Ik had een heerlijke zwangerschap. Weinig kwaaltjes en ik voelde mij prachtig. Op 18 september 2020 was ik uitgerekend, maar er was nog geen enkel teken van een naderende bevalling. Ik heb in die dagen vaak voor de grap uitgesproken dat ons meisje niet uit zichzelf zou komen. Niet wetende dat ik daar nog wel eens gelijk in zou kunnen hebben.
Ik liep overtijd
De dagen na de uitgerekende datum gingen voorbij. Ik kreeg veel appjes of er al iets gaande was. Helaas, helemaal niks. Wel hield ik flink wat vocht vast en zag ik soms sterretjes. Mijn bloeddruk werd regelmatig gecontroleerd en deze was gelukkig prima. Ik naderde week 41 en nog steeds was er niets gaande. Ik sprak naar de verloskundige uit dat ik wat onrustig begon te worden. Ik wilde liever niet tot week 42 afwachten. Ik voelde ons meisje namelijk regelmatig wat minder. Ook kreeg ik ondertussen toch wel last van het vocht dat ik vasthield.
Serotiniteitscontrole
Ik werd voor een serotiniteitscontrole naar het ziekenhuis doorverwezen. Hier bleek mijn bloeddruk torenhoog (168/96). Na het controleren van mijn urine kreeg ik gelukkig te horen dat er geen sprake was van zwangerschapsvergiftiging. Er werd besloten dat ik mij de volgende ochtend om 07:00 uur moesten melden op de afdeling om ingeleid te worden. Ik had zo gehoopt dat het vanzelf zou beginnen, maar helaas, het was niet anders.
De inleiding ging van start
De volgende ochtend werd er een ballonkatheter ingebracht. Ik moest in het ziekenhuis blijven wegens mijn hoge bloeddruk. Ik had de hele dag wat lichte krampen. In de nacht namen de krampen toe, maar het was goed te verdragen. De volgende ochtend bleek ik al vier centimeter ontsluiting te hebben. Wat een fijn nieuws. De verpleegkundige die erbij stond zei: “Vanavond heb jij je kindje in je armen”. Zo’n raar en bijzonder idee vonden we dat. Ik mocht naar de verloskamer waar mijn vliezen werden gebroken. Vervolgens werd er een infuus ingebracht en werden er weeënopwekkers toegediend. Ik merkte het gelijk. De pijn nam langzaam toe en ik wilde graag in bad. Zo fijn dat dit kon, ondanks het infuus en de CTG-banden die ik om mijn buik had.
De weeën werden heftig
Er gingen wat uren voorbij. De weeën begon ik ook in mijn rug en benen te voelen. Bij de eerste controle bleek ik helaas nog steeds op vier centimeter ontsluiting te zitten. Door mijn bewegingen was de hartslag van de baby niet goed meer te meten. Er werd daarom inwendig een hartslagmeter ingebracht in haar hoofdje. Ik ging het bad uit om de weeën verder op te vangen onder de douche. Er gingen weer wat uren voorbij. Ik wist op een gegeven moment door de hevige weeën geen houding meer aan te nemen. Ik vertelde de verpleegkundige dat ik dit niet lang meer kon volhouden. Ze gaf aan dat ik het super goed deed en misschien wel heel wat was opgeschoten.
Morfine
Even later kwam de verloskundige weer de ontsluiting meten. Ik bleek nog steeds op vier centimeter te zitten. Er ging toen een knop in mij om. Ik wilde pijnstilling en wel zo snel mogelijk. Voor mijn gevoel deed ik het op dat moment allemaal voor niets, aangezien het niet wilde vorderen. Mijn vraag om pijnstilling werd gelukkig heel serieus genomen. Door drukte bij de anesthesist kreeg ik eerst morfine toegediend via een extra infuus. Dit werkte super voor mij. Ik was duizelig en helemaal van de wereld, maar de pijn was te dragen.
Een ruggenprik
Na een tijdje kon ik naar de OK voor de ruggenprik. Ze koppelden me los van de morfine op de verloskamer. Dit was heftig, want de pijn kwam direct in alle hevigheid terug. Achteraf had de morfine aangesloten mogen blijven tot aan de OK. Daar bleek in het ziekenhuis nog geen duidelijk beleid in te zijn, wat een domper. Nadat de ruggenprik was gezet en goed was ingewerkt, kon ik eindelijk even lekker bijkomen.
Er moest worden ingegrepen
De late dienst nam het ondertussen over en ik werd weer gecheckt. Ik zat nu op een kleine vijf centimeter. Weer een tegenvaller. Ik zei tegen mijn vriend dat hij ook maar even moest gaan slapen op onze kamer. Ik zag dat hij heel moe was van alle indrukken. Een paar uur later kwam de gynaecoloog langs om mijn ontsluiting te controleren. Het was intussen al 20:00 uur. Ik was al vanaf 08:00 uur bezig en in al die uren had ik er nauwelijks één centimeter bij. Na het controleren was de boodschap duidelijk. Het werd een keizersnede, waarbij de gynaecoloog zei: “Het gaat nu nog goed met jou en de baby en dat willen we graag zou houden. We willen niet wachten totdat er een gevaarlijke situatie ontstaat”. Hij ging direct het OK-team oproepen. Omdat ik al een ruggenprik had, werd ik bijverdoofd. Daarna kon de keizersnede uitgevoerd worden.
Op 26 september 2020 om 21:34 is onze lieve dochter Sofie ter wereld gekomen. Ze maakte een goede start. Wij zijn enorm trotse ouders en onwijs blij met deze goede afloop.
DILARA
