Met 38 weken en twee dagen ben ik bevallen van een dochter, Noa. De kraamweek verloopt rustig. Noa wordt daarentegen steeds onrustiger en begint steeds meer te huilen. Noa is nooit een blije baby. Zelfs als ik haar bij mij draag in de draagdoek. Ze blijft dan strekken, onrustig en lijkt gewoon niet op haar plekje. Er is niets dat helpt. Noa blijft dag en nacht de onrust zelve. Ze huilt dagen- en nachtenlang. Als we haar bij ons dragen, is het huilen iets minder. Maar onrust is er altijd.
Zoeken naar oorzaken
Alle mogelijke oorzaken: pijn, eten en slapen, hebben we overwogen en passen niet. Mijn instinct zegt dat er geen pijn is. Het zegt mij dat Noa hier niet wil zijn. Ik word er heel verdrietig van, maar het is wel het gevoel dat ik bij Noa heb. Ze krijgt borstvoeding en drinkt goed. Als we haar vaker aanleggen, dan is ze meer boos dan blij. Voedselintoleranties sluiten we uit. Dit omdat ik voor mijzelf onder andere al geen tarwe en koemelk eet. Deze voedingsmiddelen veroorzaken het vaakst klachten bij baby’s. Na een paar behandelingen bij de osteopaat zijn de darmen dan ook niet meer gespannen.
Slapen is een ramp
Ik draag Noa hele dagen en nachten in de draagzak. Het is fijn dat mijn man sinds de eerste dag van de corona-pandemie volledig thuiswerkt. Hierdoor kan hij mij tussen het werk door ondersteunen. Of als ik echt niet meer kan. Zo gaan er maanden voorbij. De nachten zijn vreselijk. Ze huilt de hele avond door. Als Noa in slaap valt, is dat nooit langer dan één of twee uurtjes. Om daarna vervolgens weer heel onrustig wakker te worden. De draagzak gaat overal mee naartoe, ook naar de slaapkamer. Maar zelfs in de draagzak duurt het uren voordat Noa gaat slapen. Maandenlang slaap ik rechtop in bed tegen kussens aan. Mijn vriend legt Noa in mijn armen als ik mijzelf goed tussen de kussens heb gelegd. Het is slopend en ik voel mij heel schuldig naar mijn zoontje toe.
Overlevingsstand
Als Noa drie maanden oud is, ga ik samen met de jeugdverpleegkundige Noa proberen uit de draagzak te krijgen. Na het eerste gesprek komt het besef dat ik alleen maar aan het overleven ben. Ik heb geen moment genoten van de afgelopen drie maanden. Het maakt mij verdrietig en ik voel mij schuldig naar mijn kinderen toe.
Uit de draagzak
Eerst staat Noa haar wieg beneden. Ik leg haar er steeds in als het tijd is om te gaan slapen. Het werkt beter als ik haar boven in bed leg, maar ik kan mijn zoontje niet alleen beneden laten. Mijn zoontje woont dan ook regelmatig vergaderingen van mijn man via Teams bij. Na een tijdje lukt het om Noa in de wieg te laten slapen. Het zijn wel altijd korte slaapjes. Maar elk slaapje dat ze niet in de draagzak doet, is een stapje in de goede richting. Al huilt ze nog veel.
Een speentje
Als Noa vier maanden oud is, leren we haar om haar uitgevallen speentje te pakken. Als dit niet gaat werken, dan stoppen we met het speentje. Ze wordt namelijk nog steeds elke één a twee uur wakker in de nacht. Gelukkig pakt ze dit goed op. Noa is iets minder onrustig. Maar de nachtelijke onrust is er helaas niet mee opgelost.
Contact met Els
Ik heb veel met anderen gepraat hierover. Ik vond het fijn om mijn verhaal te kunnen doen. Ergens hoopte ik ook dat iemand mij zou kunnen helpen met een verlossende tip. Dan geeft een collega van mij een telefoonnummer van een oudere mevrouw. Els zou mij misschien wel kunnen helpen. Wat ze nou precies doet, is niet helemaal duidelijk. Inmiddels ben ik zo wanhopig dat ik alles wil proberen. Tijdens de tweede lockdown net na de kerst, bel ik deze mevrouw. Ik leg ons verhaal uit en Els geeft aan dat ze eerst een foto van Noa wil ontvangen. Aan de hand daarvan kan zij kijken of ze ons kan helpen.
Slaaptraining
Ik geef een foto van Noa en wordt later die dag al teruggebeld. Els denkt Noa te kunnen helpen. Ze geeft aan dat ze denkt dat Noa hoogsensitief is. Samen met haar starten we een soort slaaptraining. We zitten uren samen naast haar bedje. Het is huilen in bed of huilen in mijn armen. Huilen in mijn armen deed ze al een half jaar. Daar werd Noa geen blijere baby van. Daarom sta ik achter mijn keuze om het op deze manier te doen. Els geeft aan dat zij denkt dat Noa niet als een baby behandeld wil worden. Ze wil groter en zelfstandiger zijn. Het is gek, maar deze benadering lijkt te hebben geholpen.
Noa werd rustiger
Geleidelijk aan is Noa rustiger geworden. We merken bij elke ontwikkeling waarbij Noa meer zelfstandig raakt, zij ook iets rustiger wordt. Toen zij vanaf haar eerste verjaardag haar eerste stappen zette en stopte met kruipen, hebben we pas echt een blije baby gezien. Elke keer dat zij weer iets kan, gaat de onrust iets meer weg. Nu kan ik oprecht zeggen: ik ben blij dat jij er bent Noa!
LOES
