Yara schrijft een minireeks op Kids en Kurken. Lees hieronder haar vorige deel.
Deel 1: Ik had ernstige Hyperemisis Gravidarum tijdens mijn gehele zwangerschap
De start van mijn tweede HG-zwangerschap
Eind september 2020 besloten we toch mijn spiraal er uit te laten halen en voor een tweede kindje te gaan. Ik kon nergens anders meer aan denken, toen we onze wens hadden uitgesproken. Op 10 januari 2021 had ik een positieve test in handen. Ik was erg blij. Ik voelde me goed! Ik was inmiddels vier weken zwanger en had goede moed dat het nu anders zou verlopen. Ik plande de eerste echo bij de verloskundige rond 7 weken zwangerschap. Ik kon er echt even van genieten, al duurde dat maar anderhalve week. In week 6 werd ik weer misselijk en zakte de moed mij direct in de schoenen. Ik spuugde meerdere keren per dag, was de hele dag door misselijk en wilde niet eten, maar dat moest toch. Als het eten er dan weer uit kwam, plaste ik in mijn broek, omdat het zo ontzettend veel kracht kostte. Ik trok meteen aan de bel voor medicatie, maar dat deed wederom helemaal niets voor me. Ik dronk dagelijks gemberthee en at om het uur om te kijken of ik de misselijkheid voor kon blijven, maar niets hielp. We wisten het meteen: We hebben weer een HG-zwangerschap.
Er heerste totale onbegrip
Bij de zwangerschap van S. werkte ik halve dagen. Nu werkte ik drie hele dagen op een kinderdagverblijf. Ik heb het al heel vroeg aan iedereen moeten vertellen. Ik moest zo veel overgeven, kreeg buikloop van de medicijnen en had nergens meer energie voor. Ik moest mij al snel ziek melden. Zo ontzettend moeilijk, omdat er toch nog zo veel onbegrip heerst over een HG-zwangerschap. Er wordt vaak makkelijk over gedacht of het wordt gewoon totaal niet begrepen. Sommige mensen, vriendinnen of collega’s, vertelden me dit ook. Niet iedereen is zo direct helaas en via via hoorde ik hoe andere mensen erover dachten. Mensen zeiden bijvoorbeeld: ‘’Een beetje misselijkheid hoort erbij’’ of ‘’Misschien moet je ‘s morgens crackers proberen te eten en wat gemberthee drinken’’. Ik kon het niet meer aan horen. Ik was heel gevoelig voor het onbegrip. Ik voelde dat er een soort spanning ontstond. Die spanning voelde ik, elke dag, gepaard met schuldgevoelens, omdat dit totaal niet wie ik normaal gesproken was en hoe ik wilde dat mijn zwangerschap verliep. Ik schoot te kort op alle vlakken. Het was moeilijk als ik niet aanwezig was, maar het was ook een last als ik er wel was.
Ik moest stoppen met alles
Alle echo’s waren goed, maar ik had me nog nooit zo slecht gevoeld. Mijn bloeddruk werd als maar lager. Ik kon niet meer normaal opstaan, de trap op lopen of simpelweg mijn dochter verschonen zonder het gevoel te hebben flauw te vallen. Regelmatig zag ik sterretjes, viel mijn geluid weg, gaf ik over, kwam er zwarte vlekken in beeld en moest ik aan de bel trekken bij de verloskundige en mijn huisarts. Het advies: “Echt stoppen met alles! Geen werk, autorijden of fietsen. Zoveel mogelijk hulp van familie en uitrusten”. Met een dochter van twee jaar, ging dat bijna niet. Mijn vriend en mijn ouders namen de zorg voor mij en mijn dochter op zich. Ik was geen dag meer alleen, want dat ging gewoon niet.
Ik was een slappe vaatdoek op de bank
Met 16 weken zwangerschap was ik al ruim 10 kilo afgevallen. Ik had echt moeite om de dagen door te komen zonder helemaal in te storten. Ik had wekelijks contact met mijn werk om te laten weten hoe het ging, en eens in de zoveel tijd had ik de bedrijfsarts aan de lijn. Mijn lage bloeddruk maakte de dagelijkse dingen onmogelijk en ik had het gevoel iedereen alleen maar tot last te zijn. Ik kon niet meer wandelen met S., een simpel boodschapje doen of in de zon zitten. Deze HG-zwangerschap maakte mijn wereld zo ontzettend klein. Het enige dat nog ging was op de bank liggen of zittend spelen. Voor meer dan dat had ik totaal geen energie. S.
Rond de 30 weken zwangerschap ging het helemaal mis
Drinken ging tot nu toe redelijk goed, in tegenstelling tot het eten. Maar nu hield ik helemaal niets meer binnen. Alles wat ik dronk, kwam er meteen weer uit. We gingen ‘s morgens op kraamvisite bij mijn vriendinnetje en zij zei al dat ik er echt niet goed uit zag. Ik wilde niet aan de bel trekken, maar toen we de daar zaten gooide ik zelfs de kleinste slokjes water die ik dronk, er meteen weer uit. Voordat we de auto in stapten om naar huis te gaan, stond ik naast de auto alleen maar gal te spugen. Ik had nu echt niks meer binnen. Na thuis ruim twee uur geslapen te hebben, werd ik trillend en verward wakker. Ik had gescheurde lippen, intense hoofdpijn en ik kon alleen maar huilen. Ik hoefde al uren niet meer te plassen en wist dat het foute boel was. Ik belde de verloskundige. Zij hoorde alleen aan de telefoon al genoeg en stuurde mij met spoed naar het ziekenhuis. Ik kreeg een eigen kamer toegewezen en werd aan het infuus gelegd. We bespraken daar met de arts een vroegtijdige inleiding. Ik wilde en kon echt niet meer. De arts was heel terughoudend en nam mijn verhaal totaal niet serieus.
