Vol spanning en goede moed gingen we samen naar het ziekenhuis voor de termijnecho. Het was op een vrijdagochtend en we hadden zin in het weekend. Eenmaal binnen werd ik ontzettend zenuwachtig. “Het zal nu wel goed zijn toch?”, dacht ik. Ik had namelijk geen bloed verloren en krampen gehad zoals bij de vorige zwangerschap. Ik was al lang blij dat ik rond die acht weken zat. Hiervoor had ik namelijk een miskraam rond de zes weken.
Het was niet goed
Ik lag op de bank en de echoscopist bracht het echo apparaat naar binnen. Ik hield mijn adem in. Op het moment dat ik mijn partner aankeek hoorde ik: “Oei, dit is niet goed meid”. Die zin vergeet ik nooit meer. Wat bleek: ik had een windei, oftewel een leeg vruchtzakje. Ik wilde weg. Ik kreeg het benauwd en ik wilde naar buiten. Alles wat die vrouw nog zei, kwam niet meer bij mij binnen. In de war liepen we samen naar de auto en reden we zwijgend naar huis. Ik hield me groot. Natuurlijk heb ik even gehuild, maar ik moest door van mezelf. “Je kan in ieder geval zwanger worden, dus volgende keer beter”, zei ik tegen mezelf.
Ik voelde mij gesteund
Dezelfde middag werd ik gebeld door mijn verloskundige. Hoe zij mij hebben gehoord en gesteund, was echt goud. Bij ons wist echt helemaal niemand dat we probeerden zwanger te raken. De enige steun en het luisterend oor die ik had, waren zij. Ik had de keuze om af te wachten tot de miskraam vanzelf zou komen, of om het te laten weghalen. Ik koos voor het eerste.
Ik was op
Na bijna vier weken wachten kon ik niet meer. Ik was op. Ik was toen 12 weken ‘zwanger’ en die gedachte brak me. Ik werd met de dag verdrietiger. Het voelde alsof mijn leven stil stond. We konden niet verder met zwanger worden. We zaten letterlijk in een wachtstand. In de tussentijd werd voor mijn gevoel iedereen om ons heen zwanger. De ene na de andere zwangerschapsaankondiging kwam voorbij. En eerlijk? Dat stak mij zo. Ik was boos, verdrietig maar vooral jaloers. “Waarom lukt het bij hen wel? Waarom doet mijn lichaam het niet? Waarom krijg ik twee miskramen achter elkaar?”, vroeg ik me af.
Ik moest kiezen
Weer had ik een gesprek met de verloskundige. Ik had twee keuzes: een curretage of de miskraam zelf opwekken met medicatie. Aan de tweede optie zaten wat meer risico’s, maar toch koos ik voor deze optie. Mentaal was de situatie zo zwaar. Een gesprek in het ziekenhuis volgde. Ik kreeg uitleg en de medicatie mee naar huis. Het paasweekend stond voor de deur en ik besloot dat we het proces op Eerste Paasdag zouden starten. Dan hadden we alle rust.
De medicatie begon te werken
Ik moest tabletjes inbrengen en dit zou de miskraam opwekken. Na ongeveer vier uur begon het te werken. Ik kreeg rugpijn en weeën. Het was echt een soort minibevalling. Het klinkt misschien stom, maar op het moment dat het vruchtzakje ‘geboren’ werd, voelde ik enorme blijdschap en opluchting na al die weken vol verdriet. Ik heb het vruchtzakje een half uur lang bekeken. Dit is enorm goed geweest voor de verwerking.
Ze moesten eens weten
Onze vrienden waren destijds op Paaspop. Een festival waar wij ook heen zouden gaan. Ik vergeet nooit meer dat we appjes kregen met: “Nou, wat saai dat jullie niet komen, gezellig hoor”. “Ze moesten eens weten”, dacht ik toen met het kraamverband tussen mijn benen, terwijl ik een slok van mijn wijn nam. Want hé dat mocht weer gewoon he.
Het bleef in mijn gedachten
Alles is destijds gelukkig ‘goed’ verlopen. Ik kreeg na één week een echo in het ziekenhuis om te checken of alles schoon was. Vanaf dat moment kon ik weer echt door voor mijn gevoel. Ik merk dat ik er het afgelopen jaar vaker aan heb moeten terugdenken dan ooit. Geen extreem groot verdriet ofzo, maar meer het besef van wat er toen allemaal gebeurd is.
Praten helpt
Ik heb destijds alles voor mezelf gehouden. Ik vond dit toen fijn. Zo hoefde ik de teleurstellingen ook met niemand te delen, want het voelde als falen. Ik weet nu beter en weet dat erover praten juist helpt. Ik zou dat nu iedere vrouw aanraden die in dezelfde soort situatie zit. Dit taboe moet weg. Zoveel vrouwen hebben dit meegemaakt, maar toch is er schaamte. Een onderwerp waar te weinig over gesproken wordt, terwijl dit juist zo helpend kan zijn. Weet dat je niet alleen bent.
WENDY
