Het begon allemaal op 15 november 2021. Ik had om 15.30 uur de tweewekelijkse afspraak bij de verloskundige. Ik was die dag 38+6 weken zwanger. Ik had een droomzwangerschap, alles ging eigenlijk perfect. Ik had helemaal nergens last van. Tijdens mijn hele zwangerschap vertelde de verloskundige al dat onze dochter aan de “kleine kant” zou zijn. Ik gaf aan dat dit best wel genetisch kon zijn, want mijn moeder woog 2500 gram bij de geboorte en zelf woog ik 3000 gram. De verloskundige luisterde naar het hartje en meette mijn buikomtrek. Ze werd eventjes stil. “Hmm”, zei ze, “Jouw buik is al drie weken niet gegroeid”.
Voor de zekerheid een echo
Voor de zekerheid maakte de verloskundige een echo. Ik had mijn laatste echo gehad met 35 weken. Het hartje klopte en mijn dochter lag nog steeds mooi ingedaald. Het zag er allemaal goed uit. Maar het zat de verloskundige niet lekker dat onze dochter eigenlijk al drie weken niet tot nauwelijks was gegroeid. “Het kan zijn dat jullie dochter niet meer voldoende voeding krijgt en daardoor niet meer groeit”, zei ze. “Oké”, dacht ik. “Het hartje klopt, ze beweegt lekker veel. Het zal dus niks ernstigs zijn”. Ze verwees ons door naar het ziekenhuis en maakte een afspraak voor de volgende dag.
Ze wist het niet zeker
De volgende ochtend ging ik samen met mijn man naar het ziekenhuis. De gynaecoloog was van alles op de hoogte. Ik moest eerst een half uur aan de monitor om te kijken hoe het met onze dochter ging. Daarna moest ik plaatsnemen in de stoel om een echo te maken. Ze keek met name naar de groeicurve, maar ook naar de placenta. Deed deze nog wel haar werk? Kwam er nog genoeg zuurstof doorheen? Ze wist het niet zeker. Er leek op de echo niks aan de hand, maar waarom groeide onze dochter dan al drie weken niet?
Zo snel mogelijk geboren worden
Omdat ik al 39 weken was, besloot de gynaecoloog dat het beter was om onze dochter geboren te laten worden. Zo snel mogelijk. Als een ongeboren baby niet meer genoeg voeding krijgt door de placenta kan de baby zuurstofgebrek krijgen, met alle gevolgen van dien. Ik werd meteen doorgestuurd naar de verloskamers, waar ze een ballonnetje plaatsen. Dit in de hoop dat ik de volgende ochtend twee á drie centimeter ontsluiting zou hebben en ze dan mijn vliezen konden breken. Omdat ik mij mentaal en fysiek goed voelde, mocht ik thuis slapen. Heerlijk vond ik dat, want dan kon ik nog even lekker douchen en alles op orde maken.
Ik had wat ontsluiting
Die nacht heb ik denk ik drie uur geslapen, want mijn voorweeën begonnen al. Dat ballonnetje deed dus al flink zijn werk. Yes! De volgende ochtend, op 17 november, moesten we ons om 7.15 uur melden bij de verloskamers in het ziekenhuis. Ze controleerden of ik ontsluiting had. En ja hoor, twee á drie centimeter. Ze hebben meteen mijn vliezen gebroken. Als na een uur de weeën niet vanzelf op gang kwamen, werd ik aangesloten op een infuus waar weeënopwekkers in zaten. Na een uur kreeg ik het infuus, op standje 2 met opwekkers en afwachten maar. Daar kwamen ze: de weeën. Heel snel, met meteen maar twee minuten ertussen. Het was nog te doen. Over pijnmedicatie had ik nauwelijks nagedacht, want in mijn hoofd wilde ik eigenlijk gewoon thuis bevallen.
Ik wilde pijnmedicatie
Al snel kwam ik in een weeënstorm terecht, wee na wee. Er zat geen seconde meer tussen, zo heftig. Dit ging ik niet nog een hele dag volhouden. De verpleegkundige vroeg hoe ik over pijnmedicatie dacht. Ik zei: “Geef maar snel iets, want dit is zo ontzettend heftig”. Ze belde naar de OK voor een ruggenprik. Ik had vier centimeter ontsluiting, dat bleek de perfecte timing voor een ruggenprik. Een uurtje later konden we terecht. “Fijn, wat verloopt alles goed”, dacht ik nog.
