Op de basisschool was ik altijd al een beetje anders dan andere kinderen. Ik wil eigenlijk niet zozeer zeggen dat ik volwassen was voor mijn leeftijd, maar ik zou ook niet een andere manier kunnen bedenken om het te omschrijven. Ik ben enig kind en ben desondanks heel zelfstandig opgevoed. Op mijn veertiende wist ik hoe de wasmachine werkte en op mijn tiende wist ik al zelf een soepje klaar te maken of de frituurpan te gebruiken, zonder ouderlijk toezicht. Op de basisschool vond ik vaak dat ik te veel in de gaten gehouden werd door de leerkrachten. Ik kan mij nog goed herinneren dat ik vaak tegen mijn ouders zei: “Ik zou willen dat ze mij ‘s ochtends alleen een stapel werk gaven en dat ik moest zorgen dat dit aan het einde van de dag af is’’. Helaas werkte dit in de praktijk niet zo.
Middelbare school
Toen ik naar de middelbare school ging, was ik enorm enthousiast. Ik keek er naar uit weer een stapje dichterbij volwassen te komen en meer dingen zelf te kunnen bepalen. Mijn beste vriendin was echter het tegenovergestelde. Zij verheugde zich totaal niet op de overgang naar de middelbare school en vond het allemaal erg spannend. Samen zouden we er wel uitkomen. In de praktijk pakte dit geheel anders uit, zo bleek uiteindelijk.
Mijn enthousiasme groeide
Tijdens de informatiedag werden we met de hele klas in het lokaal van onze mentor gezet. De ouders waren ook mee. Ik en mijn vriendin zaten samen aan een tafeltje en giechelden onderling wat. Mijn enthousiasme voor de komende vier jaar groeide met de minuut toen de mentor uitlegde dat we vanaf nu veel zelfstandig moesten gaan werken.
De wereld lachte mij toe
Met veel plezier begon ik de eerste dagen en daarna weken van deze nieuwe fase in mijn leven. Ik deed aan een goede voorbereiding, en had de juiste merken als het ging om schoolgerei, schooltas, schoenen en jas. Mijn moeder vond het altijd belangrijk dat ik over de juiste spullen beschikte. Een roze rugzak van het juiste merk, precies dezelfde als mijn beste vriendin, was dan ook echt een must. De wereld lachte mij toe, tenminste dat dacht ik.
Hoe het begon
Al snel maakte ik voor het eerst in mijn leven kennis met de slechte kant van mensen. En in dit geval kinderen. Nog nooit eerder was ik op een vervelende manier in aanraking gekomen met mensen. Ik had nog nooit echt ruzie gehad op school. Ik had mij nog nooit gekleineerd gevoeld of überhaupt ergens over getwijfeld als het over mij ging. Hoe het precies begon weet ik niet meer, maar ik kan mij wel nog een aantal specifieke gebeurtenissen herinneren.
Vreselijke gebeurtenissen
Toen één van de jongens uit de klas in een hoop hondenpoep trapte, wist hij mijn jas te pakken om de poep aan af te smeren. Iedereen vond dit hilarisch. Tijdens de gymles werd een keer mijn broek naar beneden getrokken. Eén van de dingen waar ik mij het meest voor schaamde in die tijd was mijn bleke huid. In combinatie met de puberteit die op mijn billen voor striae zorgde, resulteerde dit in flinke uitscheldpartijen. Uiteindelijk kwam het er dagelijks op neer dat ik te dun was, te hard praatte en mijn huid te bleek was. Ook liep ik te snel, zette ik te grote stappen en mijn ogen en voeten waren te groot. Er ging geen dag voorbij dat dit mij niet heel duidelijk werd gemaakt. Hierdoor begon ik mijzelf onder een vergrootglas te bekijken.
Contrast met mijn beste vriendin
Het contrasterende van de hele situatie was dat mijn beste vriendinnetje, ondanks al haar onzekerheid, juist enorm goed in de klas lag. De jongens vonden haar enorm knap. Ook de hogere groepen begonnen haar al snel op te merken. Ondanks de vele aandacht die zij kreeg, bleef ze onzeker en steeg de aandacht absoluut niet naar haar hoofd. Ze begon zich schuldig te voelen. Wanneer wij op school door de gang liepen, stond letterlijk aan de ene kant van de gang de menigte haar de hemel in te prijzen om op hetzelfde moment mij de grond in te stampen. Waar ik inmiddels gewend begon te raken aan de nare woorden die ik naar mijn hoofd kreeg, belde zij mij regelmatig na schooltijd in tranen op. Ze vertelde dat ze het vreselijk voor mij vond. Maar ze durfde door haar onzekerheid niks te zeggen. Dat begreep ik. Bovendien wilde ik ook niet dat ze wat zei.
