Stefanie schrijft een minireeks op Kids en Kurken. Lees eerst het vorige deel.
Deel 1: Ondanks al mijn kwaaltjes wilde ik toch thuis bevallen
Zaterdag dronk ik even koffie bij mijn ouders. Eenmaal thuis werd ik onrustig. Dit nam in de loop van de middag toe. Ik belde mijn man, maar hij nam zijn telefoon niet op. Uiteindelijk kwam hij om 18.00 uur thuis. Toen hij eenmaal thuis was, zakte de onrust weer af en gingen we een relaxte zaterdagavond tegemoet. Tenminste, dat dachten we…
Witte vlokjes in mijn urine
Om 20.45 uur ging ik naar het toilet en zag ik witte vlokjes in mijn urine. Ik riep mijn man en we dachten direct aan vruchtwater. Eenmaal in de woonkamer voelde ik het vocht lopen, dus toen wist ik het zeker: mijn vliezen waren gebroken. Waar mijn altijd zo nuchtere man direct in de zenuwen schoot, werd ik helemaal enthousiast. Ik had er zin in. Mijn bevalling begon. Ik voelde mij goed en had nog geen weeën. Ik besloot om te gaan douchen en gelijk mijn haren te wassen en te föhnen. Nu had ik er immers nog tijd voor. Ik ging er volledig vanuit dat ons kindje vannacht geboren zou worden.
We belden de verloskundige
Rond 22.20 uur begon ik lichte weeën te krijgen. Mijn man ging nog even slapen, maar dat lukte mij niet. ’s Nachts om 2.00 uur kwamen de weeën al een tijdje om de vijf minuten en hielden ze een minuut aan. Ik maakte mijn man wakker. Hij belde de verloskundige. Zij kwam kort daarna om te checken hoeveel centimeter ontsluiting ik had. De weeën kwamen al vrij regelmatig, dus ik had goede hoop. Helaas, maar anderhalve centimeter ontsluiting. En daarnaast was mijn baarmoedermond nog niet helemaal verstreken. De verloskundige reed weer naar huis en ook mijn man ging weer slapen. En ik was klaar wakker. Ik zat met een hete kruik tegen mijn onderrug op de bank de tijd weg te kijken.
De moed zakte in mijn schoenen
Om 6.30 uur kwam de verloskundige weer. Ik voelde zelf al dat de weeën nog even licht waren en af en toe zelfs weg vielen. Toucheren was niet nodig. We besloten dat ze om 10.30 uur weer langs zou komen. Die ochtend werden de weeën intenser. Toen de verloskundige weer kwam, stond ik al een tijdje puffend aan de achterkant van ons bed, terwijl mijn man tegen mijn rug duwde. Ze vroeg op hoeveel centimeter ik hoopte. Ik gaf aan dat ik nu zeker wel vijf á zes centimeter had verdiend. Het was echter nog maar drie centimeter. De moed zakte mij toen echt in mijn schoenen. Het was al zo zwaar en dan moest ik nog zeven centimeter. Ik gaf aan naar het ziekenhuis te willen voor een ruggenprik. Ik was er klaar mee. En dat terwijl ik zó graag thuis wilde bevallen. We mochten direct naar het ziekenhuis. Na een uurtje CTG, werd ik klaar gemaakt voor een ruggenprik.
De ruggenprik werkte niet goed
De ruggenprik viel mij alles mee. Ik voelde even een gemene prik van de verdoving en daarna niets meer. Helaas werkte deze niet volledig. De anesthesist gaf aan dat de verdoving niet zo diep onderin de rug werkt, maar daar voelde ik de weeën juist het meest. Ook moest ik nu volledig op bed blijven, wat ik vreselijk vond, want ik kon liggend de weeën niet goed opvangen. Er stond in mijn bevalplan dat ik absoluut niet op bed wilde bevallen. Maar ik had nu geen keus. Ik kon niets door die ruggenprik.
