Borstvoeding, je voelt je er goed bij of totaal ongemakkelijk. Je wilt het graag geven, maar het lukt niet. Je wilt het juist niet geven, maar de productie loopt wel op. In welke situatie jij je ook begeeft, het is oké. Daar ben jij vrij in om te kiezen. Ik wilde borstvoeding geven en het lukte. Maar toen wilde ons kindje niets anders meer dan borstvoeding bij mama zelf drinken. En wat doe je dan?
Mijn eerste keer borstvoeding
Een paar jaar geleden mocht ik mijn zoontje om en nabij vier maanden voeden met mijn moedermelk. Toen ik weer aan het werk ging, merkte ik dat het kolven mij tegen begon te staan. Ik werd er wat ongemakkelijk van. Daarnaast vond ik het best lastig om hier de tijd voor te nemen. Ook kreeg ik het gevoel dat ik mijn lichaam weer “voor mijzelf” terug wilde hebben. Zelf bepalen wat voor kleding ik zou dragen die dag. Geen tijd kwijt zijn aan kolven en meer tijd voor mij als persoon in plaats van moeder. Het was goed zo, ik begon met afbouwen. Voor ik het in de gaten had, was deze bijzondere periode van borstvoeding voorbij. Kort hierna kwamen er gedachten in mij op: “Had ik het niet nog iets langer door moeten zetten?”. Ik had absoluut geen spijt van mijn keuze maar stond wel stil bij de “wat als”.
Mijn keuze was gemaakt
Een paar jaar later was ik in verwachting van mijn dochtertje. Tijdens deze zwangerschap kreeg ik regelmatig de vraag of ik weer borstvoeding wilde gaan geven. Hier heb ik geen moment over getwijfeld. “Ja zeker. En dit keer wil ik proberen om zes maanden lang te voeden”, zei ik dan. Waarom zes maanden? Dit was een gevoel. Ik las hier en daar over de voordelen van de eerste zes maanden borstvoeding bij je baby. Daarnaast was het na zes maanden volop zomer. Dan konden die leuke zomerjurkjes toch nog de kast uit.
Goede start
Toen Noé geboren werd, begon het avontuur. Wat een goede start. Alles ging natuurlijk en zonder tegenslag. Wat deed onze kleine meid het goed. Na een paar weken probeerden wij een flesje met afgekolfde melk. Dit ging prima. “We hebben geen flesweigeraar”, dacht ik toen nog.
Het schoot erbij in
De eerste paar maanden verstreken. Het liep goed met de borstvoeding. Het was zo handig, dat het geven van een flesje erbij in schoot. Na een korte tijd gingen wij het toch maar eens proberen. Zonder succes. Niet alleen wilde zij niet drinken, maar er kwam ook nog eens een hoop geschreeuw en gehuil aan te pas. Alleen al bij het aanbieden. Het bracht zoveel weerstand bij haar op. ‘Wat nu?”, dacht ik.
Niets werkte
Alles, maar dan ook echt alles werd uit de kast gehaald om Noé uit een flesje te laten drinken. Alle tips van het internet werkten niet bij onze meid. Verschillende type flessen probeerden wij uit. Soms, heel soms, nam ze ineens een paar slokjes. Om dit vervolgens weer in volle strijd te weigeren. Wat een frustratie riep dit op. En wat kun je je machteloos voelen wanneer je kindje niet wilt drinken. Zorgen, zorgen en nog meer zorgen. Een hoop gepieker, hulpvragen, stressgevoelens en verdriet. Je wilt je kindje iets leren wat zoveel meer gemak zou gaan opleveren. En ze had haar voeding zo hard nodig voor haar verdere groei en ontwikkeling.
Strijd
Hartverscheurend was het om te weten dat mijn kleine meisje honger had, maar weigerde gevoed te worden door iemand anders. En ik kon hier niets aan veranderen, want ik was aan het werk. Samen voerden wij een strijd, allebei een andere helaas. Zij op haar manier en ik weer op de mijne. Moet ik opgeven of juist doorzetten? Waar doe ik nou goed aan? Is er nog hoop? Zal ze nog een keer besluiten om toch uit die fles te gaan drinken? Of zal ze deze fase overslaan en gaan wij direct over op lepelen en/of bekers?” Zo veel vragen, maar tegelijk zo weinig antwoorden. Deskundigen, vrienden en familie, ze werden allemaal gebeld. Collega’s werden geraadpleegd. Wie had de gouden tip? Dit kon toch echt niet langer zo…
Totaal vermoeid
Het feit was dat onze kleine Noé liever sliep dan dat ze uit een flesje dronk. Het werd haar iedere dag meerdere malen aangeboden, zonder het gewenste resultaat. Vaak was ze zo vermoeid van strijd voeren, dat ze in slaap viel. Van een speentje wilde ze ook niets weten. Dus een andere vorm van troost bij mijn afwezigheid, kon niet aangeboden worden. ’s Morgens voordat ik ging werken, voedde ik haar nog zelf. De eerst volgende voeding sloeg ze, met pijn in mijn hart, steeds over. Dan zorgde ik dat ik de derde voeding zelf kon geven. Iedere maandag, dinsdag en vrijdag reed ik van mijn werk heen en weer om Noé een voeding te geven. Meestal kwam het zo uit dat de vierde voeding van de dag iets opgerekt kon worden, zodat ik hem zelf kon geven na mijn werk.
Mooi en zwaar tegelijk
Het was een intense periode zonder enig uitzicht op verbetering. Op deze manier sleten wij de dagen. Het was zwaar, maar tegelijkertijd ook zo mooi. Wanneer Noé ‘s avonds tijdens het drinken in pure rust in slaap viel, smolt mijn hart van liefde. Voor geen goud had ik dat willen missen.
Het knopje ging om
Ik wilde graag zes maanden borstvoeding geven. Op de dag af, 1 juli 2021, was Noé precies zes maanden oud en ging het knopje om. Op die dag dronk ze met volle teugen uit een fles kunstvoeding (ook dit was al meerdere malen aangeboden in de tijd hiervoor en weigerde ze). Vanaf deze dag begon het afbouwen van de borstvoeding. Niet in stapjes, maar ineens cold turkey stopte ze bij mij te drinken. Ze werd onrustig tijdens de voedingsmomenten bij mij. Ze dronk gerust nog een volle fles kunstvoeding er achter aan leeg.
Ik ging stoppen
Ik zag dit als een teken dat we door moesten pakken. Ook al betekende dit dus het einde van de borstvoedingsperiode. Of ik eraan toe was om helemaal te stoppen, weet ik niet. Het belangrijkste was dat wij allemaal de dag zonder stress en onbezorgd mochten doorbrengen. Ze werd rustiger, vrolijker en sliep minder onrustig overdag. Ze koos er dit keer zelfs voor om toch met een speentje haar troost te vinden. Wat een opluchting. Het lijkt wel alsof ze mij toen had gehoord dat ik het minimaal zes maanden vol wilde houden.
Ik zou er weer voor kiezen
Dankbaar ben ik voor deze ommezwaai in de situatie. Maar ik blijf ook dankbaar voor het feit dat ik mijn dochtertje de eerste zes maanden van haar leven zelf heb mogen voeden. Ik zou er zo weer voor kiezen als ik het over mocht doen, of wanneer ik nog een kindje zou mogen krijgen. In mijn ogen blijft het iets magisch, iets wonderlijks.
JUDITH
