Ik had zulke heftige bloedingen na de vruchtwaterpunctie

Het was begin oktober 2019 toen ik in het ziekenhuis kwam te liggen vanwege bloedverlies door een vruchtwaterpunctie. Ik kreeg deze punctie omdat er bij de 20-wekenecho tot twee keer toe vraagtekens waren over het hartje van mijn baby. Vermoed werd dat de baby een aangeboren hartafwijking zou hebben en we besloten tot nader onderzoek over te gaan.

Steeds erger bloedverlies

Toen ik in het ziekenhuis lag werd het bloedverlies steeds erger. De uitslag van de punctie kwam tegelijkertijd binnen. Er bleek niets aan de hand. Een opluchting! Omdat ik nog vroeg in de zwangerschap zat, werden we naar huis gestuurd. Ze konden verder niets voor ons doen. Eenmaal thuis moest ik luiers aan, omdat ik echt heel veel bloed verloor. Het was haast niet op te vangen. Na contact met een andere arts uit het ziekenhuis moest ik direct terug komen. Ik werd toch weer opgenomen, dit ging niet goed.

Een bloedtransfusie

Ik heb toen bijna vier weken in het ziekenhuis gelegen met constant heftig bloedverlies. Zo heftig, dat ik zelfs een bloedtransfusie kreeg. Soms leek het net alsof ik bloed plaste als ik opstond. Ook als ik rustig op bed lag kon dit gebeuren. Ik had veel gesprekken omtrent de vroeggeboorte die eraan zat te komen. Onze zoon zou er veel aan over kunnen houden. Toch had ik het gevoel dat hij een “normale” jongen zou gaan worden en er niets aan over zou gaan houden. Ik had vertrouwen in mezelf en mijn baby.

24 weken zwangerschap

Helaas was ik nog geen 24 weken zwanger, de belangrijke grens. Er werd mij uitgelegd dat als hij voor deze termijn geboren zou worden, ze niets voor hem konden doen. Gewoon niets… Hoe heftig is dat. Ook werd er gevraagd, in het geval hij vlak na de 24 weken werd geboren, of ze alles mochten doen om hem in leven te houden. Zijn kansen op een “normaal” leven zouden dan klein zijn. Ik dacht meteen: “Natuurlijk moesten ze alles op alles zetten voor mijn baby. Alleen die vraag al, niets in mij twijfelt hieraan.”

De weeën begonnen

Inmiddels waren we iets verder ik in de zwangerschap. Ik was 25 weken zwanger toen de weeën begonnen. Mijn baarmoeder werd getriggerd door het constante verlies van bloed. Ik kreeg al twee dagen weeënremmers en magnesium toegediend. Ik voelde echter dat het maar voor even zou helpen en de bevalling niet meer kon worden tegen gehouden.

De bevalling zette door

Na die twee dagen kreeg ik gelijk. De weeën kwamen al om de twee minuten. Ik werd naar de verloskamer gebracht. Uiteindelijk heb ik van dinsdag- tot woensdagmiddag weeën gehad. Toen ik op zeven centimeter ontsluiting zat, wilde ik een ruggenprik. Ik mocht op de rand van het bed zitten voor de prik, wat veel pijn deed. Toen de anesthesist de prik zette braken ineens mijn vliezen. Ik schrok enorm. Ik deed mijn billen omhoog om te kijken wat er gebeurde en op dat moment werd mijn zoon geboren. Hij viel er gewoon uit zonder te persen of iets. Vervolgens waren het de langste minuten van mijn leven tot het moment dat de arts zijn duim omhoog deed. Daar was hij dan: mijn zoon Fayrhone Tyrone, geboren op 30 oktober 2019 met 25+4 weken. 

Hartecho

Na een paar dagen werd er een echo van zijn hart gemaakt en bleek dat er helemaal niets mis was met zijn hart. Wat een mooi nieuws! We hebben bijna 12 weken op de NICU in het Sophia kinderziekenhuis doorgebracht. Fayrhone kreeg langere tijd extra voeding toegediend, want hij groeide niet goed. Uiteindelijk heeft hij zware BPD aan alles overgehouden. Dit houdt in dat zijn longen beschadigd zijn als gevolg van de vroeggeboorte. Hij kan hier echter nog wel overheen groeien. Tijdens zijn opname is zijn hartje drie keer op hol geslagen. Dit was heel eng om mee te maken. Hij kreeg toen een infuus in zijn voorhoofd, wat ontzettend zielig was om te zien. Gelukkig werd zijn hartje hierdoor weer rustig en was het gevaar geweken. Na de NICU zijn we ook nog twee weken in het ziekenhuis in Goes verbleven met onze vechter. Hierna mocht hij met zuurstof naar huis. Thuis hebben we alles zelf afgebouwd en kon het echte leven eindelijk gaan beginnen.

Genieten

We zijn nu twee jaar verder en Fayrhone is een lieve en vrolijke jongen. Hij is klein voor zijn leeftijd en lekker ondeugend. Wij hebben echt veel geluk gehad dat hij er zo goed vanaf is gekomen. Alle gebeurtenissen hebben mij met beide benen op de grond gezet en laten mij extra genieten van alles wat het leven ons brengt.

GEERTJE