1,5 week na zijn vroeggeboorte kreeg Maykel een ernstige darmontsteking

Celine schrijft een reeks op Kids en Kurken. Lees eerst de vorige delen.

Deel 1: Ik was zwanger tegelijkertijd ging mijn gezondheid iedere maand verder achteruit

Deel 2: Onze zoon werd bijna geboren en mijn vriend stond bij het verkeerde ziekenhuis

Deel 3: Maykel werd met 31 weken geboren en ging de eerste dagen stapjes vooruit

Op 6 mei begonnen alle problemen. Mijn vriend zou vandaag zijn eerste dag werken bij een nieuw bedrijf. Om 5.30 uur reden we nog samen naar het ziekenhuis, zodat mijn vriend mij kon helpen. Ik had nog steeds erg veel pijn en mijn herstel verliep niet zo goed. 

Het voelde niet goed

Toen ik in de ochtend aan kwam, was Maykel aan het huilen. Hij huilde eigenlijk nooit, alleen een beetje gejammer als hij honger had of als hij zijn speen niet meer kon vinden. Het voelde niet goed. Om 6.00 uur ging mijn vriend naar zijn werk en was ik alleen met Maykel. Ik gaf bij de verpleging aan dat ik wat zorgen had. De verpleegster zei dat er niks aan de hand was en dat hij misschien buikkrampjes had. Ik geloofde haar. Ik was immers ook voor het eerst moeder en moest alles nog leren.

Hij bleef maar huilen

Om 7.00 uur had Maykel al anderhalf uur aan één stuk door gehuild. Het gevoel dat er iets niet goed was, begon steeds sterker te worden. Ik mocht hem zelf niet uit de couveuse tillen, maar kon mijn handen er wel in doen. Zelfs toen ik hem begrensde, werd hij niet rustig. Om 10.00 uur zei de verpleegster dat ze hem bij mij neer zou leggen in de hoop dat hij dan rustiger zou worden. Maar zelfs dat hielp niet. Ik had intussen mijn vriend en mijn ouders gebeld. Mijn vriend vroeg nog of hij terug moest komen, maar ik zei dat dat niet hoefde aangezien de verpleging zei dat we ons geen zorgen hoefden te maken.

De voeding werd niet opgenomen

Toen Maykel bij mij lag, zagen we dat hij geen voeding meer opnam. Zijn voeding die hij via de sonde kreeg, liep weer terug. Weer gaf ik aan dat ik echt het gevoel had dat er iets niet goed zat. Ik wilde dat er naar hem gekeken zou worden en drukte die ochtend meerdere keren op het rode belletje. De verpleegster gaf hem vervolgens de helft minder voeding, omdat ze dacht dat het daaraan lag. Ik zag duidelijk dat zijn kleur veranderde. Hij was grauw en bruin, maar moest meer roze zijn. Tussen 10.00 en 13.00 uur heb ik continu aangegeven dat ik wilde dat hij gezien werd door een arts. De aanwezige verpleging gaf hier echter geen gehoor aan en probeerde mij gerust te stellen. 

Er werd direct een arts opgeroepen

Om 13.00 uur kwam een nieuwe verpleegster. Toen zij in de kamer stond, ging alles zo ontzettend snel. Zij zag gelijk dat het niet goed ging. Ze merkte op dat zijn buikje dikker was en zijn kleur (inderdaad) niet goed was. Het huilen kwam volgens haar door pijn. Ze riep de kinderarts erbij en gelukkig had hij direct tijd. Hij kwam binnen met nog twee andere artsen. Ik hoorde ze overleggen over NEC. Ik wist totaal niet wat dit betekende. Moest ik mij grote zorgen maken? Er werden foto’s gemaakt van zijn buikje en ze probeerden een infuus te plaatsen in zijn hoofd. Verschrikkelijk om te zien! Ondertussen zei de verpleging dat mijn vriend moest komen, dus ik belde hem direct. 

