Toen ons zoontje Waylon net een jaar was, besloten wij om voor een tweede kindje te gaan. Je weet immers maar nooit hoe lang het kan duren. Vooral niet met een fertiliteitstraject achter de rug. Ondanks dat was een tweede kindje toch wel onze wens. We gingen er dus weer voor.
Miskraam
In december 2019 had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Fantastisch, zo snel weer zwanger. Maar ook pittig; straks twee kinderen onder de twee jaar. Vlak voor de positieve test kwam ik overspannen thuis te zitten. Ik zat totaal niet lekker in mijn vel en zat mijzelf in de weg. Helaas was mijn lichaam ook nog niet klaar voor een zwangerschap. Ik kreeg een miskraam. De miskraam kwam niet zelf op gang en ik moest een curettage ondergaan. Hier zijn wij natuurlijk erg verdrietig door geweest.
Medische molen
We zijn even gestopt met het traject van zwanger worden. Ik had behoefte aan wat rust en wilde dingen op de rit krijgen. Toen het weer goed met mij ging, hebben we het traject ‘zwanger worden’ na de zomer van 2020 weer opgepakt. Er was geen peil op mijn cyclus te trekken. De ene keer had ik een hele korte cyclus, de andere keer een super lange. We hadden toen toch maar besloten om de cyclus in het ziekenhuis te laten ‘controleren’ en in de gaten te houden. We zaten weer in de medische molen van het zwanger worden.
Mijn zoontje kreeg een ongeluk
Al snel hebben we het traject om zwanger te worden stil moeten leggen. In april 2021 kregen wij een telefoontje van het kinderdagverblijf over ons zoontje. Hij was gevallen en had veel pijn aan zijn been. Toen ik aankwam zag ik meteen dat het niet goed was. Mijn moedergevoel had gelijk. Zijn bovenbeen was gebroken; dwars door midden. Wat een schok. Zijn breuk was dusdanig ernstig dat hij geen gips kreeg. Laat staan mee naar huis mocht. Hij moest drie lange weken in het ziekenhuis in een tractie liggen. En daarna nog drie weken in een gipsbroek thuis. Dit was een pittige tijd: 24/7 bij onze zoon, om en om. Tijd samen hadden we niet.
Onzekerheid
Na deze periode besloten wij wederom om voor een tweede kindje te gaan. Wij dachten; we zien wel wanneer het komt. En als het niet meer komt, zijn wij gezegend met een prachtige zoon. Dan is het ook prima. Maar toen werd ik geheel boven verwachting zwanger. Ik kon nog niet echt genieten van het idee dat ik zwanger was. Wat was ik onzeker. Die onzekerheid van de miskraam, die onzekerheid van de maanden daarvoor. Zou het dan nu echt zo zijn?
Vroege echo
Gelukkig mocht ik met zes weken en drie dagen naar de verloskundige voor een vroege echo. Bij binnenkomst stelde de verloskundige voor om maar meteen te kijken. Ze zag direct hoe gespannen ik was. Op de echo was een mooi kloppend hartje te zien. Maar ze zag nog een embryo, met een kloppend hartje. En na lang kijken, zag ze er nog één. Drie kinderen dus. Van die laatste kon ze nog geen kloppend hartje vinden. Een drieling. Wow, oké dat is even flink schrikken. Zelfs de verloskundige schrok.
Twee of toch drie kloppende hartjes
Logischerwijs werden wij doorgestuurd naar de gynaecoloog. Vier dagen later kon ik daar terecht. Op de echo waren nu twee mooie embryo’s te zien met kloppende hartjes. De derde was nog wat vaag. De gynaecoloog adviseerde om na twee weken weer te komen. Zo gezegd zo gedaan, twee weken later stonden wij er weer. De zenuwen overheersten, de nacht amper geslapen. En nu was het toch wel heel duidelijk; drie embryo’s met drie kloppende hartjes. Het was nu zeker, wij waren zwanger van een drieling.
Lees hier het vervolg van mijn zwangerschap die geheel anders liep dan gehoopt.
LIESBETH
