We waren samen een weekendje weg naar Zeeland. Ik zat nog steeds in mijn wachtweken. Wat was dat spannend. Zeker omdat onze kinderwens zo sterk was. Ik voelde me wat minder lekker en kreeg wat gevoelige borsten. Misselijkheid, daar had ik geen last van. Achteraf waren het allemaal goede tekens. Ik testte dat weekendje positief. Ik kon het echt niet geloven. Toen we thuis waren van het weekendje deed ik daarom weer een zwangerschapstest. Weer positief. De uitslag was zeker.
Spanning
Ik belde met het ziekenhuis en daar konden we al heel snel terecht. Met 5,5 week kregen we een echo. Er was een vruchtje aanwezig, maar in dat vroege stadium konden ze nog geen kloppend hartje zien. Een aantal weken erna mochten we weer naar het ziekenhuis. Toen zagen en hoorden we het hartje kloppen. We waren zo ontzettend blij. Vanuit het ziekenhuis werden we overgedragen naar de verloskundigepraktijk. Even wat anders dan iedere keer naar het ziekenhuis, zoals tijdens het fertiliteitstraject. We brachten een bezoekje aan de beide ouders, mijn broer en schoonzus. Zij waren blij verrast. De termijnecho was goed, dat konden we ook afstrepen. We leefden van week tot week. Toch zat er ergens spanning. Vooral omdat we al zoveel tegenslagen hadden gehad in het proces van zwanger worden.
De geslachtsecho
Begin mei hadden we de geslachtsbepalende echo. Daar kregen we te horen dat we in verwachting waren van een meisje. We waren zo blij. Samen hebben we heerlijk in een bubbel gezeten. Voor een tijd wisten alleen wij dat we een meisje kregen en niemand anders. Bij de uiteindelijke bekendmaking was iedereen verrast. Nog een meisje. Fantastisch, allemaal meiden in de familie. Niks zou mooier zijn als de twee nichtjes samen op mochten groeien. Drie maanden na elkaar zouden ze geboren worden. De twee nichtjes, en daarbij natuurlijk een grote nicht voor ons meisje van inmiddels alweer vier jaar. We hadden een ideaalbeeld voor ons.
De 20-wekenecho
Eind juli hadden we de 20-wekenecho. Ik voelde me goed. Ik had geen reden om te twijfelen of er iets niet goed zou zijn. Er werden metingen gedaan. De verloskundige zei dat ze wat kortere beentjes had. We maakten ons geen zorgen en wilden ons nu echt gaan voorbereiden op de komst van ons meisje. De tijd van genieten was aangebroken. Inmiddels hadden we al flink wat spullen ingeslagen. Wij zijn van de goede voorbereidingen. Niels was al druk in de weer met de toekomstige babykamer. De juiste kleur zat inmiddels al op de muur.
Ik kreeg heftige krampen
Het was vijf augustus. Ik was alleen thuis en voelde mij na het eten niet lekker. Ik dacht grieperig te worden en voelde mij moe. Mijn partner kwam aan het begin van de avond thuis en ik vertelde dat ik al naar bed ging. Als ik dat zeg, dan voel ik me echt niet lekker. Eenmaal boven in bed kreeg ik heftige krampen. Als ik zo de nacht in moest, zou het echt geen pretje worden. De pijn werd alleen maar heftiger. Rond 23.30 uur ben ik naar de wc gelopen, waar ik opeens een grote plas met water verloor. Geen idee wat dat betekende. Ik belde met de verloskundige en zij stond binnen een kwartier op de stoep. Ze deed de controles. Het hartje van ons meisje was nog steeds actief. Ze stuurde ons toch door naar het ziekenhuis. Ze wist niet precies wat er aan de hand was. Het was vooral gewoon even voor de zekerheid.
In het ziekenhuis werd het duidelijk
Om 00.30 uur waren we aangekomen op de verloskundigeafdeling. We werden meteen naar een kamer gewezen. De verloskundige maakte een echo. Ze keek vol verbazing naar het scherm en maakte daarna contact met ons. Haar gezicht zal ik nooit vergeten. “Dit is kut, echt kut!”, sprak ze uit. “Je bent al je vruchtwater kwijt”. Dat was dus de plas water die ik thuis op de wc verloren ben. De prognose was slecht. Dat werd ons duidelijk verteld, maar die gedachte hadden we zelf beiden ook al. Een baby van 21 weken is niet levensvatbaar.
Zoveel vragen
We zaten daar met een gevoel alsof de vloer onder onze voeten vandaan was gezakt. Er ging allerlei gedachtes door mijn hoofd. “Hoe kan dit? Waarom overkomt dit ons? Waar hebben we dit aan verdiend?” We belden onze ouders en zij kwamen direct naar het ziekenhuis. Binnen korte tijd stonden ze naast mijn bed. Verslagen en vol verdriet. Ik moest in het ziekenhuis blijven. Ik moest immers gaan bevallen van ons meisje. Ik werd overgebracht naar een andere kamer, waar wij samen die nacht konden blijven. Om 5.15 uur zijn onze ouders richting huis gegaan en hebben wij geprobeerd om onze ‘rust’ te pakken.
Het begon
De nacht was echter een hel. Het enige wat ik kon, was huilen. Maar het besef was er nog steeds niet. Rond de klok van 9.00 uur moest ik naar het toilet. Ik stapte het bed uit. En toen, verloor ik ineens veel bloed. Ik liep naar de toilet en wachtte daar totdat de verpleging naar ons toe kwam. De verpleegkundige waste me. Ze voelde dat de bevalling al begonnen was. Eenmaal terug in bed, onder toezicht van de verpleegkundige, gynaecoloog en arts-gynaecoloog, ben ik bevallen van onze dochter Nora. Ze was al overleden in mijn buik. Eindelijk konden we zien hoe mooi ze was, en op wie ze leek. Ze was echt zo knap, ons lieve meisje.
Vreselijk gemis
Na wat gesprekken mochten we in de middag naar huis. Ik wilde heel graag naar ons fijne thuis. Het was ook de plek waar het gemis uiteindelijk keihard begon. En nu nog steeds voortduurt. Ze hoort bij ons. Ik tel iedere keer hoeveel weken we verder zijn. En toch voelt het als de dag van gisteren.
Inmiddels is de uitgerekende datum voorbij en zijn we zonder haar het nieuwe jaar in gegaan. Wat is dit nog steeds onwerkelijk. Er is helaas geen boek wat ik open kan slaan waarin staat hoe ik hiermeeom kan gaan. Ons verdriet zal er altijd zijn, maar onze postiviteit slaat ons er doorheen. Daar vertrouw ik op.
*Nora Schweig 06-08-2021
JAMY
