Mijn depressie (verhaal) begon in 2012. Ik was 19 jaar toen de opleiding, waar ik destijds mee bezig was, op een abrupte manier werd beëindigd. Mijn stageadres liet het van de een op andere dag afweten. Ik had het al niet naar mijn zin. Ik wist dat dit niet was wat ik uiteindelijk wilde doen als ik klaar was, dus besloot ik te stoppen. Ik zat al in het laatste jaar, erg zonde maar ik kon niet langer door.
Crisisdienst
Iedereen om mij heen probeerde mij op andere gedachten te brengen, wat bij mij alleen maar voor meer stress zorgde. In november van dat jaar kwam het tot een kookpunt, waarbij de crisisdienst van de GGD eraan te pas moest komen om mij tot bedaren te brengen. Met het oog op mijn mentale gezondheid werd het besluit genomen om inderdaad mijn opleiding te beëindigen. Ik werd doorgestuurd naar een psychiater en ik kreeg antidepressiva voorgeschreven. Vanaf dat moment was ik wekelijks te vinden bij de psychiater, en werd mijn medicatie goed in de gaten gehouden. Na een jaar begon ik met een nieuwe opleiding, waarna het stukken beter ging. Precies twee jaar nadat ik terecht kwam bij de crisisdienst werd mijn behandeling afgerond en mijn medicatie afgebouwd. Ik was stabiel en mocht stoppen.
Traumatische bevalling
Een jaar later gingen mijn vriend en ik samenwonen, studeerde ik af en een maand later was ik zwanger. In juli 2016 verwelkomden we onze eerste zoon, na een nogal traumatische bevalling. Ik was al een aantal dagen overtijd toen ik hem minder voelde bewegen. Na een controle in het ziekenhuis kwamen ze erachter dat zijn hartslag steeds dipjes vertoonde. Besloten werd hem te halen met een spoedkeizersnede. Dit had zo’n indruk achter gelaten dat het mij maar moeilijk lukte om te hechten en die “roze wolk” ver te vinden was. Precies twee jaar nadat ik stopte met mijn medicatie, in november 2016, heb ik aan de bel getrokken bij de huisarts. Zij schreef me weer de antidepressiva voor met het dringende advies hier niet meer mee te stoppen.
Antidepressiva
Inmiddels zijn we vijf jaar en nog een zoon verder. Ik slik nog dagelijks mijn antidepressiva. Waar ik er in het begin nogal wat moeite mee had om afhankelijk te moeten zijn van deze pilletjes, is het nu een onderdeel van mijn leven. Ik weet nu niet beter als dat ik ze nodig heb om een betere vrouw en moeder te kunnen zijn. Wanneer er een dag is dat ik een dosis vergeet, word ik daar maar al te goed aan herinnerd. Ik kom terecht in een soort bubbel van somberheid en alles voelt dan zwaar en ellendig. De kleinste dingen kunnen mij dan al aan het huilen maken. En het liefst kruip ik ergens in een hoekje waar niemand mij kan zien of horen.
Kon het kwaad?
Ook toen wij zwanger wilden worden van onze tweede zoon, had ik nogal mijn bedenkingen over het blijven gebruiken van de antidepressiva. Het was onduidelijk wat de effecten zouden zijn voor ons ongeboren kindje. En ook als hij eenmaal geboren zou zijn. Zo zou hij na de geboorte last kunnen krijgen van “afkickverschijnselen”, maar gelukkig hebben we hier vrijwel niks van gemerkt. Hij is nu een gezonde jongen van ruim 1,5 jaar met een heerlijk eigen karakter. Ook onze oudste is inmiddels ruim 5,5 jaar en weet niet beter dan dat mamma haar dagelijkse “vitamientjes” nodig heeft.
Ik zie het positief in
Je zou kunnen zeggen dat ik al bijna tien jaar in de psychiatrie zit. Met mijn antidepressiva en de steun van dierbare mensen om mij heen kan ik er met gemak nog 50 jaar bijmaken.
SILVANA
