Er is een einde gekomen aan onze reis, ons eiceldonatietraject

Deze blog is geschreven door de zussen Denise (eerste gedeelte) en Mandy (onderste gedeelte)

Een jaar geleden ben ik samen met mijn zus een traject voor eiceldonatie gestart. Mijn zus kan helaas niet zelf zwanger worden. Dit weet ze al een aantal jaar. Vanaf de dag dat ik het te horen kreeg, zei ik direct: “Ik doe het! Ik doneer mijn eitjes. Als ik als zusje iets kan betekenen, dan doe ik dat”. Na veel gesprekken met gynaecologen en een psycholoog, en ik door de “keuring” heen was, konden we beginnen. Ik moest spuiten zetten en mijn zus moest ook hormonen innemen. Het was een heel zwaar traject. Mijn leven ging daarbij gewoon door. Ik had toen twee kindjes van twee en vier jaar, een man en mijn werk. Het was niet niks, maar ik was eraan begonnen, dus maakte ik het af ook. 

19 eitjes

Het spuiten ging me goed af. Het was even wennen maar het lukte. De bijwerkingen vond ik het ergste. Ik had uiteindelijk 19 eitjes en de punctie werd gepland. Ook die was niet mis! Maar we hadden het overleefd en het doel was natuurlijk dat ik mijn zus een kindje kon geven. Twee dagen na de punctie mocht mijn zus voor de eerste terugplaatsing langskomen. Twee weken zaten we in spanning. Maar helaas, het mocht het niet zo zijn. Het was niet gelukt. Ze was niet zwanger.

Mijn zus was zwanger

We hadden nog vier eitjes in de vriezer, en zo werd de volgende terugplaatsing ook gepland. Na twee weken wachten, belde mijn zus op. “Ik ben zwanger!” Wat een blijheid, opluchting en verdriet kwam er los. Hier hebben we het voor gedaan. Alles liep zoals het moest lopen. Er volgden mooie echo’s. Het kindje groeide goed. We kochten leuke spulletjes en maakten de zwangerschap met 12 weken bekend. Bij de echo met 13 weken mocht ik mee. Wat was dat speciaal. Kleine jumper. Ook toen was alles goed. 

Ons leven stond stil

Bij de volgende echo (met ongeveer 15 weken) mocht ik weer mee. Het was een mooie zonnige dag. We hadden er zin in. Eenmaal in de echokamer, draaide alles om. Ik zie nog die mevrouw het echoapparaat op de buik zetten, en meteen was er iets duidelijk niet goed. Het hartje klopt niet meer…. Ons leven stond letterlijk stil. Na alles wat we hiervoor hadden gedaan. Dit kon toch niet waar zijn.

Onze droom was kapot

Ik dacht echt dat dit niet kon. Een slechte film. Maar helaas was het werkelijkheid. Een droom die uit was gekomen, was in één klap verdwenen. Poef. De weken en dagen erna, tot op vandaag, waren zo zwaar. We blijven samen positief, want er zijn nog kansen. Ik blijf hopen dat mijn zus alsnog een eigen kindje op de wereld mag zetten samen met haar vriend. 

DENISE

Een einde aan onze reis

Na zeven jaar strijden, drie terugplaatsingen die niet gelukt zijn en twee miskramen, is er 11 januari een einde gekomen aan onze reis, ons ivf- en eiceldonatietraject. Onze droom op een klein wondertje is niet uitgekomen. Het stopt hier. De wens om een kindje met onze eigenschappen op de wereld te zetten, laten we voorlopig varen. We hebben keihard gevochten. In kaarsjes branden geloven wij niet meer. Het heeft niet zo mogen zijn. Het leven heeft ons een prachtige sterrenzoon gegeven van 16 weekjes oud, Jixx, en twee kleinere sterretjes. Onvoorwaardelijke liefde voor jullie!

We geven niet op

Jixx lief klein mannetje, jij hebt van mij een onwijs trotse (sterren)mama gemaakt. Voor nu meer rust. De verbouwing en vakantie staan voor de deur. Wat meer positiviteit in ons leven is welkom. Onze portie ellende hebben we nu wel gehad. We zijn ons bewust van wat we tot nu toe hebben bereikt en we zijn daar ook dankbaar voor. De hoop zullen wij nooit, nooit opgeven.

MANDY