In het vorige deel lees je over mijn eerste dochter Fieke*
Op 6 januari 2019 is onze derde dochter Pien geboren na een zwangerschap van 32 weken. Mijn zwangerschappen verliepen tot nu toe niet zo vanzelfsprekend. Onze eerste dochter Fieke* is geboren na een zwangerschap van 27 weken, nadat met 20 weken mijn vliezen waren gebroken. Helaas is ze na twee weken overleden aan een infectie. Haar lichaampje kon hier niet tegenop vechten. Daarna hebben wij nog een dochter gekregen: Kiki. Zij is met 38 weken geboren door middel van een geplande keizersnede. Tijdens de gehele zwangerschap waren wij streng onder controle bij de gynaecoloog. Omdat deze zwangerschap goed was verlopen, hadden wij weer vertrouwen gekregen in een zwangerschap. En zo werd ik zwanger van onze derde dochter.
Ik verloor ineens veel vocht
Ook deze zwangerschap waren wij weer streng onder controle bij de gynaecoloog. We zouden het op dezelfde manier gaan doen. Tenminste, daar gingen we vanuit. De zwangerschap verliep naar behoren. Ik voelde mij goed, op wat kwaaltjes na. Ook zagen de controles er telkens goed uit. Totdat ik op 17 december 2018 toch veel vocht verloor. Ik was meteen erg bang dat dit vruchtwater was. Ik was 29 weken zwanger, zou dit opnieuw een vroeggeboorte worden? We belden meteen het ziekenhuis en moesten langs komen. In het ziekenhuis bleek het inderdaad om vruchtwater te gaan. Ook in deze zwangerschap waren mijn vliezen vroegtijdig gebroken. Gelukkig niet al met 20 weken zoals in mijn eerste zwangerschap, maar alsnog veel te vroeg. In het ziekenhuis werd ik meteen opgenomen. Ik kreeg longrijpingsprikken in de hoop dat de bevalling nog even op zich zou laten wachten.
We hadden vertrouwen
Vanaf begin af aan hadden wij veel vertrouwen dat dit goed zou gaan. Desalniettemin was het wederom ontzettend spannend. Zeker omdat we wisten wat er allemaal kon gebeuren. Maar ik vond het op dat moment misschien nog wel het moeilijkste dat ik niet meer volledig bij Kiki was. Voor haar veranderde er ontzettend veel in een korte tijd. Ze was veel bij de opa’s, oma’s en tante Lieke. Gelukkig kwam ze iedere dag even bij mij op bezoek in het ziekenhuis. We maakten er dan een feestje van. Het was voor haar een uitstapje om naar de Ronald McDonald huiskamer te gaan. Daar kon ze even lekker spelen en plezier maken, terwijl wij even konden ontspannen.
Ik kreeg ineens buikkrampen
Ik hoopte natuurlijk nog heel lang op deze manier in het ziekenhuis te liggen. Dat zou het beste zijn voor iedereen. Helaas veranderde dat toch op 5 januari 2019. Ik kreeg flinke krampen in mijn buik. Mijn zus kwam die avond logeren in het ziekenhuis en we zaten ontspannend tv te kijken. Ik dacht eerst dat de kramp door de pizza kwam die wij die avond gegeten hadden. We probeerden wat te gaan slapen, maar de krampen bleven aanhouden. Na het maken van een CTG en overleg met de gynaecoloog, werd er besloten om snel een keizersnede te doen. Er was een beginnende infectie zichtbaar en dan is het beter om snel geboren te worden. Midden in de nacht werd Bart uit bed gebeld. Hij moest snel naar het ziekenhuis komen. Toen hij aankwam, gingen we snel naar de OK voor de keizersnede. Het ging nu echt gebeuren.
Pien
Met precies 32 weken is op 6 januari 2019 Pien geboren. Ze werd opgenomen op de NICU. Hier mocht ik na de OK meteen met haar knuffelen. Het ging naar omstandigheden goed met Pien. Ze had nog wat ondersteuning nodig met ademen, maar dat mocht er dezelfde dag nog vanaf. Wij waren natuurlijk heel blij dat het zo goed ging. We mochten zelfs meteen met haar buidelen. Dit gaf ons veel vertrouwen in het verdere verloop.
Een fijne plek
Na een paar dagen werd ik ontslagen uit het ziekenhuis. Het ging goed met mij en ik had wederom weinig last van de keizersnede. Ook was er nu gelukkig weer een plekje vrij in het Ronald McDonald Huis zodat we toch dichtbij Pien konden zijn. Dit was een fijne plek, omdat we daar samen konden zijn. Kiki kon er lekker spelen en mocht daar ook blijven slapen. Eindelijk kon ik ook weer wat meer tijd doorbrengen met Kiki, ondanks dat ik natuurlijk ook veel bij Pien wilde zijn. We konden hierdoor het dagelijkse leven een beetje oppakken, maar waren toch snel bij Pien in het ziekenhuis. Doordat het goed ging met Pien, mocht ze na vijf dagen al naar de Medium Care.
Het werd weer ontzettend spannend
Helaas kreeg Pien na een week toch een infectie. Voor ons was dit ontzettend beangstigend. We gingen we weer even helemaal terug in de tijd hoe het destijds bij Fieke* was gegaan. De artsen waren er gelukkig snel bij en de antibiotica sloeg aan. Het waren lange uren, maar na een dag zagen we Pien weer wat opknappen. Onze angst zakte weer wat. Hierna is het met stapjes verder vooruit gegaan. Na vijf weken ziekenhuis mochten wij Pien mee naar huis nemen. Nu konden we thuis verder genieten van onze meisjes.
Het Ronald McDonald Huis
Wij waren ontzettend blij dat we ook deze keer weer in het Ronald McDonald Huis zaten. Een fijne en warme plek waar ik dichtbij Pien kon zijn, maar ook heel even uit alle zorgen kon stappen. Het was voor ons en voor Kiki ook heel fijn dat ze hier mocht verblijven. Kiki vermaakte zich ontzettend goed op de plek waar ze mocht spelen. Wat een hoop speelgoed, een echte speeltuin. Nu bijna drie jaar later kijkt ze nog steeds terug op een goede periode. Voor haar voelde het als een soort feestje. Daarnaast was het heel fijn om met andere ouders contact te hebben. We hebben daar leuke mensen leren kennen die allemaal in dezelfde situatie zaten. Wij hebben zelfs nog contact met een gezin en spreken elkaar nog regelmatig. De kinderen zijn van dezelfde leeftijd waardoor er meteen een klik was. Al met al is het Ronald McDonald Huis een geweldig fijne en mooie plek om te mogen verblijven in zo’n situatie.
MEIKE
