Op 19 januari heb ik een positieve zwangerschapstest in handen. Het is een tikkeltje onverwacht, maar zeker welkom. Een klein broertje of zusje voor ons dochtertje Ella. We besluiten het nieuws gelijk met onze directe familie te delen. Iedereen is blij voor ons. Bij mijzelf blijft het een beetje oppervlakkig wat betreft gevoelens. Ik ben wel blij, maar niet zo euforisch als bij de eerste keer. Achteraf denk ik, misschien had ik al een voorgevoel.
Echt gaan genieten
In februari hebben we onze eerste echo. Men ziet gelijk een kloppend hartje en alle eerste controles zijn goed. De termijnecho die twee weken later wordt gemaakt, laat ook nog niets verontrustends zien. Bij 12 weken laten we een NIPT afnemen en een week later krijgen we hiervan de uitslag: geen afwijkingen. We zeggen nog tegen elkaar: “Nu kunnen we echt gaan genieten van deze zwangerschap”.
Pretecho
Op 8 april hebben we een pretecho gepland. We zijn beide erg nieuwsgierig naar het geslacht en daardoor ook een tikkeltje zenuwachtig. Ik ben ondertussen 16 weken zwanger. Mijn placenta ligt gunstig, waardoor ik de baby al goed voel bewegen. We brengen Ella naar opa en oma en gaan zelf door voor de echo. Daar lig ik dan op het bed. We zitten nog een beetje te grappen over het geslacht en zijn het wederom niet met elkaar eens over wat het wordt. “Nog even en we zullen het weten”, denk ik.
Afwijkingen
De verloskundige begint gelijk met een aantal metingen. Dan komt ze bij de buik van ons kindje terecht. Hier zien we een groot zwart gat, dat ze grondig opmeet. De zenuwen beginnen bij mij te komen. Ze vertelt gelijk wat ze denkt te zien: “Ik vermoed een een afwijking in de blaas”. Ze zegt vervolgens er een collega bij te halen. Bij mij breekt er volledig paniek uit en ook mijn vriend weet even niet wat hij moet zeggen. Samen kijken ze verder en haar waarneming wordt bevestigd. Beide denken ze aan een vergrote blaas, maar ze weten dit niet zeker. Het beeld op de echo aan de onderkant van de baby blijkt erg vaag te zijn, waardoor ook het geslacht niet vastgesteld kan worden. De verwijzing voor een GUO wordt klaargemaakt. Hoe anders kan een middag lopen.
Ik ben van slag
Bij mij komen vanaf dat moment de tranen. Behoorlijk van slag gaan we terug naar huis. Op de terugweg zeggen we tegen elkaar dat we er helemaal geen goed gevoel over hebben. Diezelfde middag word ik gelukkig al gebeld door het ziekenhuis met het bericht dat wij de volgende ochtend kunnen komen voor een GUO.
Uitgebreide echo
Ontzettend zenuwachtig vertrekken we de volgende ochtend naar het ziekenhuis. Hier wordt een hele uitgebreide echo gemaakt door een gynaecoloog en een echoscopiste. Tijdens de echo overleggen ze hardop. Na de echo zullen ze alles met ons bespreken. De baby wordt tijdens de echo van top tot teen bekeken. De echo start positief. In de hersenen en het hart worden geen afwijkingen gezien. Waarna ik weer even denk: “Zal het dan toch meevallen?”. Hoe verder de echo naar de onderkant gemaakt wordt, hoe meer afwijkingen er genoemd lijken te worden. In het gesprek na de echo blijkt dat onze baby meerdere afwijkingen heeft: de blaas is afwezig, er is een vergrote maag, een afwijkende stand van de benen, een klompvoet, een navelstreng met maar één bloedvat (in plaats van twee) en er valt geen geslacht te zien. Wat een ontzettende schok. Echter weten ze alles niet zeker…
Verder onderzoek
De gynaecoloog geeft aan dat ze tijdens de echo de onderkant van de baby niet goed in beeld krijgt. Het beeld blijft namelijk vaag. De gynaecoloog krijgt het niet duidelijk en stelt verder onderzoek voor. En zo worden we ingepland voor een vruchtwaterpunctie en moeten we over drie weken terug komen voor weer een uitgebreide echo. Wel stelt de gynaecoloog dat we rekening moeten houden met een baby met serieuze afwijkingen. Diezelfde middag worden we gebeld door het Rijnstate ziekenhuis en wordt de vruchtwaterpunctie voor een week later ingepland.
