Celine schrijft een minireeks. Lees eerst het vorige deel.
Deel 1: Ik was zwanger tegelijkertijd ging mijn gezondheid iedere maand verder achteruit.
Gebroken vliezen
Op 27 april 2020 om 20:00 uur braken mijn vliezen, ten minste dat vermoedde ik. Ik ging van liggen naar zitten en ineens was daar die plas water. Ik was helemaal in paniek en wist niet wat ik moest doen. Ik wist dat ik snel zou gaan bevallen, maar het was nog te vroeg voor de termijn die de artsen wilden aanhouden. Ik was nu 31 weken zwanger, mijn zoontje was nog zo klein. Ik belde direct mijn ouders op waar mijn vriend toevallig ook was. Zij zeiden dat ik een verpleegkundige erbij moest halen.
Stuitbevalling of keizersnede?
Toen de verpleegsters kwamen was ik volledig in tranen. Ze stelden mij niet erg op mijn gemak. Het vruchtwater stonk door de zwangerschapsvergiftiging en dat lieten ze duidelijk weten. Dit maakte de situatie nog ongemakkelijker. Ik schaamde mij ontzettend. Ik moest direct mijn vriend bellen. Hij moest nog een flink eind rijden om in Amsterdam te komen. Ik werd aan de monitoren gelegd. De arts zag dat mijn zoon in stuit lag. Ik had twee keuzes: weeënopwekkers en dan een stuitbevalling of een keizersnede. Bij de eerste optie was de kans groot dat ik onvoldoende kracht had om de bevalling zelf te doen, en het alsnog een spoedkeizersnede zou worden. Dit zou dan onder algehele narcose zijn, waardoor ik mijn zoon niet geboren zou zien worden. Ik belde mijn moeder voor advies en de keuze was snel gemaakt: het werd een keizersnede.
Mijn vriend stond bij het verkeerde ziekenhuis
Ik zou om half 10 geopereerd worden en mijn vriend was er nog steeds niet. Het bleek dat hij in paniek per ongeluk naar Leiden was gereden. Hij zou half 10 nooit meer redden. Gelukkig was er een half uur speling en werd ik om 10 uur ingepland. Ik werd alvast naar de operatiekamer gereden en kreeg een ruggenprik, die ik gelukkig alles mee vond vallen. De verpleegster was heel lief en legde alles goed uit vanwege mijn autisme. Inmiddels was mijn vriend gearriveerd en zat naast mij aan het bed.
De geboorte
Toen ik vroeg wanneer ze zouden beginnen, was de snee al gemaakt. Ik voelde allemaal tintelingen, maar had geen pijn. Het doek werd even later weg gehaald en daar was mijn zoon: Maykel Mariano Dace Huurman. Hij is vernoemd naar mijn vader die dezelfde naam heeft. Zodra ik bevallen was, werd Maykel in een couveuse naar een andere kamer gebracht. Mijn vriend ging mee. Ik lag daar alleen, terwijl ik nog geopereerd werd. Ik was ontzettend bang.
Met Maykel ging het goed, met mij minder
Toen mijn zoon helemaal nagekeken werd, had hij een apgarscore van negen. Dat is erg hoog voor een premature baby. Maykel was 40 centimeter en woog 1420 gram bij zijn geboorte. Hij was erg klein, maar groter dan ik had verwacht. Met mij ging het minder goed. Ik kreeg een medicijn waar ik heel misselijk van werd. Ook hadden de artsen veel moeite om mijn baarmoeder terug te leggen, omdat ik er twee had. Toen ik gehecht was kon ik niet gelijk naar mijn zoon toe. Ik hoorde hem wel huilen en vroeg continu hoe het met hem ging.
Ik kon hem niet meteen zien
Even later werd ik naar een uitslaapkamer gebracht. Ik was erg moe en viel steeds in slaap. Ik mocht pas naar Maykel toe als ik mijn tenen weer een beetje kon bewegen. Uiteindelijk kon ik vier uur later voor het eerst naar mijn zoon. Ik was boos op mijn vriend omdat hij niet bij Maykel was. Het bleek gelukkig dat onze zoon een infuus kreeg en daar mocht mijn vriend niet bij zijn.
De eerste ontmoeting
Maykel lag op de neonatologie, een afdeling voor premature baby’s. Ik werd in een bed ernaar toe gebracht. Mijn shirt werd omhoog gedaan en ik kreeg mijn zoon in mijn handen. Wat was hij lief en mooi. Ik was zo moe na de keizersnede dat ik hem niet heel lang vast kon houden. Ook kon hij nog niet lang uit de couveuse. Na ongeveer een half uurtje werd ik terug naar mijn kamer gereden. Gelukkig mocht mijn vriend toen wel blijven, ondanks Corona. Om de vijf minuten vroeg ik of hij mijn kussen wilde draaien of iets te drinken wilde geven. Hij verzorgde mij heel goed.
Maykel deed het goed
De volgende dag deed Maykel het al zo goed dat zijn zuurstof eraf werd gehaald. Hij had alleen een vernevelbuisje onder zijn neusje. Ik viel elke vijf minuten in slaap, maar ik was dankbaar dat ik hem vast mocht houden. In de middag mocht mijn vriend hem voor het eerst vasthouden. Dit was de eerste keer dat ik Maykel hoorde huilen. Het klonk heel bijzonder. Dit geluid zal ik nooit vergeten. Een hoog piepje, heel klein en teder.
Ik moest naar het Ronald McDonald Huis
Dezelfde dag kreeg ik te horen dat de kamer gebruikt moest worden,voor mensen met Corona. Dat betekende dat ik weg moest. Ik kon nog niet lopen of zitten. Ze haalden mijn katheter eruit en ik moest binnen een uur de kamer verlaten. Ik kreeg het nummer van het Ronald McDonald Huis, waar ik kon verblijven. Ik was helemaal overstuur. Het ging zo snel allemaal. Ik kon nog niet eens zelfstandig lopen of zitten. “Hoe ga ik dit allemaal doen?”, dacht ik. Kraamzorg was geen optie, omdat ik Amsterdam lag zou de verzekering het niet vergoeden. De paniek sloeg toen echt toe.
Lees HIER het vervolg.
CELINE
*Ik schrijf in dit verhaal mijn vriend, maar inmiddels is het mijn ex
