Mijn gevoel bleek waar: het werd toch een miskraam

Voor een compleet verhaal is het handig om het vorige deel hieronder eerst te lezen.

Deel 1: De verloskundige zei dat het goed zat, maar ik voelde van niet

De volgende dag besloot ik toch naar de gynaecoloog te gaan. Alles in mij zei dat dit de juiste keuze was. Toen ik eenmaal in de wachtkamer zat, kreeg ik enorm veel stress. Alle rust die ik de afgelopen dagen voelde rondom het afscheid nemen, was compleet verdwenen. Ik durfde niet naar binnen en twijfelde zelfs om naar huis te gaan. Ik wist dat ik vandaag te horen zou krijgen dat ons kindje niet meer leefde. Ik wilde dat niet. Ik wilde het niet horen en ik wilde het niet voelen. Ik wilde geen afscheid nemen. We hadden nu al zoveel goede echo’s gehad. Deze echo moet goed zijn.

Ik raakte in paniek

Met al mijn moed besloot ik toch naar binnen te gaan. Het gesprek met de gynaecoloog startte. Ik merkte aan de hele sfeer dat hij er weinig vertrouwen in had. Toen de echo eenmaal gemaakt werd, was er geen kloppend hartje te zien. Ondanks dat ik dit toch al wel zag aankomen, raakte ik in een complete vluchtmodus. Ik wilde zo snel mogelijk weg en ik raakte in paniek. Ik geloofde het niet en vroeg of hij nog een keertje wilde controleren. Dat deed hij. Stilte. Dood. Geen kloppend hartje en geen beweging. 

Toekomstbeeld in duigen

Mijn gevoel was werkelijkheid geworden. Dit kindje zou niet meer groter worden, dan dat het was. Nu mochten we echt afscheid gaan nemen. We namen niet allen afscheid van dit kindje, maar ook van een heel toekomstbeeld. Een toekomstbeeld wat voor mij al zo perfect was. Alles was al tot in de puntjes geregeld. De genderreveal die we zouden laten vastleggen door middel van een fotoshoot. Hoe we aan de buitenwereld bekend zouden maken dat ik weer in verwachting was. En ook de babykamer was al helemaal af in mijn hoofd.

Onbeschrijfelijke leegte

Wij hadden besloten even af te wachten of de miskraam zelf op gang zou komen. Aangezien ik al weken aan het bloeden was, kon het niet heel lang meer duren voordat het zou gaan beginnen. Deze dagen waren echt verschrikkelijk. Ik wist dat ik rondliep met een kindje in mijn buik wat niet meer leefde, maar ik voelde me zo enorm leeg. Een leegte die ik met geen enkel woord kan omschrijven. Ik voelde verdriet en onbegrip. Om ons heen hoorde ik regelmatig dat we blij moesten zijn dat we al een dochter hadden. En dat het vast minder erg was, omdat we het al zagen aankomen. Door deze woorden werd mijn verdriet alleen maar groter. Natuurlijk was ik blij dat we al een dochter hadden, natuurlijk zagen we het al aankomen. Maar we waren inmiddels al zoveel weken verder vanaf de eerste bloeding dat onze hoop iedere dag een stukje groter werd. Iedere echo was goed. Iedere keer zagen wij een kloppend hartje en werd ons hart gevuld met liefde. Dus nee, deze woorden zijn absoluut geen troost voor ons geweest.

Medicatie om een miskraam op te wekken

De miskraam was na een paar dagen nog steeds niet begonnen en het bloeden was zelfs gestopt. Ik belde de gynaecoloog of het misschien mogelijk was dat ik medicatie kon krijgen om de miskraam op te wekken. Onderweg daar naartoe kreeg in ineens hele heftige krampen. Krampen die ik ervaarde als hele heftige menstruatiekrampen. De miskraam leek begonnen. Toen ik bij de gynaecoloog een echo kreeg, bleek dit helemaal niet zo te zijn. Er waren geen tekenen van een beginnende miskraam – buiten een niet kloppend hartje om – en ik mocht de medicatie om het op te gaan wekken ophalen bij de apotheek.

Ik kreeg krampen

Toen ik eenmaal thuis kwam, werden de krampen steeds erger. Zelfs zo erg dat ik mij geen houding meer wist aan te nemen. Ik ging op bed liggen. Voor de zekerheid had ik een grote handdoek onder mijn billen neergelegd en nam ik een warme kruik mee tegen de pijn. Ik had inmiddels al wat pijnstilling ingenomen, maar de medicatie om het op te wekken wilde ik nog even laten liggen. Toen de krampen zo erg waren dat ik ze ervaarde als weeën, ben ik naar de douche gekropen. Ik kon niets meer. Mijn vriend bracht onze dochter naar bed. Wij wilden samen voor de laatste keer afscheid nemen. 

De krampen werden erger

Ik zat uren later nog onder de douche, zonder resultaat. De krampen werden steeds erger. Ik kon mijzelf niet meer rustig houden. Mijn vriend besloot het ziekenhuis te bellen. Eerst kregen we te horen dat een miskraam iets natuurlijks is, en dat ik maar met paracetamol op bed moest gaan liggen. Wat natuurlijk helemaal nergens op sloeg, want dat een miskraam voelt als een hevige menstruatie, is inmiddels echt achterhaald. Nadat mijn vriend een paar minuten heeft staan schelden, kregen wij iemand aan de lijn van de gynaecologie. Wij mochten met spoed komen en ik zou daar de tabletjes krijgen om het op te wekken. 