Lichtgroen vruchtwater
Rond 17.00 uur werd ik opnieuw getoucheerd en zat ik op zeven centimeter ontsluiting. Jeetje, wat duurde het lang zeg. Ondertussen was het vruchtwater ook niet helder meer, maar lichtgroen van kleur, meconium houdend dus. Om 22.00 uur begon ik wat persdrang te voelen. Ik zat op een klein randje na op tien centimeter ontsluiting. Dit mocht ik wegpuffen en wanneer ik het niet meer hield, mocht ik meepersen. Plotseling voelde ik helemaal geen persdrang meer. Ik probeerde zelf wat mee te drukken, maar er gebeurde weinig. De verloskundige gaf aan dat zij ook geen persweeën zag op de monitor. Dit betekende dat de ruggenprik uitgezet moest worden en ik aan de weeënopwekkers moest.
De baby moest er echt uit
Eindelijk kreeg ik persweeën. Er zat echter telkens vijf minuten tussen deze weeën waardoor de baby steeds terug zakte. Ik wilde graag van het bed af, maar dit kon niet vanwege de ruggenprik die nog doorwerkte in mijn lijf. Na een tijdje hard werken, kwam eindelijk het hoofdje in zicht. De verloskundige gaf aan dat ik bij de volgende wee één keer mocht persen en daarna moest puffen, omdat het hoofdje dan “stond”. Maar na zo’n lange bevalling en zoveel pijn was ik er helemaal klaar mee. De baby moest er echt uit. Terwijl de verloskundige riep dat ik moest stoppen met persen, kon ik niet meer stoppen en werd onze dochter om 23.55 uur geboren. De bevalling duurde maar liefst 28 uur, inclusief één uur en een kwartier persen.
Mijn baby had een hele lage bloedsuikerwaarde
De verloskundige gaf gelijk aan dat ons meisje erg groot was en dat ze haar bloedsuiker wilde prikken. Ze woog 4350 gram en er moest een bloedsuikercurve bijgehouden worden. Mijn dochter startte met een hele lage bloedsuikerwaarde van 1.0. Ze kreeg gelijk een spuitje glucose waarna haar bloedsuikerwaarde weer snel steeg. Helaas verloor ik ondertussen veel bloed, waardoor de kamer ineens vol stond met allerlei verplegend personeel. Er stond iemand hard op mijn buik te drukken, om de placenta geboren te laten worden. Tegelijkertijd werd ik gekatheteriseerd om de blaas te legen, er sloot iemand extra medicatie aan op mijn infuus, iemand verwisselde de matjes en woog deze en er was nog een soort van supervisor die alles in de gaten hield.
Veel bloedverlies
De placenta werd vrij snel geboren en het bloeden stopte. Ik was al bijna 1,5 liter bloed verloren. Zelf ben ik al die tijd rustig gebleven. Ik had al verwacht dat ik veel zou gaan bloeden, omdat dit veelvuldig in mijn familie voorkomt. Helaas mag ik hierdoor nooit meer thuis bevallen, mocht ik weer zwanger worden.
Ik was enorm uitgescheurd
Daarna moest de verloskundige nog gaan hechten, want door het persen was ik erg uitgescheurd. Ik had geen perineumruptuur zoals vaak voorkomt, maar een vaginaruptuur, labiaruptuur en een clitorisruptuur. Het verdoven en hechten was hierdoor ontzettend pijnlijk, nog pijnlijker dan de hele bevalling. Ik vroeg nog naar het aantal hechtingen, maar de verpleegkundige gaf aan dat deze niet te tellen waren, omdat er doorlopend gehecht was. Ook kreeg ik een verblijfskatheter mee naar huis. Ik kon namelijk door de rupturen niet naar de wc. We moesten daarna nog 12 uur in het ziekenhuis blijven vanwege de bloedsuikercurve van onze dochter, langer dan 24 uur gebroken vliezen en het meconium in het vruchtwater. Om 13.00 uur mochten we dan eindelijk naar huis, weliswaar met veel pijn maar de kraamweek kon beginnen!
Lees HIER verder voor welke uitdagingen we vervolgens kwamen te staan.
STEFANIE
