Celine schrijft een reeks op Kids en Kurken. Lees eerst de vorige delen.
Deel 1: Ik was zwanger tegelijkertijd ging mijn gezondheid iedere maand verder achteruit
Deel 2: Onze zoon werd bijna geboren en mijn vriend stond bij het verkeerde ziekenhuis
Ondanks dat ik aangaf dat ik niet wist hoe ik het allemaal moest doen, moest ik alsnog binnen een uur met ontslag. Ik kreeg geen kraamzorg en belde daarom mijn moeder en het Ronald McDonald Huis. Zij gaven aan dat ik een driepersoonskamer kreeg, zodat mijn moeder mij kon helpen. Dit was toch wel een opluchting. Met moeite zat ik in de rolstoel om het ziekenhuis te verlaten. Ik had veel pijn, maar door de problemen met mijn nieren (zie deel 1), mocht ik geen andere pijnmedicatie dan een paracetamol. Tsja, een paracetamol werkte totaal niet tegen de vreselijke pijn die ik voelde door de keizersnede.
Het deed nog zo’n pijn
Het Ronald McDonald Huis was gelukkig heel dichtbij het ziekenhuis. Mijn vriend reed mij met de rolstoel daarheen. Ik weet nog dat elk stoepje en hobbeltje zo’n pijn deed. Na vijf minuten lopen waren we er. Mijn moeder was inmiddels ook aangekomen. Wat was ik blij om haar na zo’n lange tijd weer te zien. Toen we in de kamer kwamen, zag ik een laag tweepersoonsbed met witte bekleding. Ook niet bepaald prettig als je net een keizersnede hebt gehad. Er kwam al snel een medewerker naar ons toe. Zij vertelde dat mijn moeder niet kon blijven vanwege Corona. Ik vond dat zo naar om te horen, omdat ze eerst zeiden dat ze een uitzondering zouden maken. Mijn moeder zei meteen dat ze zou kijken naar een hotel in de buurt en dat ze dan morgenochtend terug kwam.
Ik kon helaas niet mee
Mijn vriend is ‘s avonds nog naar Maykel gegaan. Ik kon helaas niet mee omdat ik zoveel pijn had. Ik weet nog dat ik daarom erg verdrietig was. Je wil het liefste gewoon bij je kind zijn! Ik had hem nog amper gezien. Ik kreeg wel een filmpje doorgestuurd dat Maykel onder een blauwe lamp lag voor zijn bilirubinegehalte. Dit was voor de zekerheid, er waren gelukkig geen grote zorgen. Mijn moeder ging naar het hotel en mijn vriend hielp mij de nacht door. Ik moest uit bed getild worden om naar de wc te gaan, lopen lukte echt nog niet. De volgende ochtend was mijn moeder er alweer om 7.00 uur. Ik had onverwacht best goed geslapen. Mijn vriend zou Maykel vandaag aangeven bij de gemeente. Ik weet nog dat ik op bed tv lag te kijken en dat er een programma op stond waarbij ouders hun kindje in een kistje deden. Ik moest daar flink om huilen. Mijn moeder zei nog: “Dat gaat echt niet gebeuren”, en ze zette het programma uit.
De overplaatsing
Uiteindelijk ging het goed genoeg met Maykel voor een overplaatsing. Mijn vriend had geregeld dat hij gelijk naar de gemeente mocht om hem aan te geven. Maykel werd ondertussen klaar gemaakt om met de ambulance naar Gouda te gaan. Wij gingen samen met de auto en zouden hem in Gouda weer zien. Precies op het moment dat wij buiten waren, zagen we Maykel wegrijden in de couveuse. Wat kwam dit binnen, onze zoon die alleen de afstand naar Gouda ging overbruggen.
In de auto deed ik een groot pak kraamverband voor mijn buik zodat mijn riem niet pijn deed tijdens het rijden. Aangezien de ambulance later aan zou komen, ging ik eerst even langs huis omdat ik mijn vader een knuffel wilde geven. Zo kreupel als ik was, strompelde ik uit de auto en vloog mijn vader in de armen.
Borstvoeding
Vanaf de geboorte probeerde ik Maykel borstvoeding te geven. Helaas kwam het niet echt op gang en moest ik echt elke drie uur kolven. Ik probeerde dit ook bij mijn ouders thuis even. Helaas, weer maar enkele druppeltjes. Voordat we door gingen naar het ziekenhuis, reden we eerst naar mijn huisje. Ik woonde onder begeleiding. De begeleidster kwam meteen naar mij toe. Ik kreeg een voorschot van mijn maandgeld zodat ik wat spulletjes voor Maykel kon kopen.
