Jolanda schrijft een reeks op Kids en Kurken. Lees hieronder haar vorige deel.
De arts gebruikte het woord ‘lymfoon’, maar ik kende dat woord niet
Ze begon te vertellen over een massa in zijn borstkas dat er niet hoorde. Cellen die aangemaakt werden, maar die daarna afgebroken hoorden te worden. Dit was niet gebeurd en dat is gaan woekeren. Deze cellenmassa drukt tegen de vertakkingen van de longen en bij het hart. Ze sprak over het PMC in Utrecht. Ze hebben daar overleg mee gehad en ze moesten Quinn Prednison gaan geven, om te kijken of de zwelling af zou nemen. Ik hoorde het woord Lymfoom. Ik had geen idee waar ze het over had. Ik snapte er echt niets van. In mijn hoofd dacht ik vluchtig: “Denken ze aan kanker?”, maar ze gebruikten niet de woorden ‘kanker’ of ’tumor’, dus ik vroeg het ook niet. Ook zouden ze Quinn antibiotica geven in verband met de koorts, want die was niet echt verklaarbaar. Ze zou nog even overleggen met de Intensive Care en het PMC, maar er was een grote kans dat hij vannacht nog overgeplaatst moest worden naar het PMC per ambulance, omdat hij kortademig was en hij plat liggen niet fijn vond.
Na een belletje met mijn man besefte ik pas dat het om kanker ging
Na het gesprek belde ik Danny en vertelde het hele verhaal. Toen ik de woorden Prinses Maxima Centrum herhaalde, zei hij meteen: “Dat is het KIKA-ziekenhuis”. Ik schrok. Enorm. Toen pas had ik door dat ze bij Quinn dus een massa hadden gezien in zijn borstkas dat misschien wel kanker kon zijn. We waren minuten stil aan de telefoon. We waren beide sprakeloos. Het was niet te bevatten. “Hoe dan? En hoe moesten we dat gaan doen met Nova? Waarom wij? Waarom overkomt ons dit en vooral, waarom Quinn?”, dacht ik. We zijn gedwongen deze rollercoaster in te stappen, een rollercoaster waarvan je als ouder hoopt nooit in te hoeven stappen…
We reden met spoed midden in de nacht naar het Prinses Maxima Centrum
Danny belde midden in de nacht zijn ouders uit bed. Ze komen direct naar ons huis, zodat zij er ’s ochtends voor Nova konden zijn en Danny straks nog naar Utrecht, naar ons, kon komen. De ambulance was er om Quinn over te brengen. Hij werd overgetild op de brancard en ingepakt. Ik had ondertussen alle spullen alweer ingepakt en deze werden op de brancard gezet, zodat ik het niet hoefde te sjouwen. Van de verpleegkundige kreeg Quinn twee kaartjes. Eentje voor hem en eentje voor Nova. De afdeling wenste hem veel succes. Zo lief! Het zou ongeveer een uur rijden zijn van het ziekenhuis in Nijmegen naar het Prinses Maxima Ziekenhuis in Utrecht. Bizar om nu weer naar Utrecht te moeten gaan, hun geboorteplaats.
Quinns luchtpijp zat in de verdrukking
Aangekomen in het Prinses Maxima Ziekenhuis in Utrecht, was Danny er precies tegelijk met ons. Quinn werd gelijk naar zijn kamer gebracht. Het was een familiekamer. Het ene gedeelte was Quinn zijn gedeelte, het andere deel was van ons, gescheiden door een schuifdeur. De kinderoncoloog legde uit waarom ze Quinn met spoed over hadden laten komen. Omdat de massa tussen zijn longen zat, kwam zijn luchtpijp in de verdrukking. Dit verklaarde de kortademigheid, het hoesten en de pijn op de borst. Hij mocht niet plat liggen, omdat de luchtpijp dan nog meer in de verdrukking kon komen door de massa. Ze gaf aan dat hij aan de monitor kwam te liggen, zodat ze hem goed in de gaten konden houden.
De hele nacht heb ik niet geslapen. Ik zat op de grote stoel in de hoek van de kamer, starend naar mijn kleine mannetje in dat grote ziekenhuisbed. Waar waren we in godsnaam beland?
