Ik was zwanger van een zeldzame mono-mono tweeling

In januari 2020 hadden mijn vriend en ik besloten om te stoppen met de pil. Maanden verstreken zonder menstruatie. In mei 2020 voelde ik mij anders dan normaal. Ik vroeg een collega of ze even met de echo wilde kijken, en ja hoor ik was zwanger. Nog maar heel pril, want er klopte nog geen hartje en het was nog heel klein.

Vroege echo

Omdat ik niet precies wist hoe lang ik zwanger was, kreeg ik een vroege echo. Natuurlijk waren we super zenuwachtig. De echoscopist maakte een inwendige echo. Ze vertelde ons dat ze niet één, maar twee kloppende hartjes zag. Wat een verrassing. Mijn vriend was meteen enthousiast, maar ik moest nog even wennen. Ik had dit scenario gewoon nooit bedacht in mijn hoofd. Ik dacht alleen: “Het is goed of het is niet goed”. Nooit kwam er een tweeling in mij op. De echo ging verder, maar ik kan me er eigenlijk niet veel meer van herinneren. Ik was echt een beetje van slag. 

Een vliesje tussen de twee baby’s?

We werden doorgestuurd naar het ziekenhuis voor controles bij de tweeling. Tijdens de eerste echo zei de arts dat ze niet goed kon zien of er een vliesje tussen de twee baby’s zat. We hadden hier op dat moment helemaal geen verstand van, dus lieten het maar even voor wat het was. Eenmaal thuis hadden we het één en ander opgezocht over tweelingen en welke vormen je precies hebt. Het gunstigste is een twee-eiige tweeling, deze hebben ieder een eigen vruchtzak en een placenta. Daarna komt de monochoriale-diamnotische tweeling, zij hebben één placenta, maar wel twee vruchtzakken. Bij deze tweelingvorm komen veel complicaties voor zoals TTS. De laatste vorm een monochoriale-monoamniotische tweeling, zij hebben één placenta en één vruchtzak. Dit type tweeling is het meest ongunstig, omdat de navelstrengen in de knoop kunnen raken. Er is 25% kans op sterfte van één of zelfs twee baby’s. De kans op een mono-mono tweeling is één op 8000. Een echo zou uitsluitsel geven.

De alles bepalende echo in het ziekenhuis 

De echo vond plaats in het ziekenhuis waar ik zelf werk, op de afdeling radiologie. Eigenlijk mocht mijn vriend niet bij deze echo zijn. Na een aantal tranen aan de balie en wat uitleg mocht hij er gelukkig toch bij zijn. En wat was het goed dat mijn vriend erbij was. Alles waar we bang voor waren, bleek waar te zijn. We hadden een mono-mono tweeling, wat veel kans op complicaties betekent. Het gesprek met de gynaecoloog was erg verdrietig. Ze benoemde de kans van 25% dat onze tweeling het niet zou overleven. We werden naar een ander het LUMC doorverwezen, omdat ze hier meer in gespecialiseerd zijn. Ik moest daar rond de 13 weken zwangerschap terug komen voor een uitgebreide echo. Intussen konden wij met al deze informatie proberen te genieten van onze drie weken vakantie.

Het gesprek en de echo in LUMC

Net zoals het vorige gesprek was dit weer een gesprek vol tranen en onzekerheden. Weer kregen we veel informatie over dit type tweeling. Er werd ons verteld dat we om de twee weken op controle moesten komen. Ik zou met 28 weken worden opgenomen. Met 32 weken zou de tweeling worden gehaald met een keizersnede. De tweeling langer laten zitten, gaf te veel risico. Ook zou ik tijdens mijn opname dagelijks worden gecontroleerd door middel van een CTG. Zo kon de conditie van de tweeling goed in de gaten worden gehouden. Een navelverstrengeling kan je helaas niet voorkomen. Tijdens de echo kunnen ze wel wat metingen doen in de navelstreng. Het vervelende van deze complicatie is dat het acuut optreedt.

Weken vlogen voorbij

De tweewekelijkse echo’s waren altijd een spannend moment. Al snel wisten we het geslacht. We werden ouders van twee meiden. Ik was zo ontzettend blij. De echo’s waren eigenlijk altijd een feestje, na de eerste spannend minuut waarop ze op zoek gingen naar de kloppende hartjes. Ze groeiden heel goed en dat maakte ons heel trots.

De 28 weken zaten erop

Ik was 28 weken en dat betekende dat ik werd opgenomen in het ziekenhuis voor vijf weken. Ik mocht, ondanks Corona, naast mijn vriend twee vaste bezoekers ontvangen die langer mochten blijven dan één uur. Wat een opluchting was dat. Mijn oma en moeder waren mijn vaste bezoekers en wisselden elkaar om de dag af. We speelden veel spelletjes of liepen buiten een klein rondje. Al was dit met mijn dikke buik niet meer goed te doen. Elke dag kreeg ik twee keer een CTG waarbij er een uur een goed signaal moest zijn. Dit betekende bij mij soms wel twee uur liggen, omdat die meiden het erg gezellig hadden in mijn buik. We leefden van CTG naar CTG. Elke dag was er weer één die we erbij hadden.

Ik haalde de 32 weken

De vlag ging zowat uit op de afdeling. Ik had de 32 weken gehaald. Deze week gingen we dan eindelijk onze lieve knappe sterke dochters ontmoeten. Met 32.4 weken ben ik trotse moeder geworden van Julia en Sophie. Allebei met een mooi gewicht van 2200 en 1900 gram. De navelstrengen van onze dochters waren zoals voorspeld met elkaar ‘verstrengeld’. Iedereen in de OK stond versteld en vond het zo bijzonder dat het nog zo goed is afgelopen. 

Een super goede start

We hebben veel gesprekken gehad met de artsen wat de gevolgen kunnen zijn van een vroeggeboorte. Niets van dit alles is gelukkig gebeurd. De meiden hebben een goede start gehad. Ze huilden allebei heel hard bij de geboorte. Ook ademden ze helemaal zelfstandig. Na drie nachten NICU, moesten ze worden overgeplaatst naar een ander (streek)ziekenhuis, omdat ze veel te goed waren voor deze afdeling.

De stapjes richting huis

Mijlpalen werden gehaald en zo kwam thuis steeds dichterbij. Van couveuse naar warmtebed, naar een wiegje. Van alleen een romper aan, naar kleertjes. Van het leren drinken uit een fles, naar alle voedingen zelf drinken. Na vier weken opname mochten Julia en Sophie mee naar huis op Oudejaarsavond. We konden het jaar niet beter afsluiten.

Inmiddels zijn ze ruim één jaar oud en ontwikkelen ze zich goed. Wij zijn blij met deze goede afloop van een hele spannende en bijzondere zwangerschap. 

ROSALIE