Lise schrijft een minireeks over haar vier bevallingen. Lees eerst deel 1:
En ze had gelijk. Het begon een jaar na de geboorte van onze tweede zoon Bram toch weer te kriebelen voor een derde kindje. Begin januari 2020 kwamen we erachter dat we ons derde kindje verwachten. Ook deze keer was ik heel misselijk en moe. Ik had onze jongens van toen drie en één jaar nog letterlijk full time rondrennen. Na zo’n 18 weken werd de misselijkheid minder. We zaten toen midden in de eerste lockdown. Ik vond het een rare tijd om zwanger te zijn, overal alleen heen. Ook de 20 weken echo deed ik alleen. We kwamen erachter dat het een meisje was. Wat leuk voor het evenwicht binnen het gezin!
Weer een keizersnede
Ook tijdens deze zwangerschap had ik last van een hoge bloeddruk en hartkloppingen. Omdat ik al twee keer een keizersnede had gehad, wist ik dat het dit keer ook een keizersnede zou worden. Ik kreeg de datum, ik zou dan 39 weken en 4 dagen zwanger zijn. Zelf dacht ik dat ik dat niet zou halen, en daar leek het ook af en toe wel op doordat mijn bloeddruk steeds hoger werd. Maar door de vele operaties die waren uitgesteld door COVID-19 en het niet levensbedreigend was, werd ze niet eerder gehaald. Wel werd ik twee dagen eerder opgenomen ter observatie voor de hoge bloeddruk.
Gentle sectio
Eindelijk was het dan zo ver; 11 september 2020. Ook dit keer was ik de eerste van de dag die naar de OK mocht. Ik had met de gynaecoloog afgesproken dat het een gentle sectio werd. Dit houdt in dat je mee mag kijken en je de baby gelijk bij je krijgt na de keizersnede, in plaats van eerst naar de kinderarts. Ik vond het deze keer veel spannender dan de twee keer ervoor. Ik had er voor mijn gevoel zó lang op gewacht en kreeg het dit keer allemaal veel bewuster mee. Ik lag te huilen op de OK van alle spanning en de rare tijd dat ik zwanger was geweest. De andere twee keer was het allemaal net wat meer spoed. Maar dit keer zat ons meisje nog warm in mijn buik. Ze vond het daar wel prima. Ook had ik aangegeven dat de vorige keer de ruggenprik niet helemaal goed was gegaan, en daar hielden ze rekening mee. Zou het dit keer wel meteen goed gaan?
In één keer
Dit keer ging het in een keer goed en werd alles gereed gemaakt. Wel kwam de ruggenprik weer vrij hoog en kreeg ik het even benauwd. Maar dit keer herkende ik het direct en kon ik het meteen aangeven. De keizersnede ging beginnen. Ons meisje zat nog heel hoog en ze moesten met een aantal mensen op mijn buik duwen om haar eruit te krijgen. Wat een rot gevoel. Je ligt daar “verlamd” door de ruggenprik en je voel toch je hele lichaam schudden. Ik vond het best pijnlijk dat geduw. Ik mocht meekijken toen ze eruit kwam, maar ik hield mijn ogen dicht. Ik vond het persoonlijk niet prettig om mee te kijken.
Minder prettig
Al snel was daar ons meisje Maud, geboren om 10:02 uur met een gewicht van 3320 gram. Ze werd gelijk op mij gelegd. Zonder luiertje en niet nagekeken door de kinderarts. Ik was gewend bij de andere twee dat ze gelijk werden nagekeken en een luiertje aankregen, dit voelde zoveel fijner. Ik heb later ook gezegd dat ik de gentle sectio minder prettig vond dan de andere twee keizersnedes. Veel vrouwen vinden het fijner, maar het was echt helemaal niks voor mij.
Meer pijn
Ook dit keer even op de verkoeverkamer, ook weer vanwege een lage bloeddruk door de ruggenprik. Daarna mochten we naar de kamer met ons derde wondertje. Ze hadden mij al een beetje gewaarschuwd dat ik deze keer meer pijn zou kunnen krijgen. Hoe meer keizersnedes, hoe meer littekenweefsel en verklevingen. Er waren weinig verklevingen gelukkig maar littekenweefsel zat er hoe dan ook.
Echt compleet
Ik had veel pijn en veel naweeën. Ik kreeg extra pijnstilling, maar die viel niet zo goed. Ik voelde me net een zombie. Diezelfde avond mocht de katheter eruit. Wat een opluchting. Na twee dagen mochten we naar huis. Dit keer zei een verpleegkundige, die we heel toevallig bij alle drie de kinderen hadden gehad: “Nou jongens, tot over twee jaar weer hè!”. Mijn man en ik zeiden beide in koor: “Nee echt niet!”. In het nagesprek met de verloskundige werd gezegd dat het nog wel een vierde keer zou kunnen, met een jaar rust ertussen. Maar ik zei: “Nee, we zijn echt compleet.”
Little did I know…..
Lees HIER het volgende deel
LISE
