Eline schrijft een minireeks over haar zoontje Mace. Lees eerst het vorige deel.
Deel 1: De oogarts verwees Mace met 3 maanden door voor een hersenscan.
De scan verloopt heftig, heel heftig. Mace raakt elke keer als de helm over zijn gezichtje wordt geplaatst, compleet in paniek. Hij stopt niet met huilen tot het einde en ik hem weer mag vastpakken. Bezweet, schokkend, knalrood. Ik hoef jullie niet vertellen wat dat doet met een moederhart.
Zoveel vragen
Na de scan komt de dokter die de beelden volgt naar ons toe. Hij zegt dat hij de kinderarts aan de lijn heeft gehad en ze ons morgen opbelt. “Is dit nu goed? Is dit slecht? Is dit de normale gang van zaken?”, vraag ik me af. We hebben geen flauw idee. Weer zo vaag. We gaan naar huis zonder verwachtingen en blijven in grote ongerustheid achter. De ongeduldige moeder in mezelf bedenkt zich plots dat de verpleging mij in het ziekenhuis inlogcodes heeft gegeven om online de medische informatie van Mace in te kunnen zien. “Zou er al iets opstaan?”, bedenk ik me. Dit is waarschijnlijk de slechtste beslissing die ik in tijden neem.
Moeilijke woorden
Ik log in en zie de beelden. Beelden waar ik natuurlijk niets van kan maken. Er is ook een verslag. Ik open het verslag en wordt overspoeld door moeilijke dokterstermen en zinnen die niet eens Nederlands lijken. Ik haal er een paar woorden uit: “abnormaal”, “vergroot” en “cyste”. Oh my god. Ze hebben dus wel degelijk iets gevonden.
Afwijkingen
Kleine Mace heeft iets in zijn hoofd dat daar helemaal niet hoort te zitten. Mijn hoofd maakt complete kortsluiting. Ik ga naar buiten. Nog niet wetend waar naartoe of wat ik hiermee wil bereiken, maar ik kan het thuis niet meer aan. Ik wandel uiteindelijk naar een vriendin in de buurt om even te ventileren. Daar bedenk ik mij om het verslag vol moeilijke taal naar een vriendin, tevens verpleegster, te sturen. Zij vertaalt het document voor ons naar menselijke taal. Verschrikkelijk. Dit gaat ongetwijfeld de langste nacht uit ons leven worden. Morgen worden we pas gebeld door de kinderarts en horen we haar visie op de feiten. Ik besluit Mace vannacht lekker dicht bij mij te houden.
Wachten op het telefoontje
De ochtend vliegt eigenlijk voorbij. Onze Lewis voelt zich niet lekker en spuugt alles onder. Maar goed dat hij thuis blijft bij mij. De ideale afleiding. Om 8.30 uur bel ik zelf naar het beluurtje van mijn kinderarts. Ze zegt dat ze de beelden gisterenavond heeft bekeken. Ze staat al in contact met een kinderneuroloog in Leuven om te overleggen. Ze hebben een telefonische meeting staan en ze belt me daarna terug. Om 9.30 uur krijgen we het telefoontje. We moeten onmiddellijk richting Leuven rijden. Er zit een onbekende massa in Mace zijn hoofd op een plek waar niets hoort te zitten. Verder krijgen we geen informatie. De kinderneuroloog wacht ons op in Leuven. Ze willen Mace 24/24 uur gaan monitoren.
Aangekomen in Leuven
We komen aan op de spoedafdeling van een gigantisch ziekenhuis. Niet normaal. Aan de balie erger ik me een beetje. De mevrouw stelt erg veel vragen, rustig op haar gemak. Ze weet eigenlijk niet goed wat we komen doen en ze werkt enorm op mijn zenuwen. Tóch gaat het plots snel. We worden naar een kamer gebracht en er komt direct een kinderarts bij. Wat een lief persoon. Hij zegt dat hij ons niet de antwoorden kan geven waarnaar wij zoeken, maar hij wil Mace wel al even kort onderzoeken. Zonder meer informatie komen de dames van het transport ons ophalen en worden we naar de afdeling gebracht.
Oncologie
De volgende dokter brengt verduidelijking waar we liggen: de oncologie. Bij het woord alleen al springen de tranen in mijn ogen. Ze zegt dat dit de gang van zaken is als ze een gezwel vinden. De artsen weten nog niet of het goedaardig of kwaadaardig is. De vloer zakt onder mijn voeten weg. Opgenomen op de ‘oncologie’, mijn kind. Die middag worden we overspoeld door kinderartsen, kinderneurologen, kinderoncologen, een neurochirurg en oogarts. Elke keer moeten we opnieuw ons verhaal en onze bevindingen doen. Zij verhelderen telkens een beetje wat zij zien en wat er nog kan of zal komen.
De voorlopige feiten
Beetje bij beetje zullen wij meer te weten komen. Voorlopig weten we alleen dat we in Leuven zijn en daar zeker enkele dagen moeten verblijven. We weten ook dat Mace heel veel onderzoeken zal krijgen. We weten al dat er een gezwel tegen zijn hersenstam duwt. We leren dat de hersenstam ons hele lichaam aanstuurt, ook onze ademhaling en ons hart. Mace moet hier 24/24 uur aan de monitor. Ze willen niet het risico nemen dat de druk op de hersenstam te groot wordt en hij in de problemen komt thuis. We weten ook dat er een nieuwe hersenscan zal moeten plaatsvinden met contrastvloeistof. En dat de chirurgen misschien een biopt willen nemen. Verder zullen wij nog een tijd in onzekerheid zitten.
Sterker dan ooit
Wij proberen ons sterker dan ooit te houden. Mace heeft niets aan een mama of een papa die in zak en as zit. We laten het even op ons afkomen en proberen elkaar te steunen waar het kan. We merken ook de enorme steun van onze familie en betrokken vrienden die in Antwerpen wachten op nieuws. En hard met ons meeduimen voor een goede afloop.
Lees HIER het vervolg
ELINE
