Jolanda schrijft een reeks over haar fertiliteitstraject. Lees hieronder de eerdere delen.
Deel 1: Ik voelde dat er iets niet klopte in mijn lijf, maar dit had ik nooit verwacht
Deel 2: De arts kwam met de verwoestende conclusie: “Je bent onvruchtbaar”
Deel 3: Jolanda is onvruchtbaar, maar wil graag een second opinion in het buitenland
Deel 4: Onze allerlaatste ICSI poging werd afgebroken, dit was het einde
Deel 5: Ik had iemand gevonden die haar eicellen aan mij wilde doneren
Deel 6: Ik kreeg dubbel slecht nieuws van de vrouw die eicellen wilde doneren
Het is alweer een tijdje geleden dat ik heb geblogd. Ik merkte dat ik er niet helemaal de ruimte voor had door allerlei ontwikkelingen in ons fertiliteitstraject. Ik wil de tussenliggende stappen niet overslaan. Maar in plaats van deze uitgebreid te bespreken, zoals in mijn voorgaande blogs, zal ik dit nu iets korter en bondiger houden.
Eicelbank Leiderdorp
In mijn laatste blog vertelde ik dat we in augustus 2020 waren goedgekeurd voor de eicelbank in Leiderdorp. Bij deze eicelbank koop je voor 2400 euro vier eicellen. De weg naar een terugplaatsing verliep wat lastig, omdat de communicatie met het MCK niet lekker liep. Eén keer ben ik voor Jan met de korte achternaam helemaal naar Leiderdorp gereden voor een echo. Dit is een enkele rit van bijna 2.5 uur. Eenmaal daar aangekomen bleek de echo de dag erna te zijn. Ik heb nog geprobeerd of ik niet tussendoor gezien kon worden vanwege mijn lange reistijd. Maar nee, helaas ging dat niet lukken. Uiteraard heb ik hier wel een klacht over ingediend, waarop wij excuses en een mooie bos bloemen kregen. De dag erna ging mijn wekker weer om 5.00 uur in de ochtend om richting Leiderdorp te vertrekken. En ook de dag dáárna moesten we er weer heen, omdat mijn man toen zijn deel moest doen.
Allereerste terugplaatsing
Vervolgens zijn de eicellen bevrucht. Er kwamen drie embryo’s uit, wat helemaal top is. Ik ging op voor mijn allereerste terugplaatsing ooit. Ook heb ik voor het eerst gebruik gemaakt van utrogestan. Dit zijn capsules die je vaginaal moet inbrengen. Degenen die dit kennen weten dat dit prutmedicatie is. Maandverband werd mijn nieuwe beste vriend.
Ik had het gemist
Op de dag van de terugplaatsing moest ik alleen naar binnen. Net als alle afspraken daarvoor, dit in verband met corona. Wat vond ik het vreselijk. Ik wist niet wat me te wachten stond en nu moest ik het ook nog alleen doen. Mijn man had ik tijdens de terugplaatsing mee laten kijken door middel van videobellen. Het ging allemaal zo snel dat ik de terugplaatsing zelf niet had meegekregen. De arts vroeg nog of ik het had gezien. “Ja hoor”, zei snel. Ik durfde echt niet te zeggen dat ik het gemist had. Opnieuw kan toch niet.
Zouden ze het halen?
Ook kregen we toen te horen dat de andere twee embryo’s nog één dag moesten doordelen. Ik vond dit gek want normaal is dag vijf de laatste dag dat een embryo ingevroren kan worden. Dit omdat op dag zes het embryootje uit de schil gaat kruipen en dan is het niet meer mogelijk om ze in te vriezen. Ik wist daardoor dat ze een dag achter liepen en dat ik er sterk rekening mee moest houden dat ze de vriezer niet zouden halen.
Helaas
De dag erna kregen we inderdaad bericht dat de overigen het niet hadden gehaald. Hoewel het bericht niet geheel onverwacht was, was ik gebroken. Zoveel geld en dan maar één terugplaatsing. Eén kans. En ook na 12 dagen bleek dat deze uk het niet had gehaald. Een aantal dagen heb ik niks anders kunnen doen dan janken. Mijn tranen hielden maar niet op.
