Je zal altijd mijn grootste ‘Wat als…’ zijn

Willy schrijft een minireeks op Kids en Kurken over haar IVF-traject. Lees eerst deel 1.

Deel 1: Mijn allereerste punctie en terugplaatsing ooit

13 dagen na de punctie

Daar zit ik dan om half 6 in de ochtend. Henk zijn wekker gaat altijd vroeg en we willen de zwangerschapstest samen doen, dus ik moet er ook zo vroeg aan geloven. Zwangerschapstest in de ene hand, plastic bekertje in de andere. De drie minuten die daarop volgen lijken wel een eeuwigheid te duren. Drie minuten die de rest van ons leven misschien wel gaan veranderen. Zou het dan eindelijk, eindelijk zo ver zijn?  

Twee streepjes

En dan verschijnt daar na ruim twee jaar teleurstelling een “+” in beeld. “Huh? Zie ik dat nou goed?”, denk ik. Ik roep Henk en snel doe ik nog een andere test. We geloven niet wat we zien en doen er voor de zekerheid nog één. Maar op elke test die we doen verschijnen gewoon twee streepjes. Yes! Als alles goed mag gaan, worden wij in december va en moe  (papa en mama in het Urker dialect) .

Een fantastische week

Vijf weken lang leefden we op een roze wolk, zeven weken zwanger van onze eerste mini. We durfden het eindelijk iedereen te vertellen. Een fantastische week hadden we achter de rug met allemaal lieve berichtjes, bloemetjes en cadeaus voor de toekomstige Jelies baby. Voor de familie van Henk had ik een roze en blauwe taart gemaakt. En voor mijn familie lagen er allemaal roze en blauwe paaseitjes op tafel met de test en een paar babysokjes in een mooi doosje.  

Het moment waar we voor vreesden

Maar dan komt daar het moment waarvan je hoopt dat het nooit zou komen. Iets wat we vreesden… De avond nadat we het onze vrienden hadden verteld, begon ik te vloeien. Zo lang hebben we op ons kindje gewacht, en nu moesten we al afscheid nemen. Ons kindje was nog zo klein. Wat zagen we naar onze baby uit, voor het eerst va en moe.  Het mocht niet helaas niet zo zijn. De miskraam was hels. Ik dacht dat de pijn van mijn menstruatie elke maand al vreselijk was. Hoe kan een mens een miskraam verdragen? Ik breng de dagen in de badkamer en op de bank door. Ik kan bijna niets, zoveel pijn.

Nuchter

Na een week heb ik al het gevoel dat de miskraam weken geleden is. Of de klap moet nog komen, maar ik merk dat ik er tot nu toe heel nuchter mee om ga. Ook al vind ik het heel bizar en vooral jammer dat ik niet meer zwanger ben. Twee weken na het beginnen met vloeien heb ik een echo om te kijken of mijn baarmoeder leeg is. Mijn moeder gaat mee ter ondersteuning. En natuurlijk tref ik een stagiaire. Maar na al een paar keer op de stoel te hebben gelegen voor het halve ziekenhuispersoneel, ben ik de moeilijkste niet en begrijp ik dat zij het ook moet leren. De miskraam wordt bevestigd en ik moet nog even bloed prikken voor de zekerheid. Daar zit ik dan: niet zwanger, wel in positiekleding, tussen allemaal zwangere vrouwen. Dat ze daar nog niets op hebben gevonden…  

Lieve kaartjes

Bij thuiskomst liggen er al lieve kaartjes in de bus. De bloemist komt een paar keer aan de deur. En zoals het hier in Urk gewoon is, worden er de nodige biefstukjes gebracht om aan te sterken. Mijn buik is leeg.  Een gek idee als ik er bij nadenk. Er zat een mini variant van ons in en die is nu weg.  Mijn buik, waar een klein bolletje begon te groeien, is het nu weer plat. Alsof ik nooit zwanger ben geweest.  

Ons kindje is weg

Afgelopen week kwam ik een bericht tegen van iemand die ook een miskraam had en zij zei: ”You will always be my biggest what if”. Heel confronterend, want dat is ons kindje nu ook voor ons. Gisteren was het 3 mei, eigenlijk zouden we onze acht weken echo krijgen. Maar ik zat met mijn moeder in de auto op weg naar het ziekenhuis om te kijken of mijn lichaam de miskraam zelf opruimt. De echo laat zien dat mijn buik al helemaal leeg is. Ons kindje is echt weg, helemaal weg.

Gemis

Ook al was het nog zo pril, en was de baby nog zo klein. Voor ons was dat kindje een groot wonder. Het bracht vreugde in deze droevige dagen. Dit kindje was degene die mij moeder zou maken. Zo klein, maar zo bijzonder.  Al zo geliefd en naar uit gekeken. Gevormd door God, en aan ons geschonken. Helaas mocht het niet zo zijn. Maar in ons hart dragen we ons kindje altijd mee. 

Of we na deze ervaring verder gaan met ICSI? We kijken elkaar aan en zijn het eens dat we eerst rust willen. Maar na een paar weken begint het toch weer te kriebelen…

WILLY