Mijn dochter bleek twee klompvoeten te hebben

‘Ik zie een kloppend hartje. Oh wacht, ik zie er twee!’ De verloskundige kijkt mij enthousiast aan. Blijkbaar staat de schrik op mijn gezicht, want ze vraagt voorzichtig of ze mij mag feliciteren. Ja natuurlijk, ik ben dolblij dat het hartje klopt. Maar dat het er twee zijn zag ik niet aankomen. Een beetje beduusd verlaten we het ziekenhuis. Ik weet eerlijk gezegd niet goed hoe ik mij hier nou onder voel.

Ik begin eraan te wennen

In de weken die volgen begin ik langzaam aan het idee te wennen. Ik merk dat ik er zelfs naar uit begin te kijken. Een tweeling. Ik verslind direct al het leesmateriaal dat ik erover kan vinden. Ik merk alleen al snel dat ik daar ook wat zenuwachtig van word. Er zitten zoveel meer risico’s aan een tweelingzwangerschap dan aan een ‘gewone’ zwangerschap. Iedere echo kijk ik weer zenuwachtig op het scherm. Gelukkig gaat het hartstikke goed en bij de 16-wekenecho huppel ik (voor zover dat nog kan) naar buiten: we krijgen een zoon en een dochter!

De 20-wekenecho

Vol vertrouwen gaan we naar de 20-wekenecho. Gelukkig mag mijn man hierbij zijn. Bij de vorige echo’s moest hij vanwege de coronamaatregelen meekijken via FaceTime. Eerst is onze dochter aan de beurt. De echoscopiste is heel positief en we grappen nog naar elkaar dat we goed ons best hebben gedaan. Omdat ‘baby A’ nogal onhandig ligt, kan de echoscopiste haar voeten niet in beeld krijgen. ‘Dat doen we straks wel. Misschien draait ze ondertussen’. Ook baby B komt glansrijk door de keuring. We kunnen ons geluk niet op. ‘Oja, die voeten moeten we nog bekijken’, zegt de echoscopiste. Ineens verandert haar toon en zegt ze heel serieus: ‘ik denk dat jullie dochter twee klompvoeten heeft. Ik weet het niet zeker, maar het lijkt er wel op. Bespreek het straks maar met jullie gynaecoloog’. En met die boodschap moeten we nog een half uur in de wachtkamer zitten.

Angst

‘Klompvoeten? Wat zijn dat überhaupt?’, vraag ik me af. Na tien minuten stilte houden we het niet meer: ‘Google jij maar’, zeg ik tegen mijn man. We zien het ene na het andere syndroom voorbijkomen. Al snel denken we dat onze dochter zwaar gehandicapt ter wereld zal komen. Met lood in de schoenen stappen we de kamer van de gynaecoloog binnen. ‘Wat krijgen we te horen?’, denk ik wanhopig.

Een geluk

Met moeite lukt het mij om zonder te huilen te vertellen wat we net hebben gezien. Godzijdank weet de gynaecoloog mij direct gerust te stellen. Het is zeer onwaarschijnlijk dat onze dochter een syndroom heeft. Omdat alles er op de echo zo goed uitziet, is het waarschijnlijk een zogenaamd ‘geïsoleerde aandoening’. Van al die aandoeningen die je kunt tegenkomen op zo’n echo, hebben we met deze geluk. Zo voelt het nog niet, maar al snel schakelen we bij. Door hele fijne gesprekken met de orthopeed krijgen we het vertrouwen dat dit goed gaat komen. Hij vertelt ons zelfs dat het positief is dat ze twee klompvoeten heeft, in plaats van één. Nu ontwikkelen haar voeten zich straks gelijk, terwijl met één klompvoet het risico bestaat dat er een maatverschil in de voet ontstaat.