Eindelijk weer samen
Toen we in het ziekenhuis kwamen, was Maykel net binnen en aan alle apparatuur gelegd. Ik was zo ontzettend blij dat ik hem eindelijk weer kon zien. Met Maykel ging het iets beter. Ik kreeg twee opties. Ik werd opgenomen, mocht daar slapen, maar niet zo maar weg. Of ik zou elke dag zo lang mogelijk op de afdeling mogen zijn, maar kreeg dan geen eten en verdere begeleiding. In overleg met mijn ouders kon ik bij hen thuis slapen en eten. Ze zouden mij dan na het eten terug brengen naar het ziekenhuis en ’s avonds laat weer ophalen. Dit voelde beter dan afhankelijk zijn van het ziekenhuis en thuis kon ik ook beter herstellen en weer aansterken. Maar oef, wat was dit een moeilijke keuze.
Schriftje
Inmiddels had ik een kolf gekregen vanuit het ziekenhuis. Er keek iemand van de verpleging met mij mee om de borstvoeding op gang te krijgen. Ik had gelukkig al een beetje melk, maar nog lang niet genoeg. Op de momenten dat ik niet in het ziekenhuis was, mocht ik altijd bellen met vragen of als ik wilde weten hoe het met Maykel ging. De verpleging schreef elke dag een stukje in een schrift met foto’s erbij. Wat mooi dat ze dit deden. Zo had ik minder het gevoel dat ik iets miste en had ik alles wat er gebeurde goed op een rij. De eerste dag, 1 mei, werd er geschreven:
“Lieve Maykel
Afgelopen maandag ben je geboren bij 31 weken en 2 dagen zwangerschap. Mama lag opgenomen in het ziekenhuis in Amsterdam, het VUMC. Op 27 april ben je per keizersnede geboren. Na je geboorte heb je kort CPAP gehad. Dit is een apparaat die jou helpt bij het ademen, deze kon al snel gestopt worden. En je ging over op de optiflow.
30 april kwam je naar het Groene Hart ziekenhuis naar Gouda, een stuk dichter bij huis!
Je ligt nog aan de monitor. Hiervoor heb je 3 plakkers op je buik en 1 aan je voet.
Hiermee meten we je ademhaling, hartslag en de zuurstofgehalte in je bloed. In je voet heb je een infuusje. Hierover krijg je continu een beetje melk. Daarnaast krijg je elke twee uur 8ml melk door je neus-maagsonde. Je optiflow is vanochtend afgebouwd van 2 naar 21% super goed!”
In de avond was er een andere mevrouw die voor Maykel zorgde en zij schreef dit:
“Lieve kleine Maykel,
Vanavond mocht ik voor je zorgen. Wat ben je een klein dapper mannetje.
Je kan ontspannen slapen en wakker zijn, je kijkt dan met je kraal oogjes rond.
Papa en mama zijn er heel veel. Vanavond buidelde je lekker bij mama, daar lag je heel rustig. Tijdens je sonde voeding zuig je al heel hard mee op je fopspeen. Mama kolft iedere drie uur melk voor jou en al 1 x 8ml dus een hele voeding voor jou!”
Buidelen
Ik en mijn vriend buidelden elke keer om de beurt met Maykel. Meestal ging ik in de avond, zodat ik met een gerust hart naar huis kon. Eigenlijk mocht Maykel maar een half uurtje uit de couveuse, maar omdat hij zo goed zijn warmte kon bewaren, lagen wij er soms wel drie uur achter elkaar totdat ik of mijn vriend echt moesten plassen. De volgende dag kwamen wij terug en hing er een diploma op het bord, omdat Maykel de gehoortest had gehaald. En wat waren wij trots.
Het ging in stapjes vooruit
De volgende dag op 2 mei lag Maykel heel kort onder de blauwe lamp, nog steeds voor de zekerheid. Ook kreeg hij de hielprik, gelukkig heb ik dat moment niet gezien. Ik denk niet dat mijn moederhart dit aan zou kunnen. Dezelfde avond mocht hij al onder de lamp vandaan. Ook was zijn voeding al verhoogd. Ik kolfde vaak, soms wel zes keer op een dag. Maar alles voor zijn gezondheid! De volgende dag mocht zijn infuusje er zelfs uit en had hij alleen nog maar een sonde in. Ook mocht ik hem die dag voor het eerst wassen met een gaasje en zijn luier verschonen. Een week later zou hij in bad gaan en zou hij kleertjes aan mogen. De verzorging werd steeds meer als van een ‘normale’ baby. Hoe leuk, hier had ik mij zo op verheugd. Alles ging zo goed, zeker in vergelijking met andere kindjes op de afdeling.
Je zou denken dat als het zo goed gaat met een kindje en hij zulke sprongen maakt, er weinig meer kan gebeuren. Maar niets bleek minder waar…
Lees HIER het volgende deel.
CELINE
*Ik schrijf mijn vriend, maar inmiddels is het mijn ex