Hulp van een psycholoog
Met 33 weken bespraken we dit onderwerp nogmaals. Eenmaal thuis belde ik de huisarts, want ik trok het niet meer. Ik kon alleen maar huilen en wilde dat ze hem er uit haalden. “Ik wil niet meer, ik wil niet meer, ik wil niet meer”, was het enige wat ik nog kon denken. Ik zakte steeds dieper weg en maakte me zorgen. We namen een psycholoog in de arm om een depressie te voorkomen. Het was fijn om af en toe even te kunnen ventileren bij iemand anders dan mijn vriend of mijn ouders.
De keizersnede werd gepland
We planden in week 33 van mijn zwangerschap een keizersnede, omdat mijn zoontje nog steeds in stuit lag en ik bang was dat ik een gewone bevalling lichamelijk niet aankon. De verloskundige drong aan op een versie, maar al dat geduw en getrek aan mijn lichaam wilde ik absoluut niet. Ik voelde me al naar genoeg. Gelukkig was de gynaecoloog het volledig met mij mee eens. De keizersnede stond in week 39. We hadden een datum om naar toe te leven. We besloten last minute dat mijn vriendin nog wat foto’s van ons maakte als gezin van drie. Om zo toch nog wat tastbare herinneringen te hebben aan mijn zwangere buik. Al kostte het al mijn energie en kon ik tot twee dagen erna helemaal niets meer. Ik was op!
Een vals begin
Woensdag 18 augustus was ik 35 weken en 4 dagen zwanger. De weeën begonnen en we vertrokken richting het ziekenhuis. Ik was blij. Het zat er bijna op! We gingen er vanuit dat ons zoontje vandaag nog zou komen. Ons kindje bleek echter gedraaid en nu moest ik vaginaal bevallen. Wat een enorme omschakeling ineens. Ik had daar moeite mee. “Kan ik dit wel? Heb ik daar genoeg kracht voor?!”, vroeg ik me af. De paniek nam het over. We kregen een eigen kamer en daar sloten ze me aan op allerlei toeters en bellen. Afwachtten verder. Het vlotte niet en rond middernacht zakten alle weeën weg. Ik huilde alleen maar en vroeg de arts om mijn vliezen te breken en ons zoontje te gaan halen. Ik wilde ècht niet meer! “Het is echt nog te vroeg”, zeiden alle artsen. We werden naar huis gestuurd om af te wachtten.
Na de geboorte was eten nog steeds lastig
Met 37 weken en 4 dagen braken mijn vliezen thuis. Er was geen weg meer terug. We reden naar het ziekenhuis, omdat ik wilde bevallen met pijnbestrijding en de bevalling van mijn dochter ook snel ging. In het ziekenhuis spuugde ik nog mijn avondeten er uit. Na een snelle bevalling van 3,5 uur, was ons zoontje M. geboren op 31 augustus 2022 om 02:11 uur met 3200 gram. Ondanks weinig eten, misselijkheid, overgeven en 18 kilo afvallen, had mijn kleine man het blijkbaar heerlijk bij mij. Hij heeft er totaal geen last van gehad. Na mijn eerste zwangerschap verdween de misselijkheid als sneeuw voor de zon, toen de placenta geboren werd. Bij de geboorte van M. hoopte ik op hetzelfde, maar dat bleek dit keer toch wel anders in elkaar te zitten. Het herstel na de geboorte van M. was een stuk pittiger. Voldoende eten en weer goed energie opbouwen was lastig.
Gemengde gevoelens
Ik ben zo ontzettend trots op mijn twee kindjes en mijn vriend. We hebben dit toch maar even gedaan. Ik zeg nu definitief dat we compleet zijn als gezin, omdat ik niet nog een keer op deze manier zwanger zou willen zijn. Nu een aantal maanden na de bevalling staan af en toe de tranen in mijn ogen, als ik terugkijk op beide zwangerschappen. Twee zwangerschappen, waar ik niet van heb kunnen genieten, terwijl het de mooiste tijden van je leven moet zijn. Gelukkig heb ik de mooie foto’s nog, want het blijft maar een vage herinnering met gemengde gevoelens.
YARA
Dit is zo vreselijk heftig. Als je maar blijft maar spugen, afvallen en je energie uit je weg voelt vloeien terwijl je gewoon door moet. Dit hoort er dus NIET bij!!!
Niemand kan iets doen. Verloskundigen, artsen, diëtisten, niemand weet precies hoe een behandeling eruit moet zien.
Het onbegrip is groot. Vooral in het bedrijfsleven. Bovenop je gevecht om te herstellen moet je je aan alle kanten verantwoorden. De stress die hier ook nog eens bij komt kijken draagt niet bij aan een spoedig herstel.
Erkenning van HG als ziektebeeld zou hier heel erg aan bijdragen.