Stefanie schrijft een minireeks op Kids en Kurken. Lees eerst de vorige delen.
Deel 1: Ondanks al mijn kwaaltjes wilde ik toch thuis bevallen
Deel 2: Ik had door mijn bevalling een vagina-, labia- en clitorisruptuur
Al vrij snel na de kraamweek werd ons dochtertje ’s avonds onrustig. Ze huilde vaak urenlang, van 19.00 tot 23.00 uur. Eerst dachten we dat het erbij hoorde, maar al vrij snel trok ik aan de bel bij de huisarts. Ik dacht zelf aan spruw en verborgen reflux. De huisarts gaf aan dat van beide geen sprake was en stuurde ons naar huis.
Er zat veel onrust in het lijfje van onze baby
Ook de eerste keer op het consultatiebureau wisten ze niet goed wat het was. Toen mijn dochtertje ook de borstvoeding begon te weigeren, stapte ik naar een lactatiekundige. Zij kon ook niet ontdekken wat er met onze dochter aan de hand was. Haar mondje was in orde, maar ze had wel spruw, hiervoor kregen wij een kuur. Daarnaast zag ze veel onrust in haar lijfje, waardoor ze ons doorverwees naar een osteopaat. Eenmaal bij de osteopaat bleek dat haar nekwervels vast zaten en dat er veel spanning in het spijsverteringskanaal zat, wat wees op verborgen reflux. Dus toch! Na twee behandelingen hadden wij een totaal andere dochter die ineens dutjes van twee uur deed en vrolijk naar ons kraaide. We wisten niet wat we meemaakten.
De bloeduitslagen waren niet goed
Ondertussen had de jeugdarts van het consultatiebureau ons doorverwezen naar het ziekenhuis voor bloedonderzoek. Ons meisje zag na vier weken nog te geel. Vaak kwam dit door de borstvoeding, maar men wilde toch het zekere voor het onzekere nemen. In het ziekenhuis werd er via een hielprik een buisje bloed afgenomen. Een paar dagen later belde onze huisarts op dat de bloeduitslagen niet goed waren en dat we doorverwezen werden naar de kinderarts. Deze belde de volgende ochtend al met de vraag of wij ’s middags konden langskomen, want ze wilden onze dochter nog voor het weekend onderzoeken. Hier schrokken wij natuurlijk flink van. We gingen er vanuit dat het geel zien met de borstvoeding te maken had. “Zou er iets ernstigs aan de hand zijn?”, er ging van alles door ons heen.
Credit: Pexels
De arts zag galstenen op de echo
In het ziekenhuis moesten we gelijk naar de radiologie afdeling om een echo van haar buikje te maken. Ze waren bang dat de galwegen niet goed aangesloten waren, waardoor er gal in het bloed terecht kwam. Dit zou voor veel complicaties kunnen zorgen. Dit was niet het geval, maar de arts zag wel galstenen op de echo. Dit was erg zeldzaam bij een baby van zes weken oud. Na wat onderzoeken en gesprekken mochten we weer naar huis. We zouden na het weekend terug komen voor vervolgonderzoek.
Lag het allemaal aan de borstvoeding?
’s Maandags werd er weer bloed afgenomen, dit keer via haar handje. Mijn moederhart brak. De kinderarts had ondertussen met een arts uit het UMC Groningen, die meer verstand had van galstenen bij kinderen, overlegd. Het was namelijk nogal onbekend in ons ziekenhuis. In overleg met deze arts werd besloten om twee soorten medicatie te starten. Uit de bloeduitslagen kwam namelijk dat de waardes nog onverminderd hoog waren. De arts kon geen verklaring geven waarom ons dochtertje galstenen had. Ze dacht mogelijk aan te vette borstvoeding. Dit deed mij natuurlijk pijn en ik twijfelde om door te gaan met de borstvoeding. Gelukkig hakte ons meisje zelf de knoop door en besloot ze diezelfde dag de borst volledig te weigeren en stapten we over op flesvoeding.
De logopediste keek ook naar onze dochter
Na twee weken mochten we weer terug komen. Haar waardes bleken gedaald naar het normale niveau. Intussen was de spruw weer in alle hevigheid terug gekomen en begon ons dochtertje steeds slechter te drinken. Hiervoor kreeg ze ook weer medicatie. We werden voor de zekerheid doorverwezen naar een logopediste. De logopediste kwam bij ons aan huis. Zij ontdekte niets bijzonders bij ons kindje. De kuur tegen spruw hielp vrij snel en ze begon weer meer te drinken.
De galstenen gingen niet weg
Na een aantal weken meldden we ons weer in naar het ziekenhuis voor een echo. De kinderarts hoopte dat de galstenen geslonken of zelfs verdwenen waren door de medicatie. Helaas was dit niet het geval. Er waren nog drie galstenen van 0,5 centimeter te zien in haar kleine lijfje. Wat een domper. De kinderarts overlegde met een kinderchirurg uit het WKZ of ze geopereerd moest worden. Mijn kleine meisje. Ik vond het zo zielig. Omdat ze er geen last meer van leek te hebben, werd een operatie voorlopig toch uitgesteld. Dit was een opluchting, maar gaf ook veel onzekerheid. “Zal het binnenkort wel nodig zijn?”, vroeg ik me telkens af.
Lees HIER het vervolg.
STEFANIE
