Voordat je dit deel leest, is het fijn als je vorig deel hebt gelezen.
We drukten onze voorhoofden tegen elkaar en huilden
‘Hoe is het met haar?’, vroeg ik aan hem. In zijn ogen zag ik dat het niet goed ging, maar zijn antwoord was dat ze het wel ging redden. Hij wilde me niet meer pijn doen dan ik al had. ‘Ga maar terug, laat haar niet alleen’, zei ik. Hij ging na aandringen van mij terug naar haar en ik werd anders neergelegd, zodat ze mijn knip konden gaan hechten. Toen ze hier zo’n tien minuten mee bezig waren, werd er op mijn schouder getikt. Ik keek naar rechts en zag daar een man staan. En daar kwamen dan de woorden die ik al had aan zien komen, maar nooit had willen horen. ‘Ik ben de kinderarts. Hailee heeft het niet gehaald.’ Met mijn handen greep ik naar mijn hoofd en ik schreeuwde het uit. Mijn man kwam naar me toe met haar in zijn armen. Een verpleegster vroeg aan me of ik haar wilde zien. ‘Nee, straks, niet nu, ik kan dit niet’. Mij man gaf Hailee aan de verpleegster en kwam naast me zitten. We drukten onze voorhoofden tegen elkaar en huilden.
We gaan dit samen doen
‘Waarom? Hoe kan dit? Waarom gebeurt ons dit?’, waren de enige woorden die ik uit kon brengen. Na dit vijf minuten lang vol te hebben gehouden, voelde ik opeens iets in me opkomen en kon ik niks anders dan dat woord blijven herhalen. ‘Samen, samen komen we hier doorheen. Samen gaan we geen gekke dingen doen. Samen. Samen. Samen.’ Ik heb denk ik in een kwartier tijd wel meer dan honderd keer het woord ‘samen’ gezegd. Want ik wilde dit niet alleen doen, alleen met hem.
Mijn man stortte ineen toen de kinderarts zijn hoofd schudde
Op de recovery zag ik haar voor het eerst echt goed. De mooie roze kleur die ze had toen ik haar die twee seconden zag, was vervangen door een bleke huid. En wat was ze mooi. Zo mooi. Helemaal perfect. Met haar bolle wangetjes, haar kleine neusje, haar tien vingertjes en tien teentjes. Alles klopte. Behalve haar hartje. Voor het eerst hield ik een baby vast. Voor het eerst zag ik een overleden persoon. En voor het eerst, dat alles, bij mijn eigen mooie dochtertje. In de tijd toen ik nog op de OK lag en ze dus met Hailee bezig waren, heeft ze ongeveer drie tot vijf minuten zelfstandig geleefd. Maar toen sloot ze haar oogjes en legden ze haar armpjes naast zich neer. Er volgde een reanimatie van 35 minuten. Maar tevergeefs. Mijn man heeft vrijwel alles gezien en er hulpeloos naast gestaan. Hij stortte ineen toen de kinderarts zijn hoofd schudde en tegen hem zei ‘We hebben alles gedaan, maar we weten niet of we hier nog mee door willen gaan, want 35 minuten van reanimatie doet wat met zo’n klein mensje”. Uiteindelijk hebben ze Hailee in zijn armen gelegd en is ze daar overleden.
En dan moet je je familie bellen met dit nieuws
Het laatste bericht wat iedereen had gekregen om 22:00u de avond ervoor was dat ik 8 cm ontsluiting had. Ik belde om 03:30u in de ochtend. Mijn man kon het niet aan om te bellen, dus deed ik het. Ik zette de telefoon op luidspreker. Zijn ouders waren als eerst aan de beurt. ‘En, is ze er?’, twee vrolijke stemmen klonken aan de andere kant van de lijn. ‘Ga maar even zitten’, stamelde ik voordat ik brak, ‘ze heeft het niet gehaald.’ Mijn schoonmoeder begon te schreeuwen. We vroegen of ze naar het ziekenhuis wilde komen, want ondanks Corona mochten we iedereen uitnodigen die we bij ons wilden hebben. Ze kwamen eraan. Mijn ouders waren aan de beurt. Ook zij kwamen naar het ziekenhuis. Wij werden na die twee telefoongesprekken weggereden van de recovery naar een andere kamer, nummer 19. Daar stonden twee bedden, dus mijn man kon gelukkig ook gewoon fatsoenlijk gaan liggen. We schoven de bedden tegen elkaar en mijn man had voor het eerst huid-op-huid contact met Hailee. Toen kwam de familie binnen. Mijn schoonouders als eerst, toen de twee zussen van mijn man en toen mijn ouders. En toen begon het pas echt. Hoe we pas net kennis hadden gemaakt met onze dochter, moesten we nu beginnen met afscheid nemen van haar. Hoe oneerlijk kan het leven zijn?
