In het vorige deel heb je kunnen lezen dat ik zwanger ben van een drieling. Na een tijd van onzekerheid bleken er dus echt drie baby’s in mijn buik te zitten. Het derde kindje was eerst wat zwak, maar heeft later een groeispurt gemaakt. Wat een strijder. Hoe geschrokken we ook waren bij de eerste echo, we waren blij dat er een drieling kwam. Een drieling was zeker heftig, maar oh zo welkom.
Reacties van onze omgeving
Wij besloten dit blijde nieuws te delen met onze familie en vrienden. Ik had inmiddels ook al een behoorlijk buikje. Eigenlijk was de reactie van iedereen hetzelfde:
Wij: ‘Wij zijn zwanger’ en ‘Waylon wordt grote broer’
Zij: ‘Oh, wauw gefeliciteerd’.
Wij: ‘Waylon, hoeveel kindjes komen erbij?
Hij: ‘3!’
Wij: ‘Ehm, ja een drieling’
Zij: ‘WAAAAAAAAAT’
Nou ongeveer zo gingen de gesprekken. Uiteindelijk schrok iedereen in eerste instantie, maar daarna waren de mensen om ons heen dolenthousiast. Want ja, een drieling is erg risicovol. En heftig, want je gaat ineens van één naar vier kinderen. Desondanks waren wij echt in de wolken.
Iedereen mocht het weten
Nadat wij het grote nieuws onze nabije familie en vrienden verteld hadden, besloten wij om het ook openbaar te maken naar de rest van de wereld. Voordat mensen het via via zouden horen, het is immers groot nieuws. Er kwamen veel en overweldigende reacties, prachtig.
Praktische zaken
Toen moesten wij door met de praktische zaken. Normaliter maak je één kamertje klaar of schuift de grote broer of zus door naar een andere kamer. Een paar nieuwe spulletjes en klaar. Maar zo makkelijk was het nu niet. Wij moesten een kamer op de zolder maken voor onszelf. De drieling zou namelijk op onze oude kamer komen. Ik wilde graag dat Waylon op zijn eigen kamer zou blijven. Voor hem veranderde er al genoeg. Het zou fijn zijn als hij zijn vertrouwde kamertje kon behouden. Dit betekende een hele verbouwing voor de eerste verdieping en de zolder. Verder hadden wij voor mijn zwangerschap al een nieuwe keuken uitgezocht. Deze zou ook nog geïnstalleerd worden met daarbij een nieuwe vloer.
Alles keer drie
En dan moesten alle babyspulletjes nog keer drie aangeschaft worden. “Wat heb ik wel nodig en wat niet?”, vroeg ik me af. Drie baby’s was wel even wat anders dan één. Ik had besloten om dit allemaal even los te laten. Ik wilde pas dingen aanschaffen als de zolder en bovenverdieping klaar waren. Anders zouden wij nog meer spullen heen en weer moeten sjouwen.
Een rollercoaster
We hadden alles goed geregeld. Het was wel één en al chaos in mijn hoofd, ondanks dat ik lijstjes maakte. Logisch ook. Het was veel, zo ontzettend veel. Ik moest ook bergen opruimen, maar ik had geen energie. Ik was blij als ik één wasje per dag gedaan kreeg. Het was voor mij een rollercoaster van emoties, maar ook van veel praktische zaken. En ondertussen was ik echt doodmoe.
Angst
Tijdens zwangerschap voelde ik ondanks de goede echo’s angst. Ik vroeg me af of dit wel goed zou blijven gaan. Ik had angst om één of meerdere kindjes te verliezen of een vroeggeboorte mee te maken. Ik vroeg me ook af hoe het met mij zou aflopen. Na een eerdere miskraam vond ik het lastig om mijn angst los te laten en te vertrouwen op mijn lichaam. Een drieling zwangerschap maakte het niet bepaald makkelijker voor mij.
Extra echo’s
Ik kreeg veel extra echo’s en mocht weer langskomen. Bij een drieling zwangerschap heb je in de eerste periode om de drie a vier weken een echo. Vanaf de 20-wekenecho zelfs om de twee weken. Dit keer kon mijn man er niet bij zijn, maar ging er een lief vriendinnetje mee. Normaliter vond ik het prima om alleen naar een echo en controle te gaan, maar met deze zwangerschap niet. Wij hielden namelijk ook steeds in ons achterhoofd dat het mis kon gaan met één of meerdere baby’s. Op zo’n moment wilde ik daar niet alleen liggen.
Slecht nieuws
Na wat vragen en uitslagen van het bloedonderzoek mocht ik op de bank liggen voor de echo. Ik was inmiddels 14 weken zwanger. Oef, ik was toch wel weer erg zenuwachtig. De gynaecoloog was erg fijn. Hij vertelde meteen wat hij zag, en daarbij of het goed of niet goed was. “Baby 1 heeft een mooie hartactie, erg beweeglijk, goede vitale baby. Hetzelde geldt voor baby 2.” Daarna was baby 3 aan de beurt. “Nee, dit is helaas geen vitale baby. Ik zie geen hartactie en geen beweging meer”, zei de arts.
Niet meer zwanger van een drieling
Bam. Daar was dan toch het slechte nieuws. Het hartje van baby drie was één tot twee weken geleden gestopt. De baby leefde niet meer. Ik was niet meer zwanger van een drieling, maar van een tweeling. Dit was het nieuws waar ik zo ontzettend bang voor was. Nieuws wat in mijn achterhoofd bleef hangen. In elke vezel van mijn lijf. Nieuws wat ik liever niet wilde horen. Baby drie heeft het helaas niet gehaald. Wat een strijder.
Lees HIER het vervolg.
LIESBETH
