Linda schrijft een minireeks op Kids en Kurken. Lees hieronder deel 1.
Ik had van jongs af aan al de wens om ooit moeder te worden. Hier kon ik heerlijk over fantaseren. Op 10 maart 2011 begon mijn relatie met Leroy. Na een aantal jaar besloten we ervoor te gaan. We hadden besloten dat als we terug kwamen van vakantie in augustus 2017, ik zou stoppen met de pil. We waren er helemaal klaar voor om ons avontuur als ouders te gaan beginnen. Zo gezegd zo gedaan: de strip werd achterin het kastje gegooid. Ik was mij ervan bewust dat het zeker een jaar zou kunnen duren. Zo had ik gelezen over het ‘ontpillen’ van je lichaam.
Klopte dit wel?
Maar in al die tijd die voorbij ging, kwam er maar geen menstruatie. Na ongeveer driekwart jaar belde ik toch maar eens de dokter of dit allemaal wel klopte. Daar werd gezegd dat ik mij zeker nog geen zorgen hoefde te maken. Pas als er een jaar voorbij was en er nog niets was gebeurd, mocht ik een afspraak maken. Nu duurde een jaar toch echt wel lang.
Een jaar zonder pil
Toen ik inmiddels een jaar was gestopt met de pil en er nog niets was gebeurd, maakte ik een afspraak bij de dokter. Ik kreeg pilletjes mee om een menstruatie op te wekken. En dat deed precies wat het moest doen. We hoopten dat mijn lichaam een soort van gereset zou zijn en het verder weer zelf zou oppakken.
Een ander ‘probleem’
Dit gebeurde helaas niet en ik kreeg nogmaals dezelfde medicijnen mee. Ook hier kreeg ik weer netjes een menstruatie mee. We kwamen erachter dat dit niet het ‘probleem’ was. Ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis. Hier werd eerst bloed geprikt en later in de week hadden we een afspraak bij de gynaecoloog. Daar zat ik te wachten in een hal waar nog meer vrouwen zaten. Het liefste wilde ik weten wat er bij hun allemaal speelde en of er bij hun hoop was.
Gesprek met de gynaecoloog
Eerst stelde de gynaecoloog veel vragen. Hierna werden de uitslagen van het bloed besproken. Iets wat me niet heel veel zei. Vervolgens ging ik de volgende ruimte in en kreeg ik een inwendige echo. Toen kwam de bevestiging van wat de bloeduitslagen ook al lieten zien: ik had PCOS. Ik had er eigenlijk nog nooit iets over gehoord of gelezen. Daar gingen we dan, we stapten in de trein naar onze kinderwens. En hoe lang die weg zou zijn? En of het ooit zou lukken? Niemand kon het ons vertellen. Wat een onzekerheid waar we in terecht waren gekomen.
Ons geheim
Ik maakte een nieuwe afspraak om een plan te maken en mijn vragen te bespreken. Ik vond het te moeilijk om mijn PCOS en ons traject te delen met de mensen om mij heen. Ik wilde hun geen verdriet doen. Het bleef dus een geheim van Leroy en mij.
Het plan van aanpak
Daar zat ik weer, wachtend in de wachtkamer in het ziekenhuis. Het plan werd als volgt: we gingen starten met de medicijnen die ik al eerder bij de huisarts kreeg om een menstruatie op te wekken. Dit als beginpunt. Vervolgens begon ik met de eerste ronde medicijnen: clomid, in de laagste dosering. Ieder lichaam reageert immers anders en overstimulatie moest voorkomen worden. Na een aantal dagen mocht ik terugkomen. Helaas alle medicatie deed niets. Toch wilde de gynaecoloog het nog een keer met deze dosering proberen. Wederom niets. Zo frustrerend.
De eerste stap
Met clomid konden we drie doseringen doen, in de hoop dat mijn lichaam zou reageren. Maar het enige wat erop reageerde was mijn emoties en mentale toestand. Ik was totaal niet meer mezelf. Wat had ik een last van deze medicijnen. Helaas werkte zelfs de hoogste dosering niet en werd het eerste fertiliteitshoofdstuk afgesloten. Jeetje, wat voelde ik me mislukt. Ik voelde mij zo schuldig tegenover Leroy. De bijwerkingen van de medicatie werkten hier ook niet positief aan mee. De arts vertelde wel dat het ‘beter’ aan de vrouw kon liggen, dan aan de man. Voor een man waren er niet zoveel opties als voor een vrouw. Maar ik was op dat moment dus wel de vrouw die haar man géén kind kon geven.
Lees HIER het volgende deel.
LINDA
