Om vier uur in de nacht sprong ik op, want het voelde alsof ik per direct moest poepen. Ik probeerde naar het toilet te rennen, wat natuurlijk niet lukte met 37 weken zwangerschap. Ik zat eindelijk, maar er gebeurde niets, helemaal niets. Dit was heel raar. Toen ik eenmaal weer in bed lag, kon ik niet meer slapen. Ik had een vreemd gevoel. Ik belde mijn verloskundige die nachtdienst had. Helaas was ze niet bereikbaar. Ik belde naar kantoor, maar daar kreeg ik ook geen gehoor. Vervolgens belde ik het ziekenhuis voor informatie. Zij adviseerden om toch maar even langs te komen, ook gezien mijn verloskundigen niet bereikbaar waren.
Mijn zusje kwam direct
Ik belde snel mijn zusje Candl en ik vertelde haar dat ik naar het ziekenhuis moest. Ze deed heel rustig en zei: ‘Nou ik kom eraan. Blijf gewoon rustig, oke zus?’. Ik hing op en voor mijn gevoel ging één seconde later de deurbel. Mijn zusje was met een noodgang (van volgens mij 140 km per uur) naar mij toe gereden.
Het begon
Ik voelde mij eigenlijk goed. Ik had geen krampen en geen weeën. Helemaal niets! Ik zei nog tegen mijn zus: ‘Ik doe wel een beetje make-up op, want ik ga mooi bevallen net als Kim Kardashian heeft gedaan’. We kwamen aan in het ziekenhuis. Er werd getoucheerd en ik mocht per direct weer naar huis. Wat was dit?! Ik snapte er niks van. Eenmaal thuis ben ik weer even gaan slapen en daarna zijn mijn zusje en ik gaan wandelen om de bevalling op gang te helpen. Op de heenweg naar het winkelcentrum gebeurde er niks, maar op de terug weg begonnen de weeën. It just got real!
Een grote steun
Eenmaal thuisgekomen zette mijn zusje de douche voor mij aan. Ze had een app gedownload met een stem en muziek die je rustig en ontspannen maakte. In het begin vond ik het heerlijk, maar naarmate de weeën heftiger werden, wilde ik op bed liggen. Ondertussen was mijn moeder aangekomen met tranen in haar ogen. Ze kon niet geloven dat haar wens echt in vervulling ging: haar eerste kleinkind. Mijn moeder heeft vanaf dat moment tot het einde van mijn bevalling elke wee van tien naar nul meegeteld. Dat hielp enorm. Ze mocht niet meer van mijn zijde wijken. De weeën deden erg pijn. Ineens braken mijn vliezen. Ik vond het jammer dat het niet gebeurde zoals in films: met een enorme golf aan water en de extra drama. “Daar gaan we!”, dacht ik.
De vader van de baby kwam erbij
Ik zat nu bijna vier uur lang op vier centimeter ontsluiting. Ik was het zat. Ik wilde naar het ziekenhuis. De vader van de baby kwam lijkbleek binnen. Hij was bang dat hij te laat was voor de geboorte van zijn eerste kind. Mijn moeder zei tegen hem dat hij het tellen even over moest nemen. Hij deed het veel te snel. Ik werd kwaad. Ik schreeuwde naar hem dat hij het niet goed deed. Ik wilde dat mijn moeder terug kwam. Ook zijn zenuwachtige gedrag vond ik irritant. Het gaf mij alleen maar extra onrust.
Een ruggenprik kon niet meer
De autorit naar het ziekenhuis was erg naar. Weeën opvangen in een Peugeot 107 was geen pretje. Eenmaal aangekomen wilde ik per direct een ruggenprik. Ondanks dat ik in eerste instantie heel stoer zei dat ik alles zonder verdoving zou doen. Hell no. “Hoe heb ik dat kunnen denken?”, dacht ik. Na een uur wachten op de prik, waar ik erg kwaad om was, zei de arts dar de prik niet meer kon. Ik zat al op acht centimeter ontsluiting. Ik begon met schreeuwen. “Dit kan toch niet? Hoe moet ik dit volhouden?”, zei ik. Al snel pakte mijn moeder mijn gezicht en zei dat mijn lichaam dit kon. Ze sprak mij zoveel moed in. Voordat ik het wist, was ik weer aan het puffen en had ik mijn focus weer terug.
Het werd serieus
Ik kreeg gelukkig wel een morfinepompje. Dat was heerlijk. Ik kon er geen genoeg van krijgen. Ik was helemaal high. Toen was het zover: ik mocht gaan persen. En wat deed ik? Ik drukte snel nog een keer op het pompje voor mijn laatste shot morfine. Iedereen lachte. Toen ik bij kwam, was ik er klaar voor! Nu werd het serieus. Ik moest vanaf dat moment goed luisteren naar de verloskundige. “Je doet het uitstekend”, kreeg ik te horen. “Persen, persen, persen. Stop.” Wat ik het moeilijkst vond, was het wachten op de volgende wee, terwijl ik zoveel spanning op mijn vagina had staan.
Daar was ze
En ineens hoorde ik mijn schoonzus zeggen: ‘Daar komt ze. Daar komt ze’. Ik voelde het hoofdje van mijn dochter eruit komen. De verloskundige trok nog een klein beetje. Ik schreeuwde het uit. Er kwam een volledig mensje uit mij. Ik begroette haar, maar ze huilde niet. Ik raakte in paniek. De verloskundige gaf aan dat ze even moest bijkomen. Gelukkig begon ze al snel te huilen. Mijn meisje was er: Jessee Louise T. (uitspraak Djessie). Ze was op 29 decemver 2016 om 03.12 in de nacht geboren.
Een uitputtingsslag
Ik voelde mij achteraf enorm schuldig, want 15 minuten na de geboorte had ik geen verbinding meer met haar. Ik was volledig uitgeput. Ik hoorde achteraf dat dat normaal is, want je lichaam heeft een halve marathon gelopen. Haar vader voerde gesprekken met haar en sliep samen met mijn zusje in het bed. Mijn moeder lag knock out op de bank, omdat ze acht uur lang naar voren gebogen met mij aan het tellen was geweest. De lieve schat, zonder haar zou het er heel anders aan toe zijn gegaan.
Naar huis
Mijn schoonzussen hoorde ik nog een paar keer zeggen dat het een mooie bevalling was. Ze wisten niet dat ik zo’n bikkel kon zijn. Ze hadden veel meer drama verwacht. Een paar uur later mocht ik naar huis met onze lieve meid. Het avontuur van moederschap was begonnen.
Jessee, je hebt mij tot een beter mens gemaakt.
LOVELLA
