Dit is het meest persoonlijke en intieme verhaal dat ik ooit heb gedeeld: mijn bevallingsverhaal. Op maandag 22-11-2021 is Maeve geboren na een snelle en mooie thuisbevalling. Ik heb mijn bevalling als heel positief ervaren en ik haal hier nog steeds veel kracht en (zelf)vertrouwen uit. Ja, het is rauw en intens, maar tegelijkertijd ook het mooiste dat ik ooit heb gedaan.
02:00
Ik word wakker om te plassen en ik voel een zeurend gevoel in mijn buik. “Hmm, dit is wel een ander gevoel dan de indalingsweeën die ik ken”, denk ik. Mijn man Joppe wordt ook wakker en ik vertel wat er aan de hand is. “Met enige regelmaat voel ik krampen in mijn buik”. Ik google wat het verschil is tussen oefenweeën en echte weeën. Ik constateer dat dit oefenweeën moeten zijn. Grappig genoeg denkt Joppe daar anders over. “Het is begonnen!”, zegt hij. Ik blijf herhalen dat het vast vals alarm is. Lang om na te denken over wat ik allemaal voel heb ik niet. Rond 02:30 kan ik niet meer stil in bed liggen door de herhalende krampen. Joppe stelt voor om te gaan douchen. Het warme water voelt aangenaam en ik kan mij even ontspannen. Toch stap ik na tien minuten onder de douche vandaan, omdat ik te weinig ruimte heb om mij te bewegen. Ik kom er snel achter dat ik moet bewegen óf dat ik op de wc moet zitten, met de deur dicht en het licht uit. Ik let op mijn ademhaling. Dit is mijn enige houvast.
03:00
Ik kom van de wc af en ik zie dat Joppe druk in de weer is met tandenpoetsen en z’n lenzen. ‘Wat ben jij allemaal aan het doen?’, vraag ik. ‘Ik weet niet hoe het met jou zit, maar de bevalling is begonnen hoor’, krijg ik als reactie terug. Vanaf dat moment begint Joppe mijn weeën te timen. Rond 03:00 komen ze al rond de drie minuten en ik kan Joppe nog net tegenhouden om de verloskundige te bellen. Nog steeds zit ik in de ontkenning en heb ik het idee dat de weeën opeens zullen stoppen als ik toegeef dat de bevalling is begonnen. We maken een afspraak: Joppe gaat door met timen en als de weeën stabiel iedere paar minuten komen, belt hij de verloskundige. Ik loop voornamelijk heen en weer door de gang en roep als ik een nieuwe wee voel opkomen. Ik probeer een plek te vinden waar ik mij op m’n gemak voel. De woonkamer is het niet: te groot en te veel ramen. Ik wil geborgenheid en privacy. Dit vind ik op de gang, de wc en de slaapkamer. Alleen de kerstlichtjes en het zoutlampje staan aan, verder is het donker in huis. Ik vang de weeën overal en nergens op. Tussendoor propt Joppe twee dadels is mijn mond. De bevalling kan nog uren duren en alle energie is meer dan welkom. Mijn kaken voelen zwaar en het kost mij veel moeite om deze plakkerige dadels door te slikken. Het wordt pittig en tegen 03:30 zit er tussen iedere wee twee minuten. Het volgt elkaar zo snel op dat ik soms amper de tijd krijg om op adem te komen. Tussen de weeën door ben ik juist weer super helder. Ik praat met Joppe over hoe het gaat en we geven elkaar vaak een knuffel. Zodra er weer eentje komt, sluit ik mijn ogen zodat ik goed op mijn ademhaling kan focussen. Zo help ik mezelf door iedere wee heen. Inmiddels heeft Joppe meer dan vijftien weeën getimed. Hij weet genoeg. De verloskundige wordt gebeld.
04:00
Gerdine arriveert en op dit moment zit ik helemaal in mijn eigen bubbel. Ik kan niks anders dan op de grond liggen met mijn hoofd tegen de koude vloer aangeplakt. Het zweet breekt mij uit en deze verkoeling is zo aangenaam. Na een hitte aanval krijg ik het ijskoud en lig ik op bed te trillen onder mijn badjas. Ik wissel de hele tijd tussen warm en koud. Ik excuseer me naar Gerdine, omdat ik steeds mijn zinnen niet kan afmaken, want de weeën komen zo snel achter elkaar.
