Het is alweer een paar maanden geleden dat ik een blog heb geschreven. Mijn intentie was om dit elke maand te doen, alleen door drukte was het er nog niet van gekomen. De scholen zijn na drie weken kerstvakantie weer begonnen. Mika is in november vier geworden. Hij gaat dus naar de basisschool. Kleine jongens worden groot, veel te groot. Liv, Evi en Zoé zijn inmiddels 9 maanden (gecorrigeerd 7,5 maand). In mijn laatste blog was ik geëindigd over hoe pittig ik het vond met de voedingen. Dit is gelukkig een stuk relaxter geworden. Ze krijgen sinds kort nog vier flesvoedingen op een dag. De ene fles gaat er makkelijker in dan de andere .Vooral wanneer ze fruit of warm eten op hebben, dan gaat de fles erna een stuk moeizamer. Dit zal normaal ook het geval zijn, alleen het is nu keer drie. Ze eten steeds beter fruit en warme maaltijden eten, hoewel ze soms, en dan vooral Zoé, hun monden heel stijf op elkaar kan houden. Langzaamaan beginnen we ook met één sneetje brood op een dag. Ik vind het een heel gek idee dat de drieling 15 maart 1 jaar wordt. Waar is de tijd gebleven? Al bijna 1 jaar zijn ze bij ons en is Mika grote broer van drie zusjes. Later dit jaar lopen er gewoon drie meisjes rond. Momenteel rollen ze om, draaien ze op de buik, steeds meer om hun as heen en leren ze terug te draaien van buik naar rug.
Een terugblik op 2021
Begin van dat jaar was ik nog zwanger van drie kleine meisjes in mijn buik. We genoten volop van Mika alleen. Mika kon genieten van sneeuwpet en schaatsen op het ijs. Ons droomhuis stond in de steigers, maar werd steeds meer ons huis. We deden een leuke zwangerschapsshoot. Het werd voor mij wel steeds zwaarder, mijn buik was flink en ik had last van mijn bekken. 2 Maart was de dag dat ik opgenomen werd in het LUMC, met 28 weken zwangerschap. Ter observatie. Het LUMC werd mijn nieuwe ‘thuis’ voor een paar weken. De keizersnede stond op 2 april met een zwangerschap van 32+3 weken. Op 15 maart zijn de meisjes uiteindelijk geboren in het MMC in Veldhoven. Een nieuw begi. Een rollercoaster en pittige tijd was aangebroken. Een kleine drie weken hebben wij in het Ronald McDonald Huis gelogeerd met Mika. De meisjes lagen op de NICU in het ziekenhuis. Op 1 april mochten Evi en Zoé naar het Reinier de Graaf ziekenhuis en op 2 april ging ook Liv naar Delft. Ondertussen leerde Mika fietsen zonder zijwieltjes. Thuis ging voor hem het normale leven gewoon verder. Op 12 mei werden wij trotse eigenaren van ons nieuwe huis. En op 21 mei mochten Liv, Evi en Zoé naar huis, na bijna 10 weken in het ziekenhuis te hebben gelegen.
Het afgelopen jaar
Op 30 juni kwam het RS-virus om de hoek kijken, waardoor Evi en Zoé in het ziekenhuis opgenomen werden. Bijna twee weken hebben zij in het ziekenhuis gelegen. Op 7 juli verhuisden wij. We hadden twee kinderen in het ziekenhuis en twee kinderen thuis. Ons gezin was letterlijk verdeeld. Op 7 augustus mocht bij Zoé en Evi de sond eruit. Wat een verademing was dit. 29 Augustus gingen wij voor het eerst op vakantie met zijn allen naar Vlieland. Op 15 oktober ben ik weer begonnen met werken (na bijna een jaar).
Een aantal dagen later, op 18 oktober, vertrok ik voor een weekje naar Aruba, zonder man en kinderen. Wat was dit heerlijk. 27 Oktober ging Mika voor het eerst wennen op de basisschool en 6 september zijn onze twee nanny’s aan huis gestart. Mika vierde zijn vierde verjaardag op 3 november en vanaf die dag ging hij elke dag naar school. We hebben diverse checks met drieling gehad in het ziekenhuis Delft en Veldhoven. Keer op keer zijn de meisjes goedgekeurd. Ze doen het onwijs goed en ontwikkelen zich prima.
Slechte slapers
Het werd steeds relaxter. We hadden een goed ritme. De meisjes waren makkelijk: altijd vrolijk, lieten goed van zich horen en sliepen goed. Om 22.30 maakten wij ze wakker voor een voeding, waarna ze voorheen tot ongeveer 7.00 uur sliepen. Dat laatste is sinds een week of 10 een drama in de nacht. Van goede (door)slapers, zijn het opeens terrorslapers. Standaard werden ze wakker, maar dan ook echt klaarwakker rond 4 uur. Inmiddels zijn we gestart met een slaapcoach. Het ritme is aangepast en de avondvoeding eraf gehaald. Helaas worden ze nog steeds regelmatig wakker in de nacht, waardoor de dag erg vroeg begint. We duimen heel hard dat deze fase snel weer voorbij is.
Hoe we het doen?
Vaak krijg ik de vraag hoe ik het allemaal doe. Eigenlijk gaat het allemaal vanzelf. Je gaat gewoon door. Los van de nachten, is de drieling heel makkelijk. Het is soms pittig en zeker niet altijd even leuk, maar dit heb je ook met 1, 2 of 3 kinderen. Mika doet het ook onwijs goed. Hij is lekker zichzelf en vind zijn zusjes lief. Wij proberen nog steeds veel 1-op-1 met hem te doen. Daar geniet hij onwijs van. Het scheelt nu ook wel dat hij weer naar school mag. Mika heeft het afgelopen jaar zoveel veranderingen mee moeten maken. Hij liet het allemaal gebeuren zonder al teveel gezeur. Inmiddels ben ik ook alweer een paar maanden aan het werk. Ik werk als verpleegkundige op de kraam- en verlosafdeling. Het was even wennen om na een klein jaar weer terug te zijn, maar het voelde ook gelijk weer vertrouwd. Werken is inmiddels ‘ontspanning’ geworden, heerlijk om er even tussenuit te zijn en niet alles thuis te hoeven doen. Des te meer is het weer genieten om lekker thuis te komen bij mijn gezin. Ik werk 24 uur per week, dit is echt prima. Wisselende diensten is soms wel lastig, vooral in combinatie met het werk van mijn partner. Tot nu toe kunnen we het steeds oplossen, maar of dit zo blijft dat gaat de toekomst uitwijzen.
Ik ben benieuwd naar de komende periode. Welke fase gaan we krijgen? Tandjes? Kruipen? Elke nieuwe fase is leuk, maar ook weer pittig. Wij kunnen dit als gezin. Voor nu, even doorbijten en doorgaan, maar vooral ook genieten. Genieten met onze vier kinderen.
WENDY
