Quinn had ineens ontzettende pijn in zijn borstkas
Op 24 februari 2022 stond Quinn ineens (om 6.00 uur) erg overstuur en in paniek aan ons bed. Hij had ontzettende pijn op zijn linkerborst. Hij was al anderhalve week erg aan het hoesten, maar we hadden het idee dat het eindelijk wat los kwam en minder werd. Het deed zeer bij inademen en als we er op drukten of zijn borst aanraakten. Hij kroop bij ons in bed en ik legde mijn hand op zijn borstkast. Zijn hartje ging als een bezetene tekeer, bizar snel. Zijn ademhaling was oppervlakkig en steeds bij het inademen hield hij zijn adem vast. Het lukte hem niet om op een rustige manier te ademen. Het deed hem duidelijk te veel pijn. Ook voelde hij erg warm. Ik temperatuurde hem. Hij had 38.1 koorts. Hij kreeg een zetpil van 500mg en hij heeft daarna nog even geslapen. Toen hij wakker werd, had hij geen pijn meer en had hij nergens last van, dus hebben we hem gewoon naar school gebracht. Ik gaf daar aan dat als de pijn terugkwam, hij het tegen de juf mocht zeggen en dat zij ons dan zou opbellen.
We werden al gauw door de juf opgebeld
Om 12.00 uur ging de telefoon. Het was de juf van Quinn. Hij was bij haar gekomen met pijn in zijn zij. Ze belde om het even bij ons na te vragen. Danny vroeg hoe hij oogde. Niet echt zoals ze hem kenden. Hij zag wat pips, maar leek niet echt heel ziek. We overlegden even en besloten dat ze het maar even moest aankijken, ging het echt niet, dan zouden wij hem ophalen. Ik belde toch voor de zekerheid de huisarts, want die snelle hartslag en pijn op de borst zat me niet helemaal lekker. De assistente vond het ook verstandig om hem even na te laten kijken. We konden er om 15:00 uur terecht.
Quinn klemde zijn kaken op elkaar van de pijn
We stonden om 14.15 uur op het schoolplein Nova en Quinn op te wachten. Zijn klas kwam de school uit en ik zag een hele bleke Quinn die duidelijk niet lekker was. Hij kwam naar ons toegelopen, niet heel soepel, een beetje stijf. Steeds klemde hij zijn kaken op elkaar van de pijn. Zijn vriendje Geert kwam bij hem staan en vroeg wat er aan de hand was. Quinn zou die dag meegaan met Geert naar scouting, maar dat besloten we even te verzetten. We liepen naar de auto, waar ik hem het laatste stukje zelfs moest dragen. Het lopen deed zeer. Ik heb Danny en Nova thuis afgezet en ben met Quinn doorgereden naar de huisarts.
We werden door verwezen naar de SEH
De huisarts beluisterde zijn longen, hartslag, checkte de zuurstof in het bloed en temperatuurde hem. Hij had nog steeds koorts, 38.3 graden. De arts vroeg of hij Corona kon hebben. “Nee, dat heeft hij ruim 4 weken geleden al gehad zonder klachten”. Ook zij zag dat ademhalen hem erg zeer deed en dat vond ze vreemd. Ze besloot hem toch voor de zekerheid door te verwijzen naar de SEH, zodat hij even door een kinderarts gecontroleerd kon worden. We reden snel naar huis. Ik pakte een tas in met wat schone kleren voor Quinn en schoon ondergoed voor mezelf, voor het geval dat we een nachtje moesten blijven. Danny bleef samen met Nova thuis en ik zou ze op de hoogte houden.
Een hoge bloeddruk en koorts
Op de SEH hoefden we gelukkig niet erg lang te wachten. We werden door de SEH-verpleegkundige naar kamer 3 gebracht. Het eerste wat Quinn zei tegen haar was: ”Ik wil geen prikje”. Ik vertelde het hele verhaal. Quinns temperatuur werd gemeten en gaf 38.7 graden aan. Hij kreeg drie plakkers op zijn borst en werd aangesloten op de monitor. Ook werd zijn bloeddruk gemeten, 126/75. Het apparaat begon te piepen, dus aan de hoge kant. Nadat ze de basiscontroles had gedaan, moesten we wachten op de kinderarts. Quinn lag daar op het grote bed een beetje voor zich uit te staren en ik kreeg moeilijk contact met hem. “Mama, mag ik hoesten?” Ik antwoordde met ja en hij begon meteen te hoesten, dat zat hij dus al de hele tijd tegen te houden. Ik mocht hem een zetpil geven en niet veel later, rond 17:20 uur viel hij in slaap. Hij was doodmoe, arme jongen. De kinderarts kwam vervolgens de kamer binnen. Ook hij heeft Quinn nog even onderzocht. Hij zou gaan overleggen met zijn collega en dan zouden we meer horen.