‘Dag meisje, tot ooit’, was het laatste wat ik nog tegen haar zei
Op 12 april was haar uitvaart. Na zes dagen moesten we nu voor eeuwig afscheid nemen. Nooit meer zou ik haar handje vast kunnen houden, even over haar wangetjes aaien of haar een kusje op haar neus geven. Maar ondanks dat deze dag een enorm droevige dag was, hebben we het mooi gemaakt voor haar. Het rouwstuk op haar kistje had roze en rode rozen en er stonden wel honderden kaarsjes om haar heen. We hebben geen moment van haar zijde geweken, want we waren er voor haar. We hebben zelfs samen een brief voor kunnen lezen. Het lied waarmee we de dienst begonnen, de Mamma Mia versie van I’ve Been Waiting For You van ABBA, is nu een lied waar ik niet meer normaal naar kan luisteren, maar het verdriet mag er zijn. Na de dienst legden onze vrienden en familie heel veel knuffels bij haar neer en zo eindigde de dienst. Mijn man heeft uiteindelijk haar kistje naar de ovenkamer gedragen en we hebben haar zelfs de oven in zien gaan. ‘Dag meisje, tot ooit’, was het laatste wat ik nog tegen haar zei voordat de deuren van de oven zich sloten en we nu niet meer met haar waren.
Ik kwam in een diep dal
Tijdens de koffietafel aten we nog beschuit met muisjes en bleven we erbij dat het zo beter was voor haar. Dat ze nu was waar ze wilde zijn: bij de sterretjes. Maar de pijn en het verdriet was in zo’n enorme mate, dat ik de dagen en weken erna absoluut geen plezier meer in het leven zag. Ik was zelf nog herstellende van de bevalling en kon amper iets, maar na twee weken maakte ik mijn eerste wandeling. Ik wandelde 750 meter in twintig minuten tijd, om uiteindelijk vijf meter voor de voordeur in elkaar te zakken door een veel te lage bloeddruk. Ik kwam er fysiek enigszins ‘snel’ bovenop. Mentaal was dat anders. Ik was zo ver in het dal terecht gekomen, dat ik amper nog kon lachen en mijn dagen vooral vulde met huilen en het bekijken van foto’s van Hailee.
De uitslag van de obductie
Na twee maanden kwamen we terug in het ziekenhuis om de uitslagen van de obductie te bespreken. Uiteindelijk is Hailee overleden aan een massale subgaleale bloeding. Dit is een complicatie geweest van de vacuümpomp. De gebruikte vacuümpomp was kapot. Het handvat had nóóit mogen breken en dit is dus een productiefout geweest. Er is een bloeding ontstaan tussen de schedel en de huid. Het is geen hersenbloeding, maar een onderhuidse bloeding. Deze bloeding was zo groot dat ze enorm veel bloed verloor, want haar ijzergehalte was veel te laag. Daarnaast had ze een dubbele longontsteking, waarschijnlijk door de te lang gebroken vliezen. De combinatie van deze twee factoren zorgde ervoor dat haar overlevingskans nul werd. Hailee heeft gevochten en is uiteindelijk in de armen van haar papa overleden. En dat ze ons nog heeft kunnen begroeten, dat wij haar nog even hebben mogen bekijken, daar bedanken we haar voor. We missen haar enorm. Elke seconde van elke dag mis ik haar nog.
Om haar verhaal te vertellen en aandacht te vragen voor baby- en kindersterfte, ben ik een webshop begonnen, die natuurlijk vernoemd is naar haar en de naam ‘Liefs, Hailee’ draagt. Sinds november heb ik een grote troost gevonden in haken en hiermee houd ik me uren bezig. De dingen die ik maak, verkoop ik vervolgens en van de verkoopprijs doneer ik 20% aan goede doelen, zoals Make A Memory, die de mooiste foto’s van ons als gezin en van Hailee genomen hebben, Een Sam Voor Jou, van wie we een knuffel mochten ontvangen met haar geboortegewicht en Stichting Félice, die een droevig afscheid een beetje mooier wil maken.
Hailee heeft een zusje gekregen
Onlangs, op 24 februari ’22 zijn we weer ouders geworden. Hailee heeft een zusje gekregen, Aevee (uitgesproken als Evie). Zij is na een voorspoedige zwangerschap (op heel veel harde buiken, voorweeën en ziekenhuisopnames na) met 37+1 weken geboren door middel van een geplande keizersnede. We zijn helemaal verliefd op haar, al heb ik sinds haar komst ook steeds vaker vragen over Hailee. ‘Hoe had Hailee eruit gezien met haar ogen wagenwijd open?’, ‘Hoe had Hailee gedronken?’, ‘Hoe had Hailee dit gedaan?’ en ‘Hoe had Hailee dat gedaan?’ Ik heb nu een gezonde dochter op de wereld gezet, maar toch mis ik haar. Ik mis haar zo ontzettend erg. Vooral nu we haar eerste jaardag gevierd hebben. Ik fantaseer dan over hoe het was geweest als ze er nog was.
Lieve Hailee, mama mist je. Ik weet dat ik je ooit weer ga zien en dat ik je dan alle liefde kan geven die ik je nu niet fysiek kan geven. Dan knuffelen we er goed op los. Ik hou van je, zo enorm veel. Ik zie je ooit weer, wacht je dan daar op me?
SUNIVA