04:30
Eén van mijn wensen is dat ik niet vaak word getoucheerd. Ik wil niet uit mijn flow komen en teleurgesteld raken omdat ik (te) weinig ontsluiting zou hebben. Toch word ik nieuwsgierig naar de status en ook Gerdine wil het graag weten. Het duurt een aantal weeën voordat ik eindelijk plat op mijn rug stil lig. ‘Ik ben blij als ik op de 4 of 5 cm zit’, zeg ik. Gerdine geeft ons het antwoord dat ik nooit had verwacht: ik zit al op 8 cm! Mijn ogen rollen bijna uit mijn hoofd van verbazing. Wat?! Ik moet echt even schakelen dat het niet lang meer gaat duren voordat onze dochter wordt geboren. Gerdine belt meteen de kraamzorg, zodat zij op tijd is voor de geboorte. Ze vraagt of ik in bad wil. Dit is mijn allerliefste wens. Oja, het bad! Ik heb hier geen seconde aan gedacht. Het idee dat ik mezelf uit bed moet slepen, uitkleden, naar de woonkamer moet lopen én op één plek moet blijven, staat mij enorm tegen. Daarnaast kan ik Joppe geen anderhalf uur missen om het bevalbad klaar te zetten, hij moet aan mijn zijde blijven. Wij doen deze bevalling samen. Zijn rust en aanwezigheid geeft mij vertrouwen en dit vertrouwen geeft mij weer kracht.
De wereld slaapt en niemand weet, behalve wij drieën, dat ik aan het bevallen ben
Er hangt een fijne, relaxte sfeer. Ik kan precies aangeven wat ik wil en Joppe en Gerdine faciliteren mij hierin. Water aanreiken, lichten uit, een badjas of een kruik aangeven, omdat ik het koud heb of juist helpen met uitkleden, omdat het zweet mij uitbreekt. Even denkt Gerdine dat ik koorts heb en mijn temperatuur wordt gemeten. Dit blijkt niet zo te zijn, het komt puur door de adrenaline. Gerdine laat mij mijn ding doen. Ze is er, maar zonder in te grijpen. Ze luistert af en toe naar het hartje van onze baby en daar blijft het bij. De momenten waarop we het hartje van Maeve horen en dat Gerdine aangeeft dat zij het goed doet, geeft mij ontzettend veel vertrouwen en doorzettingsvermogen. We got this!
05:00
Ik zit op de wc. Ik kijk naar mijn onderbroek en ik zie dat ik mijn slijmprop ben verloren. Goed focussen kan ik niet, ik voel me ontzettend high en het beeld tolt voor mijn ogen. Ik loop door de gang op zoek naar Joppe. ‘Ik loop op wolkjes alsof ik zweef! Ik voel de hormonen werken!’, zeg ik tegen hem. Nog steeds kan ik lachen als ik hieraan terugdenk. Hoe zou Joppe, klaarwakker sinds 02:00 en broodnuchter, mij hebben gezien op dit moment? Tijdens mijn zwangerschap heb ik heel veel gelezen over de verschillende fases tijdens de bevalling. Ik vind het daarom heel bijzonder dat ik precies aanvoel wanneer de latente fase overgaat in de actieve fase en dat ik de oxytocine voel stromen door mijn lijf. Ongelofelijk hoe de natuur dit regelt.
05:30
Gerdine geeft aan dat haar dienst er bijna opzit en dat er een wisseling komt. “Moet dit nu op het laatste moment?!”, denk ik. Ik schakel snel en laat het los. De baby komt eraan en daar gaat mijn volledige aandacht naartoe. De bel gaat en de kraamzorg komt binnen. Ik heb amper door dat Sanne de slaapkamer binnenkomt en zich voorstelt. Ik kan mijn hoofd niet eens haar kant toe draaien om mij voor te stellen. Zo overweldigd zijn de weeën. Ik kruip over de grond van de slaapkamer en mijn armen schokken van de pijn. Ik zie een affirmatiekaartje waarop staat: ‘Ik vaar op elke wee’. Op dit moment ben ik allesbehalve aan het ‘varen’, ik ben keihard door een tsunami aan het beuken. Wat is dit heftig! Ik word enorm misselijk en bij iedere wee moet ik overgeven. Ik vind dit geen probleem. Mijn lichaam is zich aan het opschonen en blijkbaar moet dat op deze manier. Joppe zorgt dat ik steeds een schone plastic zak onder mijn neus krijg, zodat ik niet in een vieze zak hoef te spugen. Tussendoor krijg ik slokjes water. Mijn mond is kurkdroog en het water is erg welkom.
Opeens is daar persdrang
Joppe is met Gerdine in de woonkamer druk in de weer met van alles en nog wat. Ik ben op dit moment alleen in de slaapkamer. En dan voel ik het. De druk naar beneden, alsof ik héel nodig naar de wc moet. ‘Ik moet persen!’, roep ik. Liggend op mijn zij word ik voor de tweede keer getoucheerd. Ik zit op 9,5 cm ontsluiting. Gerdine geeft aan dat ik de persweeën moeten ophouden. Makkelijker gezegd dan gedaan. Het lukt mij niet. Dit voelt zó onnatuurlijk. ‘Je bent aan het persen’, zegt ze. Mijn hele lichaam is met man en macht aan het persen en ik kan dit niet tegenhouden. Ik rol mezelf om en zit op handen en knieën op bed. Ik voel rugweeën opkomen en ik vraag of Gerdine en Sanne tegendruk willen geven. Om en om duwen zij met volle kracht op mijn onderrug om de pijn te verzachten. Joppe zit aan het uiteinde van het bed bij mijn hoofd. Tussen de weeën door checken we elkaar en kijk ik hem aan. Ik zie geen enkele vorm van paniek in z’n ogen en dit geeft mij moed om de volgende wee weer aan te kunnen. ‘Mijn lichaam opent zich en weet precies wat het moet doen. Ik vertrouw op het proces’. Ik herhaal deze mantra keer op keer in mijn hoofd.