NEC

De hele de tijd dat ze bezig waren met Maykel, kreeg ik bijna niets te horen. Op een geven moment kwam de eerdere verpleegster terug van haar pauze. Ze schrok zich rot van wat er gaande was. Ze was erg lief en vertelde me op de gang wat er aan de hand was. Maykel had de ziekte van NEC (necrotiserende enterocolitis). Dat is een ziekte die bij prematuur baby’s voorkomt. Vooral bij jongetjes die onder de 32 weken geboren zijn en onder de 1500 gram wegen. NEC kan ook voorkomen bij voldragen baby’s. Baby’s die te vroeg geboren zijn hebben echter meer risico.

Je hebt bij NEC drie fases.

Fase 1: huilende baby, buikpijn en een bacterie, goed op te lossen met antibiotica.

Fase 2: luchtbellen in de darmpjes

Fase 3: gaten in de darmpjes 

Maykel zat toen ze het ontdekten al in fase 2. Ik begreep nog niet helemaal hoe ernstig dit was. De verpleegster bood haar excuses aan voor het feit dat ze niet had ingegrepen toen ik mijn zorgen uitte. Ik mocht nog steeds de kamer van Maykel niet in, omdat er veel apparatuur rondom Maykel stond en de ruimte vol stond met verschillende verpleegsters en artsen.

Hij was helemaal slap

De verpleegster vertelde mij dat Maykel werd overgeplaatst naar Amsterdam, Leiden of Rotterdam. Ik belde mijn moeder en vertelde haar alles. Ze ging gelijk Googlen en het eerste wat ze las was dat NEC zeer ernstig was. Een baby kan eraan overlijden. Ik maakte mij vervolgens ontzettende zorgen. Inmiddels kwam mijn vriend in het ziekenhuis aan na 2.5 uur rijden. Ik viel hem huilend in de armen en probeerde uit te leggen wat er allemaal aan de hand was. Toen we eindelijk bij Maykel mochten, had hij zo veel pijnstilling gekregen, dat hij niks meer kon bewegen. Alles was slap, maar hij keek ons wel aan en hij volgde mijn hand. Het was zo heftig voor mij en mijn vriend om hem zo te zien.

Overplaatsing naar Amsterdam

Inmiddels kregen wij te horen dat Maykel over ging naar Amsterdam. De ambulance was er al. Weer ging hij zonder ons een grote afstand overbruggen. Ik kon nog steeds moeilijk lopen, maar ik vertikte het om in een rolstoel naar de auto te gaan. Ik wilde zo snel mogelijk weer dichtbij Maykel zijn. Bij aankomst was Maykel al naar al de neonatologie gebracht. De verpleging zei dat Maykel stabiel was en dat het erop leek dat de medicijnen aansloegen. Wel zat hij aan elf infuuspalen en had hij een brilletje op, omdat hij zijn oogjes niet dicht kon doen. Ook had hij een katheter. We konden zien dat hij best veel plaste. Een goed teken. We kregen toch weer een beetje hoop. Omdat hij stabiel was, zochten we onze kamer op bij het Ronald McDonald Huis. Een prachtig gebouw en een hele mooie kamer. We zouden gebeld worden als er iets was en probeerden toch maar wat te slapen.

We werden gebeld

Om 3.50 uur in de nacht werden we gebeld dat we met spoed naar het ziekenhuis moesten komen. Er waren gaten ontstaan in Maykel zijn darmpjes, fase 3. Het was maar vijf minuten lopen naar het ziekenhuis en ik zette mijn pijn van de keizersnede volledig aan de kant. Ik moest zo snel mogelijk bij hem zijn. Toen we op de afdeling kwamen mochten we niet naar hem toe. Hij werd met spoed geopereerd en was al naar de OK. We werden naar een klein kamertje gebracht, waar we moesten wachten. We kregen te horen dat als de operatie korter duurde dan twee uur, hij het waarschijnlijk niet had gehaald. Werd het langer dan drie uur, dan had hij het ook niet gehaald. Na net drie uur volledig in spanning te hebben gewacht kwam de arts terug en vertelde dat zijn operatie geslaagd was. Er was 80% dikke darm en 10% dunne darm weg gehaald. Hij had nu twee stoma’s. De eerste 48 uur zouden kritiek zijn, maar we hadden weer hoop. Maykel was zo sterk en vocht ontzettend hard.

WORDT VERVOLGD

CELINE

*Ik schrijf mijn vriend, maar inmiddels is het mijn ex