Mijn verhaal begint op maandag 15 maart 2021: de positieve zwangerschapstest. Ik was ontzettend blij, maar ook enorm onzeker en emotioneel. Ik had namelijk al twee miskramen gehad. In 2017 van een kindje met twaalf weken en in 2020 van een drieling met negen weken. De eerste echo was dan ook spannender dan ooit. De onzekerheid zat er goed in. Maar gelukkig zag ik een prachtig kloppend hartje.
Een goed gevoel
Meteen riep mijn gevoel dat dit goed zou komen, wat er ook gebeurde. Drie keer is scheepsrecht, toch? Alle echo’s en controles bleven goed. De 20-wekenecho vond ik daarom niet meer spannend. Ik was vooral erg nieuwsgierig naar het geslacht. Vanaf week 25 kwam ik thuis te zitten in verband met scoliose en bekkenklachten. Poeh, wat duurde wachten op de baby toen extra lang zeg. Vanaf week 30 deed ik geen oog meer dicht. Niet dat ik bang of zenuwachtig was. Ik sliep gewoon niet meer. Uiteindelijk heb ik zelfs slaapmedicatie in het ziekenhuis geprobeerd, maar niets hielp. Helemaal niets. Dan zat er nog maar één ding op en dat was inleiden.
De inleiding startte
Op woensdag 10 november 2021 mocht ik mij melden in het WKZ. Na de controles bleek een ballon niet handig en mocht ik tabletjes slikken. Helaas had dat weinig effect en waren we zo een dag verder. Aangezien ik nog steeds niet sliep, vroeg een verpleegkundige of ik niet lekker in bad wilde. Dit was om 2.30 uur. Manlief kreeg een hartverzakking, omdat hij dacht dat het begonnen was, maar ik wilde alleen even melden dat ik voor een uurtje aan het einde van de gang zat.
Bont en blauw
Donderdag zat er ook geen vooruitgang in. Op vrijdagochtend om 11:15 uur braken ze mijn vliezen en boem daar waren meteen de weeën. Wat een bizar effect had dit. De weeën bleven onderin zitten, bij mijn schaamstreek. Ik wilde graag iets tegen de pijn, een morfine pomp, maar dat mocht niet met drie centimeter ontsluiting. Het moest een ruggenprik worden. Ik zat daar met zware prikangst, scoliose en weeën. Ze hebben toen zes keer verkeerd geprikt. Wat een hel was dat. Ik was bont en blauw.
De medicatie moest stopgezet worden
Bij de laatste poging zat de prik eindelijk en de pijn werd in eerste instantie wat dragelijker. Totdat de weeën hoger zaten. Ik vroeg om extra pijnstilling. Wat een verademing was dat. Ik zat weer rechtop en had praatjes. Daarvoor zat ik stil en met gesloten ogen bed. Niemand mocht iets zeggen of doen. Helaas hield de medicatie mijn weeën tegen. Er werd besloten om de medicatie stop te zetten en de weeënopwekkers weer op te schroeven.
Met spoed de fotograaf gebeld
Opeens was ik van drie naar acht centimeter ontsluiting gegaan en moest de fotograaf met spoed gebeld worden. Gelukkig kwam ze net op tijd. Rond 0.45 uur hield ik het bijna niet meer en eiste ik dat de extra pijnstilling terug zou komen. Dat mocht echter niet. Ik zat al op tien centimeter. Ik moest en zou mijn kind er nu uitpersen, want de pijn was onhoudbaar aan het worden.
Zeven persminuten
Om 01:02 uur was daar dan eindelijk mijn grootste liefde, mijn mooie kindje, het knapste jongetje van de wereld. Mijn lieve kleine ventje. Tranen, tranen en nog meer tranen van geluk. Het duurde in totaal 14 uur, waarvan ik zeven minuten heb geperst. Het persen vond ik het vervelendste van allemaal. Ik heb doorgeperst, ondanks dat ik geen persweeën had. Ik zette alles op alles, zodat hij eruit kwam. Achteraf heb ik het snel gedaan, want zeven minuten voor een eerste baby is niet lang, zo heb ik mij laten vertellen. Ik weet ook dat sommige anderen uren bezig zijn. Ik mag zeker niet klagen.
Ik kreeg koorts
Toen mijn mannetje eindelijk in mijn armen lag, voelde het als next level love. Zo onbeschrijfelijk mooi. Alle controles waren goed. Omdat ik opeens koorts kreeg, moesten we twaalf uur ter observatie blijven. Dit was enerzijds een domper, alhoewel de blijdschap dat alles nu achter de rug was toch wel overheerste. Gelukkig bleek er niets aan de hand en zaterdagmiddag kwamen we lekker thuis. De kraamhulp stond zelfs al klaar. Achteraf bleek de koorts van GBS te komen. Ik heb er verder gelukkig geen last meer van gehad.
Ze zeggen: “Je vergeet alles als de kleine er is”. Nou nee, ik ben een hele hoop vergeten, maar niet alles. Wat was ik blij dat het erop zat en zo onwijs dankbaar voor dit kleine, mooie mannetje!
MANDY
