Ik doe een zwangerschapstest
Het is 3 maart 2021. Oscar is al naar z’n werk als ik wakker word en besluit om op te staan. Ik begin de dag zoals ik dat eigenlijk altijd doe. Ik zet het koffiezetapparaat en de oven aan en maak onze hond Fay klaar om een rondje buiten te gaan lopen. Als ik na een minuut of 20 aan de eettafel zit met m’n koffie en broodje, open ik Instagram om daar een beetje doorheen te scrollen. Hier en daar zie ik baby’s voorbijkomen. Ik bedenk me dat een paar dagen geleden eigenlijk mijn menstruatie al had moeten beginnen. Ik probeer de gedachte dat ik misschien wel zwanger ben van me af te zetten. Als ik een paar uur later, na het gebruikelijke stofzuigen, de douche aanzet, merk ik dat ik de gedachte toch niet helemaal loslaat en besluit naar de drogist te lopen voor een test. Ik koop een Clearblue test, die streepjes vind ik toch altijd lastig aflezen. Even later loop ik met de test in mijn hand terug naar ons appartement. Je zult net zien dat ik op dat moment helemaal niet naar de wc hoef, dus ik loop naar de keuken om een groot glas water in te schenken en deze in één keer achter elkaar op te drinken. Dit helpt, want niet veel later moet ik plassen. Ik loop met de test in m’n handen naar de wc. Nu is het afwachten. Wat duren deze paar minuten toch altijd ongelooflijk lang. Ik blijf naar de test staren tot er uiteindelijk heel duidelijk ‘zwanger’ te zien is op het schermpje. Ik voel blijdschap, maar ergens ook meteen een soort angst. Het is bij ons in de familie niet vanzelfsprekend om zwanger te worden en te blijven. Hierdoor durf ik niet te blij te zijn, want wat als het ook fout gaat bij mij?
Het nieuws bereikt mijn man
In paniek app ik mijn man Oscar: ‘Je moet NU naar huis komen.’ Achteraf gezien misschien niet de leukste manier om te vertellen dat we een kindje krijgen. Ik zou het liever op een leuke originele manier doen, maar dit nieuws nog een paar uur voor me houden, lukt niet. Een paar minuten laten komt Oscar vol schrik onze woonkamer in gerend. Hij denkt natuurlijk dat er iets heel ergs aan de hand is. Helemaal als hij me huilend in de keuken aantreft. Ik schuif de zwangerschapstest onder zijn neus. ‘We krijgen een baby.’ Hij is duidelijk opgelucht dat er niks ergs aan de hand is. Volgens mij beseft hij niet dat hij een positieve zwangerschapstest onder zijn neus heeft gekregen. Hij kust me gedag om weer terug naar zijn werk te gaan.
Echo’s
We waren allebei bloednerveus voor de eerste echo, maar bij elke echo werd ik steeds minder zenuwachtig en durfde ik er ook van de genieten. Het bleef een wonder om te kijken naar een klein mensje dat in mijn buik groeide. Op 24 juni hadden wij een afspraak voor de 20-wekenecho. We mochten dit in het ziekenhuis doen, omdat in Oscars familie het Down Syndroom voorkomt. Wij hadden uit voorzorg ook de NIPT gedaan. Deze was gelukkig goed teruggekomen. Tijdens de 20-weken echo werd in het hoofdje een vergrote ventrikel gezien. We moesten na 10 dagen terugkomen om te kijken of hij verder was gegroeid of dat het stabiel was gebleven. We zijn een weekendje weggegaan om even onze gedachten te verzetten.
De volgende afspraak
Na 10 hele lange dagen was het eindelijk zover. We hadden onze vervolgafspraak. We waren hartstikke nerveus, en toen moesten we ook nog 2,5 uur langer wachten, omdat de voorgaande afspraken zo erg uitliepen. Toen we eindelijk aan de beurt waren, nam ik plaats op de tafel. Ik deed mijn shirt omhoog, waarop een dikke koude klodder gel op mijn buik volgde. Na een lange stilte kwamen daar eindelijke de rustgevende woorden dat de ventrikel van onze baby niet was gegroeid en dat deze stabiel was gebleven. Dit betekende geen reden meer tot zorgen. Onze baby had 10 vingers, 10 tenen, een gesloten gehemelte en de metingen voldeden aan alle standaard maten. “Een modelkindje”, zoals de gynaecoloog het noemde.