Traject met eigen donor
Dankbaar waren we dat we tegelijkertijd ook een traject waren gestart met een nieuwe eigen donor. Zo verloren we geen kostbare tijd. Zij had zich al jaren ervoor aangeboden wel te willen helpen. Na wat ontwikkelingen bij beide, waren we toen allebei op het punt dat we het konden voortzetten.
Lastige keuzes
Het ging allemaal niet zo voorspoedig helaas. De follikels bij de donor wilden niet goed groeien. Uiteindelijk kregen we te horen dat er maar vier follikels waren en de arts wel adviseerde om de punctie door te laten gaan. Ik was in tranen. Dit was onze laatste vergoede poging. Hierna zouden we alles zelf moeten betalen. “Wat moesten we doen? Door? Vragen we de donor of ze nog een ronde zou willen doen? Of stoppen we met deze donor en gaan we door met een nieuwe donor, die we nog helemaal niet hebben?”. We moesten snel een keuze maken want de donor moest haar injectie zetten zodat de eisprong op gang kwam. Dit moet +- 34 uur vóór de punctie gebeuren, dit luistert erg nauw. Een dag langer wachten kon ook niet. We zouden dan misschien follikels verliezen omdat die te groot worden of vroegtijdig gaan springen. Na kort contact met de donor was duidelijk dat ze dit niet nog een keer wilde. In ieder geval niet meteen, misschien wel over een paar jaar. Maar ja, die tijd hadden wij niet. Na lang overdenken: “Krijgen we spijt als we nu stoppen? Krijgen we spijt als we nu doorgaan?”, hadden we toch besloten de punctie door te laten gaan.
Maar één embryo
De donor had de punctie super goed doorstaan. Alle respect voor haar. Helaas bleek dat één follikel al was gesprongen dus die deed niet meer mee. Gelukkig zaten in de andere follikels wel allemaal een eicel, dus we hadden drie eicellen. De dag erna hoorden we dat er twee bevruchtingen waren opgetreden. Maar twee. Wat deed dit ongelooflijk veel pijn. Maar hé, positief proberen te blijven en ervoor gaan. We kregen één goed embryo teruggeplaatst en van de andere zouden we later per brief bericht ontvangen of deze de vriezer had gehaald. Helaas bleek dit enkele dagen later niet het geval te zijn. Opnieuw hadden we maar één embryo. Daarna was het klaar, was de poging voorbij. Geen tweede of derde kans. Alleen dat kleine embryo die warm in mijn buik zat. Kom op ukkie, zet hem op; groeien!
Onmacht
Helaas bleek 12 dagen later dat ook deze uk het niet had gehaald. Ik was, opnieuw, gebroken. Ik kon niks anders doen dan huilen. Ik had mij ziek gemeld op mijn werk en ben een week thuis gebleven. Alleen maar huilen. Wat is het leven toch oneerlijk. De onmacht kwam ook naar voren omdat we nog geen nieuw plan hadden. We hadden tot nu toe altijd een plan gehad, vanaf het moment van diagnose. Onze eerste donor bood zich de dag na onze diagnose al aan. Niet veel later bood donor nummer twee zich ook al aan. Toen kwamen de eicelbanken ineens op ons pad kwamen. We hadden altijd een volgende optie. Het was nooit: “Ok, en wat nu?”. Maar nu was dat wel zo. We hadden geen plannen meer. Alle opties die we hadden, waren nu op.
Een nieuw plan
Het heeft even geduurd voordat we verder durfden te kijken. Ook omdat we nu de kosten zelf moesten gaan betalen. We hebben de optie bekeken van een nieuwe donor vinden. Maar eigenlijk viel die keuze wel snel af. Na de twee mislukte pogingen met een eigen donor én de mislukte poging bij de eicelbank, hadden wij geen vertrouwen meer in het Nederlands protocol. Na lang stoeien en zaken uitvogelen, kozen we ervoor om de stap naar het buitenland te maken. Als – allerlaatste – poging. Zonder deze poging zou ik nog geen afscheid kunnen nemen van onze kinderwens. Ik wil het gevoel hebben dat ik er alles aan heb gedaan. Als ik niet naar het buitenland zou gaan, zou het voelen als dat ik steken heb laten vallen. Oke, keuze gemaakt. Nu alleen nog: voor welk land gaan we?
