Monique schrijft een minireek op Kids en Kurken. Het is handig als je de vorige delen hieronder leest, voordat je dit deel leest.
Deel 1: We hebben er alles aan gedaan om dit kindje te verwekken
Deel 2: Een echo die 45 minuten moet duren, wordt na een paar minuten al afgebroken
Deel 3: Na een laatste blik, doen wij het mandje van Koen* voor altijd dicht
Deel 4: De dag van de uitvaart van mijn baby Koen
Deel 5: “Ik droom iedere nacht over een baby in het bedje, het is zo levensecht”
Ik wil het autopsieverslag zien
Op 10 mei hebben wij een gesprek met onze gynaecoloog en fertiliteitarts over de bevalling van Koen*. We hopen op een autopsie uitslag. Het is moeilijk om in het ziekenhuis te zijn. De plek waar Koen is ontstaan, maar ook stil is geboren. Het is nog pijnlijker dat we moeten wachten in een ruimte met zwangere vrouwen. “Wie dat heeft bedacht, is niet goed”, denk ik op dat moment. Met mij gaat het lichamelijk goed. Geestelijk ben ik er nog lang niet. Naar deze datum heb ik toegeleefd. Ergens hoop ik dat er iets was met Koen, zodat het overlijden niet voor niets is geweest. Al weet ik dan wel dat we niet voor een derde kindje zullen gaan, als er iets erfelijks uit komt. Ik kan het niet verkroppen als Koen gezond zou zijn en voor “niets” is gestorven. Dat idee kan ik niet aan.
Koen bleek kerngezond, we hadden ‘domme pech’
De arts vraagt hoe het gaat, luistert naar ons en is meelevend. Ze vraagt of we de uitslag willen weten van het autopsierapport. Zeker willen we dat. Uit autopsie is gebleken dat Koen gezond was. Dit is een klap en ik barst dan ook in huilen uit. “Een gezond kindje af moeten geven, waarom?” Ze hebben kunnen zien dat de navelstreng niet goed ontwikkeld was. De navelstreng heeft normaal een beschermend laagje, waardoor deze in allerlei bochten kan zonder dat het afgekneld wordt. Deze bescherming was niet overal aanwezig en op zo’n zwak punt is tijdens het bewegen van Koen de navelstreng dubbel geknakt waardoor de toevoer van mij naar Koen gestagneerd is. Conclusie: ”Domme pech”. Aan de ene kant heel fijn nieuws, want niks staat ons in de weg voor een nieuwe zwangerschap. Aan de andere kant is dit niet wat wij hoopten, want we zijn door “domme pech” een gezond kindje verloren. Moeilijk, heel moeilijk. “Hoe ga ik hiermee om de rest van mijn leven?”, vraag ik mezelf af.
We halen de as van Koen op
Ik heb een ashanger in de vorm van een ster en daar doen we een beetje as in. Wij hebben een 3D-buikbeeld laten maken van mijn zwangere buik, daar doen we de rest van de as van Koen in. We hebben een hoekje in de vitrinekast gemaakt voor Koen. Het kamertje van Koen. Langzaam aan maak ik stapjes vooruit. De ene dag gaat beter dan de andere dag. En soms, heel soms kan ik lachen, al voel ik mij dan wel heel schuldig. “Want hoe kan je lachen terwijl je kind dood is?”, bedenk ik me dan.
De wereld raast door
De bedrijfsarts vindt nog steeds dat ik niet kan werken, omdat ik de grip op mijn leven nog niet terug heb. Onze leidinggevenden zijn meelevend en laten ons, ons eigen tempo bepalen. Nick werkt vanuit huis en houdt zo een oogje in het zijl. Langzaam durf ik alleen naar buiten, niet te ver weg en niet te snel. Mijn beste vriendin helpt me veel, gaat met me mee naar buiten en hoort mij aan. Uren, dagen, weken hoort zij dezelfde verhalen. Zij vertelt ook, maar dat komt niet binnen. De buitenwereld raast door en ik zoek een weg om te leven met en zonder Koen*.