Complicaties na de bevalling

De rest van de zwangerschap heb ik er eigenlijk weinig last van. Ik heb alle vertrouwen in het ziekenhuis en dit meisje is zo welkom, klompvoeten of niet. Op 15 maart is het dan zover: onze tweeling wordt met 36 weken en vijf dagen via een keizersnede geboren. Twee kerngezonde knappe kinderen komen die middag ter wereld. Mijn prachtige Evi en Sam. Helaas krijg ik een heleboel complicaties. Ik ben hierdoor pas twee dagen later echt in staat om de kinderen vast te houden. Kleine Evi haar beentjes zitten dan al in het gips. Even slikken voor mij. Ik heb m’n dochter nog niet eens zonder gezien. Ik moet dit kleine meisje nog leren kennen en ze heeft al twee heftige dagen achter de rug zonder haar moeder. Dat schuldgevoel blijft ook nog wel een tijdje aan mij knagen.

Moeizame start

Die eerste dagen in het ziekenhuis huilt ze ’s nachts veel. Ik vraag mij regelmatig af wat voor impact dit alles op haar korte leventje heeft. ‘Heeft ze pijn? Is ze bang? Voelt ze zich alleen?’, denk ik. Ik ben amper in staat om haar te troosten. Ik ben het bed nog niet uit geweest en ik zit nog aan allerlei slangen vast. Een moeizame start voor ons tweeën dus.

Gips

Gelukkig gaat het medisch gezien erg goed met haar. Iedere week wordt het gips verwisseld en de artsen zijn reuze tevreden. Gelukkig maar, want ik schrik iedere keer weer als het gips eraf is. Haar beentjes zijn zo dun en zitten onder de huidschilfers. In bad gaan vindt ze heerlijk. Het lijkt dat het gevoel van stof om haar benen heel onprettig is. We kijken enorm uit naar het moment dat het gips er definitief af mag en we over kunnen stappen op de brace.

Slapen is een ramp

Ondertussen heeft Evi het nog steeds moeilijk als ze alleen is. De enige plek waar ze echt tot rust komt en direct in slaap valt, is in de draagzak. We lopen dus hele dagen en avonden met haar rond, zodat ze wel aan haar slaap toe komt. Mijn moedergevoel zegt dat ze de nabijheid van ons heel erg nodig heeft. Ze heeft al vijf gipswissels en een kleine operatie meegemaakt. En dat terwijl ze nog maar negen weken oud is.

Eindelijk de brace

En dan is het zover: het gips mag eraf en ze krijgt een brace. Het moment waar wij zo naar uitkeken, blijkt een grote ramp te zijn. De eerste dagen gilt ze het uit. Ze wil absoluut niet slapen tenzij ze bovenop een van ons ligt. Maar onze kleine strijder accepteert het uiteindelijk toch. Langzaam wennen we allemaal weer aan de nieuwe situatie. En dan, als Evi vijf maanden oud is, komt de ommekeer: ze wil in bed slapen. Met brace en al weet ze zich op haar buik te draaien en dat blijkt de oplossing voor alle slaapproblemen. Wij krijgen onze avond weer een beetje terug. 

Het gaat goed

Evi heeft zich inmiddels ontpopt tot een vrolijke lachebek, mét eigen willetje. De brace is onderdeel van onze dagelijkse routine. Ze hoeft hem alleen nog met haar middagslaapje en ’s nachts om. Het hoort gewoon bij haar leven en we schenken er verder geen speciale aandacht aan. Evi ontwikkelt zich verder hartstikke goed. De artsen zijn nog steeds heel tevreden over haar voeten. Ik maak me af en toe nog wel eens zorgen over de toekomst. Er komt een dag dat ze doorheeft dat haar broer dit niet hoeft. Zal dat een strijd worden? Maar ach, dat zien we dan wel weer. Nog drie jaar doorbijten en dan is ze er als het goed is voorgoed vanaf. En wie weet wordt onze kleine strijder wel olympisch kampioen hardlopen!

FEMKE