Een echo van de lymfe, buik en rug
Quinn kreeg een echo van de hals om zijn lymfeklieren te controleren. De pedagogisch medewerkster was erbij om Quinn hierin te begeleiden voor als hij in paniek zou raken. Ik mocht mee en samen met de verpleegkundig en de pedagogisch werkster brachten we Quinn naar de radiologie. Hij deed het zo goed. De radiologe maakte veel foto’s van zijn hals. Na overleg met de dokter werden er ook foto’s gemaakt van zijn buik, en na nog een overleg ook van de rug via echoscopie. Op het plafond en muren zaten ruimtebeschilderingen. Met een blauwe lamp kon hij ruimteschepen en ruimtewezens zoeken, perfecte afleiding. Na de echo’s mocht hij wat kaartjes uitzoeken, omdat hij het zo goed gedaan had.
Wat een prachtig ziekenhuis
In de middag kregen we van de PW (Pedagogisch Medewerkster) een rondleiding door het ziekenhuis. Niet normaal wat hier allemaal te doen is voor kinderen, zo bizar, zo veel! Er is een muzieklokaal met ontzettend veel instrumenten. Van gitaren, drumstel tot zelfs een vleugel. Er is een bibliotheek en een heel speelpark. Er zijn klaslokalen en verschillende speelplekken buiten. De kinderen mogen op loopfietsen, loopauto’s en steps gewoon door het hele ziekenhuis rijden. Er is een beweeglokaal en er worden veel activiteiten gedaan. We keken onze ogen uit. Wat mooi en fijn dat dit er allemaal is voor de kinderen.
Quinn heeft kanker
Quinn voelde zich goed. Hij speelde spelletjes en met lego op bed. Hij liet alles maar een beetje over zich heen komen. Hij zei ook dat hij geen pijn meer had en dat hij wel weer naar huis kon. Hij vond het raar dat hij moest blijven. We hadden hem uitgelegd dat er ‘iets’ in zijn borstkast zit, dat ze niet weten wat en dat de dokters hier wat onderzoeken moeten doen om daar achter te komen. Hij vroeg niet door en vond het wel prima. Later in de middag hadden we een gesprek met de oncoloog, de zaalarts en een verpleegkundige. We kregen de foto te zien van zijn longen. Daarop legde hij alles uit. Hij wees aan waar de massa zat: tussen Quinns longen, boven zijn hart. Bij de Thymus*. Een rotplek. In zijn bloed zijn ook kwaadaardige cellen gevonden. Quinn heeft kanker…
Een fout van de natuur: lymfeklierkanker
De oncoloog vertelde dat bij het samenkomen van een zaadcel en eicel er iets is misgegaan met het DNA. Ik begon ineens te janken. Mijn kritische ik kwam keihard om de hoek kijken. We hadden het aan de natuur over moeten laten. Natuurlijk zwanger raken lukte ons niet. Dat hadden we moeten accepteren. Wij wilden perse IUI. Dit was onze schuld. Omdat wij zo nodig zwanger wilden raken, is Quinn daar nu de dupe van. Natuurlijk wist ik ook wel dat deze gedachte niet waar was, maar het overviel me ineens. Ze weten helemaal niet hoe en waarom het misgaat bij sommige kinderen, en het is dus vooral domme pech, een fout van de natuur. Het was 90 tot 95% zeker dat het lymfoom was, lymfeklierkanker. Het is goed te behandelen. 85% van de kinderen herstelt volledig. Om precies te weten hoe ze hem moesten behandelen, hadden ze een biopt nodig, maar dat was nu nog te gevaarlijk. Quinn mocht niet plat op zijn rug liggen, want dan drukte de massa teveel op de longen, de luchtpijp en het hart. Een biopt namen ze onder narcose, maar dat kon pas later. De Prednison moest eerst de zwelling kleiner maken.
* De thymus is een orgaan in de borstkas, vlak achter het borstbeen en dichtbij het hart. De thymus heeft een belangrijke rol in het afweersysteem. Daar rijpen cellen uit het beenmerg uit tot een speciaal soort witte bloedcellen: T-lymfocyten. Ze helpen het lichaam te beschermen tegen bacteriën, virussen en schimmels. De thymus maakt ook geheugencellen van het afweersysteem. Als iemand ziek is geworden van een bacterie of virus, maakt het lichaam afweerstoffen tegen deze ziekteverwekker. Als deze later een keer in het lichaam terugkomt, zorgen de geheugencellen uit de thymus ervoor dat het lichaam snel weer de goede afweerstoffen maakt.
Lees HIER het vervolg
JOLANDA