Ik wens en verlang een levend kindje
De zomervakantie breekt aan en de uitgerekende datum komt in zicht. We hebben een weekje weg, die laten we doorgaan. Voor mij wordt de wens naar een levend kindje groter, mede omdat ik weet dat Koen geen ziektes of afwijkingen had. Een kindje is zo welkom. Niet om Koen te vervangen, maar om de liefde die ik heb te kunnen geven aan een levend kindje. We schrijven Koen in bij de gemeente en we voeren gesprekken. Ondertussen Google ik wat af naar fertiliteitstrajecten en allerlei zaken rondom babysterfte en zwangerschappen. We spreken af dat we op de uitgerekende datum van Koen knopen doorhakken, zodat we beide tijd hebben om na te denken, te rouwen en niet steeds over dit onderwerp hoeven te praten.
We maken een afspraak met onze fertiliteitsarts
Daar is 30 augustus, de uitgerekende datum. We lopen. Het is lang stil. Uiteindelijk praten we en hebben we het over de toekomst. De wens voor een levend kindje is groot, bij beide. Bij mij meer dan bij Nick, maar we gaan er voor. ‘s Middags bel ik het ziekenhuis voor een gesprek met onze fertiliteitsarts. We plannen een afspraak voor 4 oktober. Het klinkt snel, maar in mijn hoofd is elke dag een dag te lang. Ik begin weer grip op mijn leven te krijgen. Ik durf weer te lachen en heb kleine geniet momenten. In september maak ik sprongen vooruit. De ergste rouw maakt plaats voor liefde. Ik ontvang bezoek en vertel elke keer het hele verhaal. De ene keer met tranen, de andere keer houd ik het droog. Het knuffeltje van Koen gaat niet meer overal mee naar toe. Langzaam aan verweef ik Koen in mijn leven.
Mijn ongesteldheid blijft uit, maar ik test negatief
Het gesprek met onze eigen fertiliteitsarts op 4 oktober is fijn. Ik wil bloed prikken en eerst wat onderzoeken laten doen, voordat we het traject van IUI gaan starten. Ik wil het jaar uitzitten en in januari 2020 starten. Nick wil na deze cyclus meteen beginnen. We besluiten dat laatste te doen. De arts geeft ons de touwtjes in handen en mijn bloed wordt onderzocht. Alles gaat zoals ik het wil en dat voelt goed. De volgende dag moet ik ongesteld worden, over twee weken vertrekken we voor een stedentrip en LegoLand naar Denemarken. Daarna gaan we dan echt het traject weer in. Ondertussen ben ik in kleine stapjes weer aan het werken en kan ik weer deel nemen aan de maatschappij. Nog niet volledig, maar gezien waar ik vandaan kom, is dit echt een vooruitgang. Wat nog nooit is gebeurd, gebeurt nu. Mijn ongesteldheid blijft uit. Ik test me suf en elke keer is het negatief.
Ineens zegt mijn zoontje uit het niets dat ik zwanger ben
Omdat we naar Denemarken gaan, maken we een afspraak voor 18 oktober om te onderzoeken waarom de ongesteldheid uit blijft. In Denemarken, voor de deur van Legoland word ik heel erg ziek. Ik begin te spugen en geef de kwark de schuld. Onze Tim zegt ineens: “Jullie weten het nog niet, maar mama is zwanger”. We kijken elkaar aan en we besluiten het te laten rusten. De volgende dag app ik toch de geboortefotograaf en de kraamverzorgster met deze bizarre wending. Ik wil deze twee dames namelijk bij mijn eventuele volgende bevalling en kraamweek hebben. Al durven we het niet te hopen, toch is er ergens een gevoel dat Tim wel eens gelijk kan hebben.
Het begin van nieuw leven
Op 17 oktober komen we thuis uit Denemarken. Nick wil nog één keer een test doen. Ik ben er klaar mee. De volgende dag gaan we naar het ziekenhuis voor onderzoeken. Ik geef een potje plas aan Nick en hij zegt: “Ik zie iets”. Dit blijkt het begin te zijn van een nieuw leven. Een leven die zich onverwachts aandient, maar wat zo enorm welkom is. Een regenboogkindje dat zichzelf aankondigt. Een geschenk dat wij nooit hadden verwacht, durven hopen en aan zagen komen.
Zou het dan toch?
MONIQUE
