Ons ICSI-traject
Het begon allemaal in de zomer van 2014. We gingen voor een eerste kindje. Na bijna een jaar proberen waren we nog steeds niet zwanger. We zochten naar antwoorden bij de huisarts. Hij stuurde ons door naar het IVF-centrum in het LUMC in Leiden. Al gauw bleek dat mijn man zijn zaad niet goed was en dat wij gelijk door konden voor ICSI. Na wat testen konden we in juni 2015 starten. De eerste poging mislukte. We hadden geen embryo’s meer over, dus moesten we toch echt een tweede poging starten. Deze hebben we in september 2015 gedaan. Ook deze mislukte. Wederom hadden we geen embryo’s over. We besloten om een pauze in te lassen.
Mijn menstruatie bleef uit
“Het is een nasleep van de behandeling”, zeiden we tegen elkaar. Totdat ik besloot om tóch maar een zwangerschapstest te gaan doen. Alleen. En ja hoor! Zwanger! Onze kansen waren 0,01% dat we spontaan zwanger raakten, maar het was gelukt. Wat een verrassing. Daar zat ik dan, alleen thuis met een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Mijn man werkte ook nog eens helemaal in het buitenland. Hij was van maandag tot en met donderdag weg.
Ik had een heerlijke zwangerschap
Geen kwaaltjes. Het verliep allemaal vlekkeloos. Omdat deze zwangerschap als een verrassing kwam, wilden we ook niet weten wat het geslacht was. Dit zou tot de geboorte een verrassing blijven. Thuis zaten we nog te grappen: “De bevalling mag niet op een woensdag beginnen, want dan moet ik het alleen doen”. Ik was 38+1 weken zwanger, toen ik om 03.30 uur wakker werd van heftige krampen. Ik appte mijn man om te vertellen dat het toch misschien wel begonnen was. En ja, het was woensdag …
Mijn man ging de bevalling missen
Er zaten al 5 minuten tussen mijn weeën, waardoor ik besloot de verloskundige te bellen. Zij kwam langs. Ik was nog steeds alleen. Mijn schoonmoeder was mijn back-up. Mijn eigen ouders wonen 1,5 uur bij mij vandaan. De verloskundige zei dat ik al op 5 cm ontsluiting zat en dat het toch wel erg snel ging. Ik besloot om met mijn schoonmoeder naar het ziekenhuis te gaan. Mijn man kon niet terug naar Nederland rijden. Hij zou de bevalling niet gaan redden, omdat het al zo snel ging.
De ontsluiting ging erg langzaam
Om 10.00 uur kwam ik aan in het ziekenhuis. Ik had ondertussen mijn moeder gebeld dat het begonnen was en ook zij besloot samen met haar man naar Leiden te rijden om mij te ondersteunen, ook al ging het heel snel. Om 12.00 uur zat ik nog steeds op 5 cm ontsluiting. En mijn god, wat deden die weeën pijn. Ze zaten ook in mijn benen. Na wat overleg besloot ik om een ruggenprik te nemen. Dit ging goed en al gauw kreeg ik weer praatjes. Om 17.00 uur zat ik pas op 7 cm ontsluiting. Het ging dus helemaal niet meer zo snel! Mijn man was op van de zenuwen in Duitsland. Hij wachtte op het verlossende telefoontje dat zijn eerste kindje geboren was.
Baby Kay kwam in nood
Ik mocht op de baarkruk om te kijken of de ontsluiting dan zou vorderen, maar ook dit werkte niet. We moesten toch echt geduld hebben. Om 01:00 voelde ik ineens persweeën. “Ja! Je zit op 10 cm!”, zei de verloskundige. Ik had mijn moeder en schoonmoeder naast het bed staan. Zij moedigden mij aan. De verloskundige maakte nog eerst een echo, omdat ze dacht dat Kay een sterrenkijker was. Dit bleek niet zo. Toen mocht ik beginnen met persen. Dit verliep niet vlekkeloos. Omdat Kay in nood kwam, besloot de gynaecoloog een knip te zetten en Kay te halen met de vacuümpomp. Na 20 minuten persen en met een beetje hulp is om 01.35 uur ons zoontje Kay gezond geboren. Door de zware bevalling van 20 uur had hij wat ademnood en huilde hij niet zoals het hoorde, maar na een uurtje was hij weer helemaal bij. Onze Kay, kwam ter wereld met zijn beide oma’s aan het bed. We hebben zoveel moeite gedaan om überhaupt zwanger te raken en vervolgens kon hij niet zelf bij de bevalling zijn. Zijn vader zag hem voor het eerst met beeldbellen. Wat was dit heftig.
Mijn man ontmoette zijn zoon pas toen hij 24 uur oud was
In de ochtend mocht ik rond 11.00 uur naar huis. Ik kwam thuis, in een leeg huis, samen met mijn schoonouders. De eerste nacht was ik alleen met een baby. Zonder papa. Wat was dit apart. Mijn schoonmoeder bleef wel slapen, omdat ik niet alleen thuis mocht blijven van het ziekenhuis. Mijn man Gerard kwam de volgende dag thuis en hield Kay voor het eerst vast toen hij 24 uur oud was. Wat was dit een heftige start voor ons. Achteraf had hij een auto kunnen pakken in Duitsland en met 180 km/u naar huis kunnen rijden, zodat hij er wel bij kon zijn. Maar dit wisten we vooraf niet, omdat het zó snel ging aan het begin. Het was een heftige maar een hele bijzondere bevalling.
JESSICA