Op de OK
Ik moest gaan zitten, met mijn hoofd voorover. Zo stil en ontspannen mogelijk, schouders losjes langs me. “Ehm, oke, met een weeënstorm?”, dacht ik. Ik deed mijn best, en het lukte. De prik zat erin! “We hebben mis geprikt”, zei de arts. “Wat? Mis? Hoe kan dat? En nu?”, vroeg ik meteen. “Excuses mevrouw Kanters, ik heb door een vliesje heen geprikt in je ruggenmerg”. Ze legde meteen de mogelijke complicaties uit na enkele uren tot dagen: vooral hoofdpijn. Helse hoofdpijn. Dit gaat vanzelf over als het gaatje weer dicht is gegroeid. Het kan alleen ongeveer twee weken duren. De enige oplossing daarvoor is plat liggen. Want als je plat ligt, blijft het hersenvocht in je hersenen. Als je rechtop komt, loopt het eruit en dat veroorzaakt de hoofdpijn. Ik hoorde het aan, maar omdat ik zulke heftige weeën had, had ik eigenlijk maar de helft daarvan opgeslagen.
Het was al 3 uur later
De tweede ruggenprik. Mis. Au! Tegen mijn bot aan. Nog meer pijn… Ruggenprik eruit, nieuwe erin. De derde. Weer mis! Tegen mijn weefsel aan, nog meer pijn. “Nee, hoe kan dit?”, schreeuwde ik. “Sorry mevrouw maar na drie misprikken stop ik ermee. U bent erg moeilijk te prikken. Ik roep mijn collega, die probeert het nog één keer en als het dan niet lukt, gaan we over op een andere pijnmedicatie.” Alles ging aan me voorbij. Het was ondertussen al drie uur later. Drie hele uren. Ik zat nog steeds in een weeënstorm en mijn ontsluiting was nog maar vijf centimeter. De collega anesthesist kwam voor de vijfde prik, en het lukte. Het lukte! Alle pijn zakte weg, ik voelde me zó goed. Ik was bijna alles vergeten wat er die middag was gebeurd. Zo’n fijn gevoel. Euforisch bijna. Ze wachtte eventjes tot alles in orde was, en toen mocht ik terug naar de verloskamers. De verloskundige stond al te wachten. “Ik ga eventjes voelen hoeveel centimeter ontsluiting je hebt en dan gaan we een plan maken voor vanavond of vannacht te bevallen”. “Oke”, dacht ik, “Ik kan nu toch de hele wereld aan”.
Onze dochter had het moeilijk
Na een tijdje kwamen ze weer mijn ontsluiting checken. “Mevrouw Kanters, je hebt tien centimeter ontsluiting, over vijf minuutjes kom ik terug en dan gaan we beginnen”. Wow! Hoe dan? Ik voelde niks. Hoe moest ik gaan persen als ik niet eens een krampje voelde tijdens een wee? De verloskundige kwam terug met de verpleegkundige. Ze legde alles uit. Hoe ik moest persen en dat we snel moesten zijn, want op het hartfilmpje van onze dochter was te zien dat ze het een beetje moeilijk kreeg. Zij had natuurlijk ook een zware middag gehad daar in mijn buik. Een half uur later, daar was ze dan. Onze dochter Fela. 2845 gram en 48 centimeter. Niet heel groot, maar groot en zwaar genoeg om de volgende dag naar huis te mogen.
Ondraaglijke hoofdpijn
Maar in die nacht begon mijn hoofdpijn, waar ze al voor gewaarschuwd hadden. Hoofdpijn was het niet echt te noemen, het was ondraaglijke pijn. Gewoon niet te doen. Ik wilde zo graag naar huis met ons gezinnetje. Thuis kon ik ook in bed liggen met hoofdpijn. Dus dat hebben we gedaan. Rond 18.00 uur op 18 november gingen we naar huis met z’n drietjes. En daar lag ik, plat. Dag in, dag uit.. Na 13 dagen was het over. Ik stond op om naar het toilet te gaan, en het was gewoon over. Ik kon het eigenlijk niet geloven. Het was gewoon helemaal weg. Ik kon mijn dochter verschonen, in bad doen, knuffelen, verzorgen. Want dat had ik al die tijd niet gekund. Wat was het heerlijk! Nu kon mijn roze wolk beginnen.
Mijn gezichtshelft viel uit
Toen, ongeveer een uur later, kreeg ik een dof gevoel aan de rechterkant in mijn gezicht. Ik keek in de spiegel. “Huh? Kreeg ik nou een beroerte?”. Mijn rechter gezichtshelft viel uit. Ik kon bijna niet meer praten. Ik voelde me raar en intens verdrietig. Wat als dit voor altijd was? Mijn man belde 112 en de ambulance kwam snel. Ze namen me mee naar het ziekenhuis. Na wat onderzoeken bleek dat ik een halfzijdige gezichtsverlamming had.
Echt gaan genieten
Waar het door kwam? Ze weten het niet, het kan heel veel oorzaken hebben… Belangrijker is dat het gelukkig na enkele maanden helemaal is weggetrokken. Pas toen kon ik echt gaan genieten!
FARA