Naar het ziekenhuis

Uiteraard werd daar een echo gemaakt. Er was nog steeds geen enkel teken van een beginnende miskraam te zien. Mijn baarmoeder was aan het samentrekken, maar het kindje zat nog steeds heel mooi en netjes genesteld. Het zag er dus niet naar uit dat het snel los zou laten. De gynaecoloog besloot nog een inwendig onderzoek te doen en daarna zou ik een infuus krijgen met slaapmedicatie en sterkere pijnstilling. Dat laatste was niet meer nodig, want toen de gynaecoloog inwendig wilde gaan kijken, kreeg ik een enorme wee. Deze wee zorgde ervoor dat het kindje naar buiten kwam. 

Perfect minimensje

Ondanks dat het kindje nog zo klein was, was het zo perfect. Tien teentjes, tien vingertjes, twee oogjes en twee oortjes. Zo compleet. Het was een enorm dubbel gevoel. Ik voelde verdriet en pijn, omdat we nu echt afscheid moesten nemen. Het was klaar. Dit kindje ging niet meer groeien en mocht plek maken voor een eventuele nieuwe zwangerschap. Tegelijkertijd voelde ik geluk. Ik was zo blij dat het kindje er in zijn geheel uit was gekomen en dat we het mooi konden bekijken. “Hoe kan het dat er meerdere keren op de echo een mooi gezond kindje te zien was? Hoe kon het dat zelfs op de laatste echo, twee minuten voor de daadwerkelijke miskraam, het kindje mooi ingenesteld zat?”, vroeg ik me af. Dit verhaal klopte niet, en de puzzelstukjes waren voor mijn gevoel nog niet in elkaar gevalken.

Angst en paniek

Mijn gevoel leek een week later te kloppen. Ik kreeg vroeg in de ochtend weer hele heftige krampen. Ik dacht eerst dat ik misschien heel snel weer een menstruatie zou krijgen of dat ik nog wat stolsels verloor. Toen ik naar het toilet ging, bleek al snel iets anders aan de hand. Ik verloor een tweede kindje. Dat tweede kindje waar we niet meer op gerekend hadden, maar wat zeker ook gewenst was geweest. Op dat moment raakte ik compleet in paniek. Hier was ik bang voor. Dit beeld was zo anders dan het eerste kindje dat we hadden verloren. Ik herkende de armpjes en de beentjes, en een silhouet van het kindje. Uit angst en paniek heb ik dit kindje door het toilet gespoeld. Waar niets mis mee is, alleen wilden wij op een mooie manier afscheid nemen. En waar wij van het andere kindje mooi afscheid hebben kunnen nemen door het te begraven in een mooi kistje, heeft dit kindje geen waardig afscheid gekregen. Alleen een afscheid in ons hoofd, maar niet fysiek, zoals we graag hadden gewild.

Spijt

Ik heb hier tot op de dag van vandaag nog steeds spijt van. Wanneer ik lang onder de douche sta, komt er een bepaalde geur voorbij. Een geur die mij terug brengt naar dat ene moment dat ik het tweede kindje verloor. Ik krijg de beelden weer te zien en voel mij machteloos, omdat ik op dat moment heb gehandeld uit stress en paniek. 

Nog een miskraam

Ik kan inmiddels wel zeggen dat we het een soort van plekje hebben gegeven. Door dit verdriet werd de wens naar een kindje alleen maar groter. Mijn cyclus herpakte zich weer snel. We wilden er weer voor gaan. Ik raakte in december weer opnieuw zwanger. Hier kwamen we op Kerstavond achter. Helaas bleek ook deze zwangerschap niet goed en zijn we ook dit kindje verloren. Dit keer met minder ellende en stress. 

Oordeel van de omgeving

Ik was deze keer pas vijf weken zwanger, waardoor het allemaal iets soepeler verliep. Maar ook dit keer was het verdriet groot. We kregen te maken met bepaalde oordelen. “Ach, het was nog maar pril. Je weet nu dat je zwanger kunt worden” en “Het zal wel zo geweest moeten zijn, anders was het wel blijven zitten“. Geen enkele keer kreeg ik de woorden “sterkte” of “beterschap” te horen in het ziekenhuis. Er was geen seconde dat iemand aan mij vroeg hoe het ging. Niemand heeft gevraagd hoe het mentaal en emotioneel met ons ging en of wij behoefte hadden aan ondersteuning of begeleiding. 

Steun is zo belangrijk

Ik wist op dat moment ook niet dat het bestond: miskraambegeleiding. Ik begon te schrijven over dit verhaal op mijn Instagram en ervaarde al snel dat er meer vrouwen waren die dit zo ervaarden. Er was weinig steun en weinig mensen die echt wilden weten hoe het ging. Ik wil daarom iedere vrouw die kampt met zwangerschapsverlies op het hart drukken dat het niet niets is. Je hoeft je er niet voor te schamen en ook jouw verdriet mag er zijn. Jij mag rouwen om het verlies. Je verliest niet alleen een kindje, maar ook een droom en toekomstbeeld.

Kleine gevulde plekjes in mijn hart, maar een lege buik