Ik probeerde mezelf te veranderen
In korte tijd gedroeg ik me anders, waardoor ik nauwelijks op mijn eigen oude persoon leek. Tijdens de vakanties, en met name tijdens de zomervakantie, maakte ik een plan. Ik veranderde de zaken die ‘’verkeerd’’ aan mij waren. Ik experimenteerde met make-up, zodat ik er minder wit uitzag. Ik probeerde verschillende hoeveelheden mascara om mijn ogen minder groot te laten lijken. Omdat ik heel slank was, werd ik ‘’skinny dipping’’ genoemd, naar een chipsreclame destijds. Ik woog maar 40 kilo en was al uitgegroeid naar een lengte van 1,73. Ik wilde aankomen en at dwangmatig twee repen chocolade per dag.
In het gips
Tijdens de herfstvakantie van de tweede klas verdraaide ik mijn knie. Ik moest zes weken met mijn been in het gips. Dit is natuurlijk geen pretje, zeker niet als jong meisje van veertien, maar voor mij voelde het als een absolute ramp. Nu hadden ze nóg iets om mij op te pakken. Ook was ik bang dat ik van de trap geduwd zou worden. Want ondanks dat ik zonder krukken kon lopen met dit gipsbeen, was ik natuurlijk alles behalve stabiel. De school had alleen een goederenlift, dus het zou direct opvallen. Tijdens het eerste schooljaar was al eens eerder mijn enkel vastgepakt, terwijl ik de trap op liep. Hierdoor kwam ik hard met mijn knieën en ook met mijn kin op de oude stenen schooltrap terecht. “Hoe moet dat nu met één been in het gips?”, dacht ik wanhopig.
Sociale zelfmoord
Mijn ouders wisten niks van alles wat er op school gebeurde. Ik wist ook dat de school hierover vertellen geen oplossing zou zijn. Als ik het aan de school zou vertellen, zouden ze met de pesters gaan praten. Dat zou sociale zelfmoord zijn. Mijn ouders wilden altijd alles perfect voor mij regelen en elk probleem oplossen. Ik wilde niet dat ze zouden denken dat zij dit konden oplossen voor mij. Ik had hun daarom nog niets verteld.
“Het zal wel meevallen”
Toch kwam het moment dat ik wel iets moest gaan vertellen. Ik moest anderen duidelijk maken waardoor ik niet naar school kon zolang mijn been in het gips zat. Dat deed ik. Toch moest ik na drie weken thuis weer naar school. “Het zal allemaal wel meevallen”, kreeg ik thuis te horen. Maar niks was minder waar, helaas. Ik kwam extra vroeg op school. Soms wel twee uur eerder dan mijn eerste lesuur, zodat ik niet het drukke schoolplein over hoefde met de andere leerlingen.
Ik had een vaardigheid ontwikkeld
Het was mij gelukkig gelukt om de tijdens de zomervakantie tussen de eerste en tweede klas wat ‘’tekortkomingen’’ van mezelf op te lossen. Hierdoor waren sommige opmerkingen afgenomen. Helaas hadden een aantal meiden uit een andere klas mij opgemerkt. Nog steeds is het mij onbekend waarom zij mij begonnen uit te schelden voor de meest vreselijke dingen. Ik had inmiddels geleerd om dit zoveel mogelijk langs mij heen te laten gaan. Maar hierdoor heb ik eigenlijk mijn hele leven een soort van verdoofd geleefd. Later dat schooljaar werden er nog wat ‘’geintjes’’ met mij uitgehaald, zoals met mijn gymtas gooien.
Eenzame pauzes
Mijn beste vriendin had in die periode veel last van migraine en was daardoor vaak afwezig. Op school was tegelijkertijd een nieuwe regel ingevoerd: tijdens pauzes en tussenuren mocht je niet op de gangen aanwezig zijn. Ik moest dus naar de kantine. Helaas had ik verder niemand anders waar ik bij kon zitten of waar ik mee kon praten. Gelukkig waren de wc’s in het oude schoolpand regelmatig verstopt. Hierdoor viel een wc-deur die langdurig op slot zat niet bepaald op. Ik haastte mijzelf vaak snel naar de wc’s om daar dan vervolgens mijn pauzes en tussenuren door te brengen. Ik zat op de grond van de wc naast de toiletpot en at daar mijn lunch. Ik luisterde soms muziek tot ik weer op de gangen mocht zijn en naar mijn volgende les kon gaan.
Hoe ik de rest van mijn middelbare school en mijn leven daarna heb ervaren, kan je HIER lezen in het volgende deel.
HEDWIG*
*Dit is een fictieve naam omdat de schrijfster anoniem wil blijven