23 weken zwanger
Op 14 juli stond er een afspraak voor een 3D/4D echo. Ik was zo benieuwd hoe onze kleine man eruit zag. Oscar kon niet mee, omdat hij verkouden was en moest wachten op de uitslag van de coronatest. Ik vroeg mijn moeder mee. Het eerste wat ik zag was dat de baby precies op Oscar leek. Mijn moeder viel het op dat hij bolle oogjes had. Ze vroeg nog of het iets betekende, maar de mevrouw van het echobureau verzekerde ons dat het te maken had met het termijn van de echo. Ik was tenslotte pas 23 weken zwanger. Als er iets te zien was waar ze zich zorgen over maakte, dan zou ze dat bespreken met onze verloskundige. Met die geruststellende woorden ben ik verder gaan genieten van het kleine mensje. Zo zijn we eigenlijk de rest van de zwangerschap doorgekomen. Op de onzekerheid van de 20-weken echo na, had ik weinig klachten tijdens de zwangerschap. Ik ben niet lang misselijk geweest en mijn buik begon vrij laat met groeien. Iets wat ik op dat moment erg jammer vond, maar waar ik later toch best blij mee was, omdat ik tot het einde van mijn zwangerschap m’n eigen veters heb kunnen strikken. Iedere afspraak kregen we goed nieuws van de verloskundige en zagen de echo’s er prima uit.
Gebroken vliezen
Op 17 oktober was ik precies 36 weken zwanger. Oscar was golfen zoals hij wel vaker deed in het weekend. Hij had mij bij mijn moeder afgezet. Ik voelde me eigenlijk de hele dag al een beetje gek. In de avond haalde Oscar mij op. In de auto moest ik al heel nodig plassen en wist ik dat wat er ook gebeurde, ik niet moest niezen of hoesten. Toch was ik net te laat voor de wc. Toen ik mijn kleren naar boven bracht en schone kleren wilde aantrekken, braken mijn vliezen. Dat besef kwam trouwens pas later. Ik was toen verbaasd dat ik zomaar wéér moest plassen, zonder dat ik had geniesd of gehoest. Het bleef maar lopen. ‘Misschien zijn mijn vliezen gebroken’, grapte ik nog naar Oscar. Een fractie van een seconde later besefte ik dat mijn vliezen echt waren gebroken. De paniek sloeg toe. De vluchttas stond nog niet klaar, dus Oscar pakte deze snel in, terwijl hij in de tussentijd m’n moeder, de verloskundige en de rest van de familie op de hoogte stelde. Ik zat op handdoeken op de grond en vertelde Oscar wat hij moest doen.
De bevalling
De verloskundige was er. Zij bevestigde dat mijn vliezen waren gebroken. We maakten ons klaar om naar het ziekenhuis te vertrekken. Ik vertrok met de gedachte: ‘De volgende keer dat ik deze deur weer open doe, komen we thuis met een baby.’ Eenmaal bij de eerste hulp, werden we naar de verloskamer geleid. Hier deden de artsen een aantal onderzoekjes. Omdat mijn vliezen een maand te vroeg gebroken waren, mocht er geen inwendig onderzoek gedaan worden. Tot de volgende nacht gebeurde er niet veel. Hierna begonnen de weeën. Ze werden gauw heftiger. Mijn moeder werd gebeld en ik ging naar de verloskamer. Hier deed de arts inwendig onderzoek. Ik had 6 cm ontsluiting. Binnen no time zat ik op de 8 a 9. Tot dit moment hield ik het goed vol. Ik besloot de bevalling zonder pijnstilling te doen. Ik wilde controle houden over mijn lichaam, die hier voor gemaakt was.
De persweeën kwamen op gang, maar omdat ik niet op de 10 cm zat, mocht ik nog niet persen. Ik had me tijdens de zwangerschap allerlei dingen voorgenomen. Ik wilde nog een nieuwe pyjama kopen voor als het moment daar was en poepen tijdens de bevalling was iets wat mij níet zou overkomen. Daar lag ik dan, poedelnaakt èn te poepen. Voor mijn gevoel kwam er geen eind aan de bevalling. Iedere keer als er perswee kwam en even stopte, floepte het hoofd van de baby weer terug. Na 2 uur en 11 minuten besloot men een knip te zetten. Dat hielp. Lyo kwam om 00:09 uur met 2740 gram ter wereld. Hij werd op mijn borst gelegd. Oscar zei: ‘Wat is er met z’n handjes?’. Het leek alsof er nog een vliesje over zijn handjes zat. Ik wist diep van binnen dat er iets niet klopte.
Lees hieronder het vervolg
Deel 2: Pasgeboren baby Lyo zag er anders uit
DEMI
