Op 22 mei 2021 bleek ik weer zwanger. Yes. In maart 2021, twee maanden eerder hadden wij helaas een missed abortion gehad. Dit is iets wat voor mijn gevoel onderschat wordt. Wij waren hier beiden echt kapot van.
Langdurig bloedverlies
We dachten na een moeilijke periode weer een positieve tijd in te gaan. We hoopten volop te kunnen genieten van de zwangerschap, niets was minder waar. Vlak na deze positieve test, begon het eerste bloedverlies. Het eerste wat we dachten was: “Het gaat weer mis”. Dit was gelukkig niet het geval. Wel is het bloedverlies tot en met week 17 gebleven. Omdat het bloedverlies eerder niet stopte, was het erg moeilijk om vertrouwen in de zwangerschap te hebben. Het bloedverlies maakte het enorm onvoorspelbaar.
Heftig overgeven
De zwangerschap is van begin tot eind spannend en zwaar geweest. Er ging geen dag voorbij waarbij ik niet ’s ochtends naar de wc moest rennen, omdat alles eruit kwam. Soms zo erg dat ik bloeduitstortingen in mijn gezicht had van het overgeven. Dit heeft tot het eind aangehouden.
Vertrouwen
Na de 20-wekenecho begon het vertrouwen er toch langzaam te komen. Deze echo was goed. En ik voelde de kleine dagelijks trappelen in mijn buik. Dit gaf veel rust. De weken gingen (kotsend) voorbij. Totdat ik met 31+6 weken nog misselijker werd en ik veel andere klachten begon te krijgen. Ik belde op 8 december de verloskundige, omdat ik zelfs dacht aan een zwangerschapsvergiftiging. Ik maakte me veel zorgen. Toen ik belde konden we gelukkig meteen langskomen. Iets wat de verloskundige eigenlijk niet nodig vond, maar de lieve dame zei gelijk: “Ik ken je nu een beetje. Ik weet dat ik je niet gerust kan stellen via de telefoon”. Ze testte mijn urine en mijn bloeddruk, deze waren beiden mooi. Om het zekere voor het onzekere te nemen stuurde ze ons toch door naar het Rijnstate ziekenhuis voor een hartfilmpje.
De gynaecoloog schrok bij de echo
We gingen vrolijk naar het ziekenhuis toe en maakten zelfs nog een stop bij de McDonalds. Eenmaal in het ziekenhuis werd ik gelijk aan de CTG gelegd voor het hartfilmpje. Ook werden weer mijn urine, bloed en bloeddruk getest. Gelukkig allemaal goed. We waren opgelucht. De gynaecoloog kwam binnen en zei: “Nog even een echo en dan kunnen jullie lekker naar huis toe”. Toen de echokop op mijn buik zat, schrok de gynaecoloog. Hij zei gelijk dat hij iets zag wat niet goed was en dat hij dit nog nooit had gezien. Wij raakten volledig in paniek. Van de angst begon ik oncontroleerbaar te trillen. Iets wat na dit moment bij iedere bespreking met een arts terugkwam.
Door naar het universitair ziekenhuis
De gynaecoloog zag helaas vocht in de buik en hersenen van de kleine. De gynaecoloog belde gelijk met het Radboud UMC. En zo zat ik een half uur later in de ambulance naar het Radboud toe. Een ritje van 20 minuten, wat voelde als vijf uur. Mijn vriend mocht niet mee en moest met eigen vervoer naar het Radboud komen. Eenmaal aangekomen werd ik gelijk weer aan de CTG gelegd.
Bevestiging
Ondertussen was het 9 december 02.00 uur in de nacht. Er werden allemaal onderzoeken in gang gezet. Ook kreeg ik longrijpingsprikjes voor een mogelijke vroeggeboorte. Ik was zo bang en dacht alleen maar: “De baby mag nog niet komen, want ik ben pas 32 weken zwanger”. Rond 05.00 uur werden we opgehaald door de gynaecoloog van het Radboud om weer een echo te maken. Daar werd inderdaad bevestigd dat er vocht in de buik van de baby zat. Vocht in de hersenen zagen ze gelukkig niet. Dit luchtte enigszins op. We werden teruggebracht naar de kamer en probeerden wat te slapen.
Vreselijke uitslag
Om 09.00 uur gingen we naar de polikliniek voor een uitgebreide echo, met een beter apparaat. Dit keer stonden er wel vijf gynaecologen mee te kijken. Ik was zo bang. Na een korte wachttijd in de wachtruimte, riepen ze ons terug voor overleg. Er was veel vocht te zien in de buik van de baby. Ons werd verteld dat een darmperforatie een mogelijke oorzaak zou kunnen zijn. Een andere optie zou kunnen zijn dat het darmstelsel niet of niet goed aangelegd was. Dit zou betekenen dat ons kindje niet levensvatbaar zou zijn. Helaas kon hier pas uitsluitsel over worden gegeven na geboorte.
Pas na de geboorte zou het duidelijk worden
Waarvan ze in Rijnstate dachten dat het vocht in de hersenen was, dachten ze in het Radboud dat het kleine tussenschotje in haar hersenen mistte. Maar ook dit was na de geboorte pas goed te beoordelen. Over de hersenen maakte de gynaecoloog zich niet erg druk. Het werd gelijk aan de kant geschoven, omdat de problematiek in haar buik veel ernstiger was. De artsen wilden de zwangerschap rekken tot 37 of 38 weken. Ik zou tot die tijd opgenomen blijven om de baby goed in de gaten te kunnen houden. Ik kreeg dagelijks een echo en een CTG voor minimaal een half uur. De dagen gingen voorbij en het leek allemaal ‘goed’ te gaan, voor zover het goed kon gaan. Wij zaten in vreselijke spanning, omdat alles pas duidelijk zou worden nadat onze baby geboren zou zijn.
Ze moest geboren worden
Op woensdag 15 december stond weer een uitgebreid onderzoek gepland. Weer een echo waarbij de hele kamer vol stond met gynaecologen. Elke keer wanneer ik een echo kreeg, een arts binnen kwam of als ik aan de CTG moest, begon mijn hele lichaam weer te trillen. Ik was zo bang voor slecht nieuws. We gingen terug naar de kamer en de gynaecologen gingen in overleg. Ik was ondertussen 32 weken en 6 dagen zwanger. Een paar uur later kwam de gynaecoloog en zei: “Ga je maar klaar maken, want we gaan de baby zo halen”. Ik begon gelijk weer te trillen en dit hield pas op na de bevalling. Dit nieuws kwam zo rauw op ons dak. Vooral omdat het allemaal goed leek te gaan. Helaas was niets minder waar, want de CTG’s waren minder mooi. Ook was de bloedsnelheid in haar hersenen veel te hoog. Duidelijk was dat onze kleine meid het niet meer fijn had in de buik. Het voelde alsof mijn lichaam gefaald had.
Ik werd plat gespoten
Ik ging douchen en mezelf klaar maken voor de keizersnede. Een normale bevalling zou te belastend voor haar zou zijn. Het werd een spoedkeizersnede. Ik lag te trillen op de operatietafel. Ik kreeg een soort paardenmiddel om rustig te worden. Hierdoor is de bevalling een grote waas voor mij geweest.
Om 19.05 uur is onze dochter Juna (Lou) geboren. Een prachtig moment, maar er was helaas geen moment om te genieten.
Lees HIER het volgende deel.
HEAVEN