06:10
Even krijg ik een lange pauze tussen de weeën. Wat is dit fijn! Ik heb een paar minuten de tijd om op adem te komen en mij klaar te maken voor de allerlaatste fase. Gerdine doet een laatste check. Ik zit op 10 cm ontsluiting. Ik mag eindelijk actief meepersen. Tijdens het eerste gedeelte van de persfase zit Gerdine bij mij op bed, maar laat mij volledig mijn ding doen. Ik voel Maeve heel ver weg. “Hoe gaat zij ooit geboren worden? Dit past toch nooit?”, denk ik. PATS! Mijn vliezen breken. Oja! Helemaal vergeten dat die nog niet waren gebroken. Meteen voel ik Maeve zakken en mijn lichaam neemt het volledig over. Nog nooit voelde ik zoiets intens. Pure oerkracht. Geen plat op de rug, kin op de borst scenario’s. Nee, op mijn handen en knieën met mijn hoofd richting het voeteinde van het bed. Ik knijp in de handen en armen van Joppe. Schreeuwend en kreunend doorsta ik de weeën. Mijn lichaam doet het gewoon en begeleidt het helemaal zelf, meer en meer naar onder. Tijdens iedere perswee moet ik spontaan water overgeven. Iedere wee opnieuw, ik kan het niet tegenhouden. Zoveel kracht giert er door mijn lichaam. Milou, de nieuwe verloskundige, is aangekomen en samen met Sanne zitten zij op de grond in de slaapkamer. Ik heb niet eens door dat zij er zijn. Tussen de weeën door check ik weer bij Joppe. Ik krijg steeds de bevestiging dat ik het goed doe.
Ik voel Maeve zakken en zakken
Dan staat het hoofdje, the ring of fire. En hoe! Voor het eerst raak ik een beetje in paniek. De pijn is zo scherp. ‘Ik durf niet, ik durf niet’, roep ik. Ik verlies even de controle over mijn ademhaling, maar ik herpak mezelf. Ik moet door deze pijn heen persen. Er is geen weg terug. Joppe kijkt me aan en met tranen in z’n ogen en dan zegt hij de mooiste woorden: ‘Ik zie het hoofdje. Ze is er bijna!’. Milou heeft de bevalling overgenomen en wat ben ik daar blij om. Ik voel me zo op mijn gemak bij haar en vertrouw haar blindelings. Ze vraagt of ik het hoofdje wil voelen. Even twijfel ik. Waarom ook niet? Ik breng mijn vingers naar beneden en ik voel het hoofdje. Wauw. Sanne is ondertussen bezig met het klaarleggen van de babykleertjes. De volgende weeën geef ik alles wat ik heb. Ik schreeuw, ik kreun, ik vloek en ik gebruik al mijn krachten om haar naar buiten te persen. Ik geef de laatste zet en ik voel hoe Maeve geboren wordt. Ze is er!
07:20
Met hulp van Milou laat ik mij achterover zakken. Ik krijg heel liefdevol Maeve op mijn naakte borst gelegd. Oog in oog kijken wij elkaar aan. “Daar ben je dan”. Er gaat veel door mij heen: opluchting dat die pijn eindelijk voorbij is, ongeloof over wat er allemaal in ruim vijf uur tijd is gebeurd en tegelijkertijd giert de adrenaline door mijn lichaam, zo erg dat mijn benen enorm trillen. De emotie die alles overstemt is trots. Trots op Maeve dat zij het zo goed heeft gedaan, trots op Joppe hoe rustig en liefdevol hij was, maar vooral heel erg trots op mezelf. I FREAKING DID IT!!!!!
Ik ben verbaasd hoe schoon Maeve is geboren. Geen vernix en geen bloed. Een hele mooie gave baby. Vijftien minuten na de bevalling wordt mijn placenta geboren. Mijn wens is een halve lotus en de placenta wordt ingepakt en naast mij en Maeve neergelegd. Milou en Sanne verlaten de kamer en gaan theedrinken in de woonkamer. Geen checks of metingen, zij geven ons ruim anderhalf uur de tijd om bij te komen en te genieten van deze eerste magische momenten met z’n drieën. Joppe doet de gordijnen open: de lucht is blauw en de zon schijnt heerlijk onze slaapkamer in. Welkom allerliefste Maeve. We zijn zo blij dat je er bent.
QUIRINE
