik verloor opeens een hele grote sliert taai slijm
Weer thuis waren de meiden best blij met het feit dat ze een zusje zouden krijgen. Ze waren wat ingetogen, want al twee keer zou er een kindje komen, maar ging het mis. Dat had natuurlijk ook impact op hun. De ochtend nadat we thuis waren gekomen, zat ik op het toilet. Ik verloor opeens een hele grote sliert taai slijm met een beetje bloed. Ik was in alle staten en begon te hyperventileren. Mijn vriend probeerde me gerust te stellen. Ik had die dag om 16.00 uur weer een controle. Ik belde meteen om 8.00 uur naar de gynaecoloog en kreeg te horen dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Het was gewoon afscheiding. Ik ging er van uit dat ze met mijn eigen arts overlegd had. De hele dag had ik buikpijn. Ergens wist ik gewoon dat het niet goed was, maar ik wilde dit niet uitspreken. Ik deed ontspanningsoefeningen op aanraden van mijn psycholoog eerder. Ik kon amper zitten van de pijn in m’n rug.
Ik was 19 weken zwanger en had al ontsluiting
Het was tijd voor mijn afspraak bij de gynaecoloog. Het bleek dat zij van niets wist. Ze schrok zich helemaal rot toen ik een foto van het slijm liet zien. Ze onderzocht me en ik bleek al ontsluiting te hebben. Ik was 19 weken zwanger. Dit was veel en veel te vroeg. Ik werd meteen opgenomen en ik mocht niet meer lopen. Direct belde ik mijn vriend met dit nieuws. De arts wilde proberen mijn baarmoeder dicht te maken met een cerclage, een soort hechting om je baarmoederhals heen. Het was moeilijk, omdat ik al aan het ontsluiten was. De vliezen moesten naar binnen geduwd worden, maar deze zijn enorm kwetsbaar. Als ze zouden breken, was er niets meer aan te doen. Dat wisten we helaas uit ervaring. Ze wilde dit dus samen met een andere arts doen. Dat kon pas de volgende dag. Ik kreeg medicijnen om de weeën te remmen en ik mocht op de kraamsuite liggen, in dezelfde kamer waar Max geboren is. Helemaal achterin. Het was ontzettend moeilijk, want er werden daar allemaal kindjes geboren. Wij zaten echter in een hel. Die nacht moest ik doorkomen en hopen dat de bevalling niet verder door ging zetten. Ik hoorde in de kamer naast me een vrouw bevallen en een kindje huilen. Ik deed mijn oordopjes maar in en luisterde naar muziek.
Er kon niets meer gedaan worden
Het werd uiteindelijk gelukkig ochtend. Ik werd gewassen en naar de OK gebracht. Ik bleek nog meer ontsluiting te hebben, maar ze gingen het toch proberen. Ik kreeg een ruggenprik, dus ik was er heel de operatie bij. Normaal gesproken is deze ingreep zo gebeurd. Maar bij mij duurde het zo lang. Uiteindelijk zeiden ze dat het gelukt was. Ons kindje maakte het goed. Toen ik op de uitslaapkamer lag, kreeg ik een controle, en zag de verloskundige vocht. Ik voelde dit zelf niet door de ruggenprik. De gynaecoloog werd opgeroepen. De verpleegkundige reed mij naar mijn kamer waar mijn vriend zat. Hij was op van de zenuwen. Ze hadden hem nog niets verteld. Hij vroeg mij of het gelukt was. Ik vertelde over de twijfel en dat de gynaecoloog moest komen. Maar eigenlijk wisten we het wel. We voelden het aan. Mijn vliezen bleken inderdaad gebroken door het terug naar binnen duwen. Er kon niets meer gedaan worden. Ik moest wederom bevallen.
Er was niets meer van mij over, ik was kapot
De cerclage werd er weer afgeknipt. Ik hoef niet uit te leggen hoe dat voelt nadat ze een uur bezig zijn geweest met opereren. Deze pijn was echter niets vergeleken met de pijn in onze harten. Op 17 december werd onze dochter Sophie levend geboren. Slechts een paar minuten leefde ze. Vlak hierna is ze in onze armen overleden. Zo klein, maar zo sterk, net zo perfect als haar broertje. Daarna ben ik met spoed weer naar OK gebracht, omdat de placenta weer niet los kwam. Ik was in die korte tijd al twee liter bloed verloren. Wederom hebben wij weer afscheid moeten nemen van een kindje. Sophie werd uitgestrooid bij Hofwijk, bij haar broertje. Er was niets meer van mij over. Ik kon niet geloven dat mij dit twee keer overkwam. Ik heb heel lang Oxazepam geslikt en ik heb twee maanden niet tot nauwelijks geslapen. Ik was echt dood van binnen. Mijn vriend en de gynaecoloog waren heel bezorgd om me. Uiteindelijk kreeg ik EMDR-therapie. Dit heeft mijn ontzettend geholpen. Door deze therapie, mijn vriend en de gynaecoloog, ben ik er weer bovenop gekomen.
Ik bleek een zwakke baarmoedermond te hebben
Steeds als ik rond de 20 weken zwangerschap kwam, werd het kindje en het vruchtwater zwaarder en dat hield mijn baarmoeder niet. De eerste keer hebben ze dit niet kunnen zien, omdat mijn vliezen al gebroken waren. Wij zijn nog erg verdrietig hoe het ziekenhuis met bepaalde zaken omgegaan is. We zijn nu weer een gezond kindje verloren. Daarom wilde ik mijn verhaal delen. Ben je zwanger, luister dan alsjeblieft naar je gevoel en laat je niet afwimpelen. Wij zijn dit jaar uiteindelijk ouders geworden van een gezonde dochter Fleur. Ik kreeg bij 12 weken zwangerschap preventief een cerclage en moest bijna heel mijn zwangerschap op bed liggen. Uiteindelijk hebben Max en Sophie een zusje gekregen, die bij ons mocht blijven.
Wij met Fleur en in onze harten Max en Sophie
DEBORAH
