Naar de huisarts
Op 5 maart 2020 begon mijn avontuur om BAM te worden. Ik was al moeder van een dochter van vier jaar en al drie jaar single. Ik had geen enkele behoefte aan een nieuwe relatie, maar ik wist heel zeker dat mijn gezin niet compleet was. Die dag had ik een afspraak bij de huisarts om mijn wens bespreekbaar te maken. De huisarts wilde mij doorsturen naar een kliniek in Nederland om aan de slag te gaan met het zoeken naar een donor, maar de wachtlijsten gingen voor langere tijd dicht en ik kon dus niet aangemeld worden.
Een matchende donor
Uiteindelijk heb ik besloten om zelf op zoek te gaan naar een donor. Ik vond het toen ook belangrijk dat er wel ruimte was dat het kindje contact kon opnemen wanneer hij of zij daaraan toe zou zijn. De zoektocht was tijdrovend en emotioneel. Vaak kwamen de wensen en verwachtingen niet overeen met elkaar. In augustus heb ik mijn zoektocht voor 2 maanden gestaakt. Ik wilde mijn doel goed voor ogen hebben, want ik begon aan mezelf te twijfelen. Hierna was ik zekerder dan daarvoor. Hoe lang het ook zou duren, een partner was uitgesloten en mijn kinderwens niet. En dus ging ik in oktober weer verder met mijn zoektocht. Al snel kwam ik een donor tegen waar het goed mee voelde. Het contact verliep heel voorzichtig, bang dat het toch weer op niks zou uitlopen. Na meerdere keren mailen, besloten we een keer af te spreken. Mijn zus was hiervan op de hoogte. Ik vond wel dat iemand moest weten waar ik was. De ontmoeting ging heel goed en onze wensen en verwachtingen naar elkaar waren al snel duidelijk en compleet. Hierna zijn we begonnen met het opstellen van een contract. In december hebben we het contract besproken en ondertekend samen met een notaris.
Zwanger
Op 13 april had ik al een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Ik was direct heel enthousiast en blij. Het was gelukt en sneller dan verwacht. Maar ik was ook bang en terughoudend. “Wat als het mis gaat? Ga ik dit wel echt alleen redden? Hoe gaat mijn omgeving hierop reageren?” Als eerste wilde ik wat meer zekerheid. En dus bleef de zwangerschap mijn geheim en die van de donor. Met 8 weken had ik een goede echo en besloot ik mijn dochter te vertellen dat ze grote zus zou worden. Voor haar was het een wens die uitkwam en ze was heel vrolijk, iedereen moest het weten. Juist omdat ik dit alleen ging doen, wilde ik het nieuws delen met mijn omgeving . Vaak reageerden mensen goed op het nieuws en werd ik gefeliciteerd met de zwangerschap. De hulp en steun van mijn omgeving had ik nodig in dit proces. Maar er waren ook naasten die mijn keuze helemaal niet begrepen en veel kritiek hebben geuit op mijn keuzes. Toen ik 12 weken zwanger was en wederom een goede echo had, heb ik het aan iedereen bekend gemaakt.
Het bevallingsplan
De zwangerschap verliep zonder complicaties. In oktober 2021, ik was toen 7 maanden zwanger, kreeg ik te maken met een hogere bloeddruk. Na verdere controle bleek er geen aanwijsbare reden te zijn, en in rust daalde mijn bloeddruk weer. Mijn bloeddruk bleef gedurende de laatste twee maanden wel een aandachtspunt. Met 36 weken begon mijn zwangerschapsverlof. Ik was al helemaal klaar om de baby te verwelkomen. Op woensdag 15 december had ik weer een controle. Ook nu was mijn bloedruk te hoog. De verloskundige besloot het aan te kijken en de volgende dag te meten. De volgende dag was mijn bloeddruk weer netjes. 20 December was mijn uitgerekende datum, 22 december had ik weer een controle en werd er besproken om me door te sturen naar het ziekenhuis. Ik begreep waarom dit ter sprake kwam, maar ik wilde absoluut geen medische bevalling zonder mijn eigen verloskundige. Bij de geboorte van mijn dochter was er zo veel mis gegaan in de communicatie met het ziekenhuis en ook fysiek bij mij, dit wilde ik niet nog een keer. Na de kerstdagen zou ik doorgestuurd worden naar het ziekenhuis voor een plan van aanpak.
Het gesprek ging over inleiden, maar dat wilde ik niet
Maandag 27 december, 41 weken zwanger, mocht ik mij om 11.00 uur melden voor een CTG en aansluitend een afspraak met de gynaecoloog. De CTG duurde ongeveer 50 minuten, maar zag er heel netjes uit. Bij de gynaecoloog ging het weer over mijn bloeddruk en eigenlijk al snel veranderde het onderwerp naar een inleiding. Ik raakte licht in paniek, en heb gelijk aangegeven dat ik dit niet wilde als het niet noodzakelijk was. En dus besloot ze eerst een echo te maken en de ontsluiting te voelen. Ik had al iets ontsluiting, dus de gynaecoloog mocht strippen. Vervolgens kwam het gesprek over inleiden. Ik bleef stellig dat ik mijn lichaam nog langer de tijd wilde geven. Aangezien ik niet medisch kon bevallen met mijn eigen verloskundige, door beperkingen van het aantal aanwezige personen tijdens de bevalling, kwam er een akkoord om nog twee dagen af te wachten. Als de bevalling dan nog niet begonnen was, zouden we gaan inleiden. Ondertussen was het 13.00 uur en ging ik richting mijn moeder en dochter.
De geboorte van Kayden
Rond 13.30 kwam ik aan bij mijn moeder en voelde ik dat mijn buik aan het rommelen was. Om 13:55 belde ik de verloskundige. Om 14:00 uur was ze er al en bleek ik 5 centimeter ontsluiting te hebben. Mijn dochter werd opgehaald en ik ging met de verloskundige en mijn moeder naar het ziekenhuis, voor een poliklinische bevalling. In het ziekenhuis ben ik in het bevalbad gestapt. Daar zou ik de weeën opvangen. Toen mijn vliezen braken, voelde ik al dat het hoofdje van de baby stond. Uit bad gaan was geen optie meer. Om 15.40, amper 2 uur nadat ik de verloskundige had gebeld, is mijn zoon Kayden geboren. De volgende dag heb ik de donor op de hoogte gebracht van de geboorte.
Ik ben er dankbaar voor dat de donor mij heeft geholpen dit mogelijk te maken. Mijn omgeving heeft mijn keuze gerespecteerd en geaccepteerd. Ik heb me niet meer afgevraagd of ik er goed aan doe om Kayden alleen op te voeden. Hij hoort bij mijn gezin en daar hoort geen partner bij momenteel.
JOLANDA
