Jolanda schrijft een reeks op Kids en Kurken. Lees hieronder haar vorige delen.
Deel 2: Een fout van de natuur: mijn zoontje Quinn heeft lymfeklierkanker
De hereniging tussen broer en zus
Er stonden voor het weekend geen onderzoeken gepland. Dat was fijn. Danny was even naar huis gegaan om wat spullen voor ons te halen. Ook zou hij Nova ophalen bij opa en oma, zodat ze een nachtje bij ons kon logeren in het ziekenhuis. Toen Nova mij zag, kreeg ze direct tranen in haar ogen. Ze had ons zo gemist en wij haar! Ze vond het spannend om haar broertje weer te zien, maar toen ze zag dat hij gewoon aan het spelen was in zijn kamer, zag je bij haar de opluchting. En wat waren ze blij om elkaar weer te zien.
“Ik heb jou zo gemist Quinn“.
“Ik heb jou ook gemist Nova“.
Quin moest ontzettend veel plassen
Quinn kreeg nog steeds Prednison die de cellen van de tumor moest afbreken. Die cellen dienden ook weer uitgeplast te worden en dus kreeg hij daar medicijnen en extra vocht voor. Door al dat extra vocht moest Quinn vaak plassen. Dit moesten we opvangen, omdat de artsen precies wilden weten wat er uit ging. Quinn riep ons om de 2 uur om te plassen. Ook in de nachten, maar we vielen tot onze verbazing toch vrij gemakkelijk weer in slaap daarna.
Nova kreeg een rondleiding
We hebben ondanks alles toch wel wat kunnen genieten van elkaar. Samen ontbeten de kinderen op Quinn zijn bed, speelden ze met de Lego, mocht Nova meekijken bij het bloed afnemen en kregen ze van de verpleegkundige verband zodat ze met hun knuffels ziekenhuisje konden spelen. Nova liet vaak merken dat ze het niet leuk vond dat ze die middag weer naar huis moest. Ze was daardoor opstandig. We hebben een rondje gelopen door het ziekenhuis, want Quinn wilde graag alles laten zien aan Nova. Quinn ging mee in de rolstoel, want hij moest rustig aan doen. Nova duwde de stoel en was trots dat ze haar broertje op deze manier kon helpen. Het gymlokaal vonden ze erg leuk. Het muzieklokaal al helemaal! Wat waren ze aan het genieten. Vooral de piano was favoriet.
Toen ik onze oprit op reed, barstte ik in tranen uit
Opa en oma kwamen langs en zouden Nova weer mee terugnemen. Ik besloot om naar huis te rijden, zodat ik daar nog even wat spullen voor mezelf kon ophalen en rustig op mijn gemakje kon douchen. In de auto had ik geen behoefte aan muziek. Mijn hoofd was te vol, maar tegelijkertijd zo leeg. Ik ben als een zombie naar huis gereden. Thuis reed ik de oprit op en barstte ik bij het uitstappen in janken uit. Het voelde zo raar om alleen thuis te komen. Ik herpakte mezelf en verschoonde als een kip zonder kop de kattenbakken, stofzuigde de zolder, voerde de katten, pakte een tas in en douchte snel.
Ineens besefte ik het: kinderkanker
Bij de afslag voor het UMC kreeg ik al een naar gevoel in mijn buik. Dat heb ik altijd op dat punt, al sinds de vroeggeboorte van Nova en Quinn. Daar kwamen de tranen, steeds harder. Het werden er meer en meer. De vlaggen van het WKZ kwamen langzaam in beeld. Mijn ogen schoten alle kanten op. Ik zag de ingang van het WKZ en aan de rechterkant het Ronald McDonald Huis waar we in 2015 een paar dagen hadden geslapen. Door de tranen heen probeerde ik me te focussen op de weg, maar ik huilde steeds harder. Toen ik bijna tegen stoep reed, heb ik de auto meteen stilgezet, de alarmlichten aan gedaan en liet ik de tranen stromen. Ik was helemaal overstuur, startte te hyperventileren en mijn wangen begonnen te tintelen. Het duurde even voordat ik mijn emoties en ademhaling onder controle had en weer verder kon rijden. Het was nog maar een klein stukje naar het Prinses Maxima Centrum. Het besef was daar. Onze wereld stond weer op z’n kop, ditmaal geen vroeggeboorte, maar kinderkanker. Waarom?
Ik hoorde ineens geschreeuw en gehuil, en wist meteen dat het Quinn was
Danny en ik maakten samen een pizza warm in de Ronald McDonald Huiskamer. Het was al 23:00 uur, maar we hadden beiden nog niet gegeten. We belden nog even met vrienden en op een gegeven moment zei Danny: “We moeten nu echt teruglopen. We zijn al best lang weg“. Teruglopend naar de afdeling hoorde ik ineens geschreeuw en gehuil. Ik hoorde meteen dat het Quinn was. Ik rende de gang over naar zijn kamer en trof daar een overstuur jongetje aan. Hij was in paniek, want hij moest zo nodig plassen, maar dacht dat wij naar huis waren, en hij durfde niet op de knop voor de verpleegkundige te drukken. Ik voelde me op dat moment zo schuldig. Eerst met papa knuffelen, en daarna ben ik tegen hem aan komen liggen in bed, want dat wilde hij graag.
WORDT VERVOLGD
JOLANDA
Heel veel sterkte, we denken aan jullie