De arts wilde alles uitsluiten
De artsen dachten aan een gekneusde rib door het hoesten. Ze wilden toch een longfoto maken om zeker te weten of er geen longontsteking zat. Als dat het geval was, zou hij antibiotica krijgen en mocht hij daarna naar huis. Door de pijn op Quinns borst en om problemen met de hartspier uit te sluiten, wilden ze ook een hartfilmpje maken. Ze verwachtten daar niets op te zien, maar ze wilden het voor de zekerheid even doen. Ze zouden ook bloedprikken. Ze hadden wel echt het vermoedden dat het om een gekneusde rib ging, maar ze wilden echt alles uitsluiten.
Quinn wilde niet geprikt worden
Als eerste werd het hartfilmpje gemaakt. Dat was zo gepiept. De verpleegkundige had een projector aangezet op het plafond met een mooie film over de Efteling, zodat Quinn afgeleid zou zijn, maar op het moment dat de verpleegkundige de band om zijn arm deed voor het bloedprikken, raakte hij totaal in paniek. Ook mocht hij een VR-bril proberen, maar dit vond hij maar niets. Hij wilde niet bloedprikken. Uiteindelijk besloten ze het via een prikje te doen in zijn vinger. Helaas hebben we hem met drie personen vast moeten houden. Iets wat je echt niet wil bij je kind, maar het is bij Quinn zowat de enige manier.
De longfoto leek afwijkend
De zetpil begon eindelijk in de avond te werken en Quinn voelde zich een stuk beter. Hij gaf aan dat hij geen pijn meer had, dat we wel bij de McDonalds konden gaan eten en naar huis konden gaan. De foto van zijn longen was inmiddels ook gemaakt. Ik vond de foto er wel wat afwijkend uitzien. De ene long had meer zwart dan de andere long, maar als leek wist ik niet wat dat kon betekenen. “Hij heeft een klaplong gehad de dag na zijn geboorte, had hij dat nu weer?”, ging er door mijn hoofd. De artsen konden de foto niet goed beoordelen. Ze hadden er eentje via zijn rug gemaakt, maar ze wilden er ook nog een vanaf de buikkant en zijkant.
De artsen dachten wat te zien op de longfoto
De kinderarts kwam samen met nog een kinderarts en verpleegkundige de kamer op. Ze konden de longfoto’s weer niet goed beoordelen. Ze dachten wat te zien en wilden daarom toch een CT-scan maken, maar dan zou er ook bloed geprikt moeten worden. Weer paniek bij Quinn. De kinderarts vertelde over toverzalf, maar nee, Quinn trapte er niet in en dus besloten ze lachgas te gebruiken. Ik ging op het bed liggen, met Quinn tussen mijn benen, tegen mij aan. Quinn moest een kapje op zijn neus, wat met veel moeite lukte, maar hij hield eerst een tijd zijn adem in. Toen hij weer ademde, begon hij tegen te werken. Er werd mij aangeraden om een verhaaltje te vertellen, dus ik begon maar te vertellen over dat hij op het strand was en met dolfijnen ging zwemmen. Ik bleef praten en verzon van alles. Hij werd een stuk rustiger. Het bloedprikken ging niet gemakkelijk, ondanks het lachgas, maar uiteindelijk zat het infuus. We werden naar de CT-scan gereden en vanaf daar naar de kinderafdeling. Quinn zou sowieso een nachtje blijven. Tijdens de CT-scan heeft hij half geslapen, dus daar heeft hij niet veel van meegekregen.
Een opname
Quinn werd midden in de nacht opgenomen op de kinderafdeling. De arts zou straks nog even komen voor de bloeduitslagen en de uitslag van de CT-scan. Het bed werd opgemaakt voor Quinn, mijn stretchbed stond klaar. Ondertussen viel Quinn heerlijk in slaap. Hij had geen koorts meer, de metingen op de monitor waren goed en de PCR-test was negatief. We hebben alle vier Corona gehad vorige maand, dus ik had ook niet anders verwacht.
Die vreselijke woorden van de arts
Ik zag kort daarna de arts lopen, samen met de verpleegkundige. Ze gingen naar de kamer naast die van ons, maar kwamen al gauw onze kamer op. Quinn lag nog steeds te slapen. Ze vroegen of ik even mee wilde komen, want dan konden we wat makkelijker praten, zonder Quinn wakker te maken. We liepen naar de kamer naast ons. Er waren drie stoelen neergezet. Ik nam plaats, evenals de anderen. De eerste woorden die de arts zei waren: ”Het ziet er niet goed uit”.
Lees HIER het vervolg
JOLANDA
