De bult was zo groot als een vuist
Het was Hemelvaartsdag 2021. Mijn man en ik waren die dag allebei vrij. Ik maakte onze jongste dochter Allexa (toen 3 jaar) wakker. Ze werd vrolijk wakker. Ik deed haar een schoon hemd aan. Ineens zag ik een grote bult onder haar rechter ribbenboog. Zo groot als de vuist van mijn man. Ik schrok enorm en riep mijn man erbij. Hij keek ook vol verbazing. We besloten de huisartsenpost te bellen omdat onze eigen huisarts dicht was en we graag wilden overleggen met de artsen De vrouw die ons te woord stond aan de telefoon zei dat het meeviel en dat we niet langs hoefden te komen. We konden volgens haar prima wachten tot de volgende dag. Dat zat mij echter niet lekker. Ik was dan ook enorm blij verrast toen ze nog geen half uur later terugbelde met de vraag of we toch wel naar de huisartsenpost wilden gaan. De dienstdoende arts die haar verslag las, vond dat Allexa gezien moest worden.
Een buikwandbreukje
Jelmer nam Allexa naar de dokterswacht. Het duurde lang. Niemand wist wat er aan de hand was met onze dochter. De eerste arts, riep een tweede arts en die arts haalde er een derde arts bij. Deze laatste arts zei dat het om een buikwandbreukje ging. De arts legde uit dat het niet vaak voorkomt, maar dat we ons geen zorgen moesten maken. We konden hier later een keer mee naar de huisarts gaan, maar we hoefden op de korte termijn geen actie te ondernemen. Mijn man was gerustgesteld. Ik niet. Het zat me niet lekker dat er geen echo of iets dergelijks gemaakt was.
Mijn kind had kanker
De volgende ochtend moest ik werken. Mijn man was vrij. Ik zei tegen hem dat we meteen de huisarts moesten bellen. “Doe nou maar rustig aan. Dat is niet nodig”, zei hij, aangezien de artsen dat ook zeiden. Ik stond er echter op. De huisarts stuurde mijn man en onze dochter meteen door naar de kinderarts. Volgens haar was dit helemaal geen buikwandbreukje. De kinderarts stelde toen vast dat het om kanker ging. Vermoedelijk een Wilmstumor of een Neuroblastoom. Daar zat mijn man, alleen met onze vrolijke dochter. “Papa, je hoeft niet te huilen. Dat doe ik ook niet”, zei Allexa met een grote glimlach. Ik was alleen thuis toen ik het nieuws hoorde. Ik zakte ineen. Ik had het gevoel alsof iemand mijn keel dichtkneep. Na het weekend moesten we meteen naar het Prinses Maxima Centrum voor kinderoncologie komen.
De eerste keer in het kinderkankercentrum
Het was erg druk in het Prinses Maxima Centrum en we voelden ons heel erg vreemd. We hadden zoveel mensen gezien die ellendige dag. Toen kwam er een CliniClown langs gelopen. Makkie heette de clown. We kregen een kaartje van haar en ze probeerde contact te maken met Allexa. Onze dochter was heel verlegen en durfde eigenlijk niet. Stiekem keek ze naar Makkie tussen mijn armen door. Makkie deed echt haar uiterste best en toen kwam daar een klein glimlachje op Allexa’s gezichtje. “Wauw”, dacht ik. “Normaal gesproken heeft ze echt wat meer tijd nodig om zo contact te maken”. Makkie was er voor Allexa, maar ook voor ons. Want toen ik dat glimlachje zag, kon ik heel even vergeten dat we in het Prinses Maxima Centrum waren.
Lichtpuntjes tijdens de opnames
Toen Allexa werd opgenomen, vroeg ze eigenlijk meteen naar Makkie. Ze had van Makkie en Nop een rode neus gekregen, die ze altijd in de buurt legde, als fijne herinnering. Allexa hoort de CliniClowns iedere keer ver van tevoren aankomen. Makkie speelt dan op haar gitaar. Ze zit dan direct vol adrenaline. Ze kan niet wachten tot Makkie in haar kamer is. Ze hebben altijd de grootste lol samen. Dit soort momenten zijn de lichtpuntjes die ik mijn kind zó gun. Vooral tijdens de opnames in het ziekenhuis maken de clownsbezoeken haar dag helemaal goed. Als ze zich enorm slecht voelt, dan gaat het wat beter na het bezoek van de CliniClowns. Ze kan dan weer lachen en is minder bezig met alles om haar heen in het ziekenhuis. Dit betekent onbeschrijflijk veel voor ons.
JAYLIN