Een eiceldonor in het buitenland
Via skype hadden we een gesprek gepland met Spanje en Portugal. Gelukkig beide met Nederlandse contactpersonen, dus het communiceren ging erg duidelijk. Heel fijn als je zo’n lastige beslissing moet maken. Beide gesprekken waren goed verlopen. Na een paar dagen bedenktijd was het voor ons duidelijk. We kozen voor Portugal. In Portugal is er namelijk de mogelijkheid voor het kind om gegevens van de donor op te vragen, zodra het kind 18 jaar is. Ik zou deze keuze mijn kind nooit willen ontnemen. Hoe vaak ik in die dagen voorafgaand aan ons besluit, wel niet heb gedacht hoe zo’n gesprek zou gaan met je kind. “Mama, hoe ziet mijn donor er dan uit? Waarom heeft ze haar eicellen gedoneerd? Heb ik deze eigenschappen van haar?”. Ik: “Ja sorry, dat kan ik je niet vertellen want onze donor wil anoniem blijven”. Kind: “Maar waarom heb je dan gekozen voor een land waar doneren anoniem is, en niet voor een land waar het niet-anoniem is”. Ik: “Ja, goeie vraag, daar heb ik het antwoord niet op”. Ik kon werkelijk waar geen antwoord verzinnen op die vraag. En dus was het mij duidelijk. Ook al hoor je meer over Spanje en ook veel positieve verhalen, wij gaan voor Portugal. Ook het antwoord op de vraag aan mezelf: “Als het niet gaat lukken, heb ik dan het gevoel dat ik er alles aan heb gedaan?”, is met deze poging: “Ja!”.
Hoge kosten
Maar dan de kosten. Jemig, niet te doen. Het traject zelf is al duizenden euro’s. En dan moet je er natuurlijk ook nog heen en verblijven. Ook de medicatie en echo’s moeten betaald worden die ik hier in Nederland krijg. Al eerder had ik een crowdfunding opgestart. Iets totaal buiten mijn comfort-zone, maar ik wist niet meer hoe we het anders moesten gaan doen.
Crowdfunding
Op de dag voor mijn man zijn verjaardag had ik de crowdfunding weer onder de aandacht gebracht met daarbij als regel: “Feliciteren is donoren”. Via de crowdfunding was het minimum bedrag vijf euro. Voor de mensen die een kleiner bedrag wilden doen, had ik een tikkie-link aangemaakt. Zo kon er bijvoorbeeld ook 10 cent gedoneerd worden. Ik had beide linken gedeeld op Facebook en Instagram en toen ontplofte het. Zoveel lieve lotgenoten via Instagram die ons verhaal en de link deelden. Op vrijdagavond moesten we nog 1800 euro van het totaalbedrag. Aan het einde van mijn man zijn verjaardag, de dag erna, moesten we nog maar 50 euro. Wow, dit was echt zo’n bizarre dag. We waren helemaal in shock dat zoveel mensen anderen wilden helpen en dat het zo snel kan gaan. Een tikkie-link kan maar een aantal transacties mee. Om de zoveel tijd zat ik tijdens mijn man zijn verjaardag, weer een nieuwe link aan te maken en te delen via social media.
Bizar gekke dag
Zoveel steun kregen we. Zoveel lieve berichten, zoveel mooie woorden. En vooral, zoveel donaties. Grote bedragen maar ook veel “Felicitatie-euro’s”. Nu ik terug denk aan deze dag, krijg ik weer een ontzettend warm gevoel. Deze dag zal ik nooit vergeten en zou ik graag nog opnieuw willen beleven. Het was zo’n bizar gekke dag. Vol liefde maar ook ongeloof.
En toen was het rond; we gingen voor ons laatste traject naar Portugal.
Lees HIER het volgende deel.
JOLANDA