Vruchtwaterpunctie
Een week later zit ik in de wachtkamer voor de vruchtwaterpunctie. Mijn vriend moet vanwege de coronaregels in een andere wachtkamer zitten. In stilte ben ik hier ontzettend kwaad over. Ik ben zo zenuwachtig en op dit moment worden we uit elkaar gehaald. Tijdens het onderzoek mogen we gelukkig wel samen naar binnen. Een uur later dan gepland zijn we dan eindelijk aan de beurt. Ik vond dit onderzoek echt verschrikkelijk. Pijn deed het niet, maar fijn is anders. En ik ben zo zenuwachtig tijdens het onderzoek, dat ik bijna flauwval. Na dit onderzoek zeggen ze dat ik de komende dagen rustig aan moet doen: nauwelijks traplopen, opletten met hobbels in de weg en dergelijke. Allemaal dingen waarop we niet op voorbereid zijn, maar prima, want wat moet dat moet natuurlijk.
Fijne begeleiding
In ons geval is de vruchtwaterpunctie een uitgebreid chromosoomonderzoek waarbij de uitslag minstens twee tot drie weken op zich zal laten wachten. Wat een tijd, hoe gaan we dit overbruggen? Tussendoor heb ik veel contact met mijn eigen verloskundige praktijk. De begeleiding die zij mij bieden, is ontzettend fijn. Tussendoor ben ik zelfs nog een keer langs geweest voor een uitgebreide echo. Ik wil weten of het hartje nog klopt. Het is een gek idee dat er een baby in mijn buik zit die “normaal” blijft doorgroeien, terwijl er eigenlijk zoveel mee mis is. Mijn moeder is mee, het is fijn om dit stukje te kunnen delen. Ook heb ik nog een aantal mooie echo’s mee naar huis gekregen.
Nog meer afwijkingen
Op 30 april hebben we een nieuwe afspraak in het ziekenhuis voor een uitgebreide echo en hopelijk de uitslag van de vruchtwaterpunctie. Met lood in onze schoenen gaan we die ochtend vroeg richting het ziekenhuis. Tijdens de echo blijken alle eerdere afwijkingen nog steeds zichtbaar te zijn. Er komt nu echter nog een tweede klompvoet bij. Ze zien misschien een open verbinding met de vruchtzak en er zit een kromming in de rug. Nog meer afwijkingen… We kunnen het bijna niet geloven. De uitslag van de vruchtwaterpunctie is nog niet binnen, wat betekent dat we nog langer moeten wachten. De gynaecoloog zegt ons wederom dat het een kindje is met serieuze afwijkingen. Er bestaat ook een kans dat er geen chromosoomafwijking uit de punctie komt. We hebben nog geen zekerheden, maar de kans bestaat dat we moeten kiezen om deze zwangerschap af te breken. We krijgen voor een week later weer een nieuwe afspraak. Als de uitslag van de punctie eerder binnen is, worden we gebeld.
Het komt kei- en keihard binnen
Een week lang horen we niks, dus gaan we weer richting het ziekenhuis. Thuis zijn in de afgelopen weken veel dingen besproken om samen tot een zo goed mogelijke beslissing te komen. Als we weer bij de gynaecoloog zitten, blijkt de uitslag echt net binnen te zijn. En zoals we eigenlijk zelf al verwacht hebben, komen er geen chromosomale afwijkingen uit de vruchtwaterpunctie. Samen met de gynaecoloog worden alle afwijkingen nog een keer op een rij gezet. We stellen de vraag wat voor leven wij ons voor moeten stellen voor onze baby. De gynaecoloog legt ons uit dat de afwijkingen zo ernstig zijn, dat dit kindje geen eerlijke kans van leven heeft. Eigenlijk verwachten we dit antwoord ergens al, maar desondanks komt het kei- en keihard binnen.
We moeten een keuze maken
We maken op dat moment de moeilijkste beslissing uit ons leven. We kiezen voor een zwangerschapsafbreking. De gynaecoloog steunt ons in deze beslissing en legt uit wat de volgende stappen zijn. Zelf kiezen we ervoor om in een vertrouwd ziekenhuis te gaan bevallen. Hij draagt ons over. Diezelfde middag maken we kennis met de gynaecoloog uit dat ziekenhuis en we plannen de datum in voor de bevalling. We laten hier ongeveer 1,5 week tussen zitten. We willen ons namelijk zo goed mogelijk voorbereiden op deze emotionele dag. Ook wil ik zelf graag nog even tijd nemen om deze baby goed in mijn buik te voelen voordat straks alles voorbij is. We bestellen kleertjes en er wordt een gesprek gepland met een uitvaartonderneming. Zo hebben we alles voor ons gevoel al goed geregeld en hoeven we straks nergens meer over na te denken. We worden die week geleefd. Het is zo onwerkelijk.
Na een zwangerschap van 22 weken wordt op 18 mei 2021 om 23.29 uur in alle liefde onze zoon Jip geboren.
ANOUK
