Op 02 juni 2020 zijn wij trotse ouders geworden van een zoontje. Op 07 september afgelopen jaar, besloten wij om voor een broertje of zusje te gaan voor ons zoontje. We konden onze ogen niet geloven toen we op 16 oktober al een positieve test in handen hadden. We waren zo blij. Maar helaas kreeg ik op 27 oktober een miskraam. We waren erg verdrietig, maar beseften ook al snel dat de natuur zijn werk deed. Op 29 december hadden we weer een positieve test in handen. Na de miskraam durfden we niet meteen blij te zijn. Ik testte 1 dag na NOD (Niet OngesteldheidsDag), en de test was nauwelijks positief te noemen. Ik koos er voor om elke twee dagen een test te doen. Ik was blij toen ik zag dat de testen opliepen en begon er eindelijk een beetje in te geloven. Ik had tenslotte ook geen menstruatieachtige krampen, wat ik de vorige keer bij de miskraam wel had. Ik had wel erg last van mijn darmen. “Dat komt vast door de hormonen”, dacht ik. “Zolang ik geen bloedverlies, zit het goed”, vertelde ik mezelf.
Weeën zijn niets vergeleken met mijn buikpijn
Op een vrijdag werd ik wakker met flinke buikpijn. Ik heb nog nooit zo’n erge pijn gehad. Zelfs weeën stellen niets voor vergeleken met deze buikpijn. Ik twijfelde nog of ik de dokter moest bellen. Misschien trok het straks wel weg. Maar al snel zei er iets in mij dat ik toch moest bellen. Ik bedacht me dat het wel eens een blindedarmontsteking zou kunnen zijn. Bij de dokter gaven ze mij twee verklaringen: een blindedarmontsteking of een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. De dokter ging zelf uit van een blindedarmontsteking. “Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap komt bijna niet voor”, zei hij nog. Met goede moed reed ik weer naar huis. Om half 3 werd ik in het ziekenhuis verwacht. Ik moest nuchter blijven, zodat ik meteen geopereerd kon worden. Maar om 12 uur in de middag ging het mis.
Het werd zwart voor mijn ogen
Het werd zwart voor mijn ogen. Ik hoorde bijna niets meer. Mijn man besloot de spoedlijn te bellen. We mochten meteen komen. In het ziekenhuis maakten ze eerst een inwendige echo. Ik was blij, want nu zouden we onze frummel voor het eerst zien. Al snel zagen we niets wat op een baarmoeder met vruchtje leek. Mijn man en ik keken elkaar aan en wisten het al: het zit niet goed. Daarbij deed de inwendige echo ontzettend veel pijn, terwijl je er normaal vrijwel niets van voelt. Na de echo werd ons verteld wat we zelf al dachten: Ik had een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Mijn eileider was zeer waarschijnlijk al gescheurd. Ik wilde zo hard huilen en schreeuwen hoe oneerlijk het was, maar alles deed pijn, dus ik hield me in. Ik werd niet meteen geopereerd. Er moest eerst bloed geprikt worden. Dat lukte echter niet omdat mijn aders vrijwel verdwenen waren. Na een paar keer geprikt te zijn, lukte het uiteindelijk. Kort hierna kreeg ik zo’n erge pijnaanval dat het zwart werd voor mijn ogen. Ik viel weer bijna weg. Mijn man drukte op de rode knop, de verpleegkundige kwam binnen en besloot me morfine te geven. Ze hadden niet door dat ik zoveel pijn had blijkbaar.
Mijn buik zat vol bloed
Een andere gynaecoloog kwam ook binnen en vroeg of hij een echo mocht maken. Ik dacht: “Nee, niet weer die pijn”. Maar hij deed de echo gelukkig uitwendig. Hij zette de echo op mijn buik en zei: “Mevrouw, we gaan je meteen klaar maken voor de OK. Ik zie alleen maar bloed in uw buik. Uw eileider is gescheurd door het groeiende vruchtje. We zullen uw eileider operatief gaan verwijderen”. Op dat moment was ik opgelucht, eindelijk werd er wat aan mijn pijn gedaan. Toen ik weer wakker werd uit de narcose, voelde het alsof ik uit een vreselijk nachtmerrie ontwaakte. Maar al snel besefte ik me weer waar ik was. Een verpleegkundige vertelde mij dat de operatie goed gegaan was. De eileider was inderdaad al gescheurd en ik had daardoor inwendig twee liter bloed verloren. Daar kwam de pijn dus vandaan. Ze hebben mijn eileider verwijderd. Maar natuurlijk niet alleen mijn eileider, ook ons kindje is weggehaald. “Waarom groeide je niet gewoon op de juiste plek, frummeltje?”, dacht ik wanhopig.
Dubbele gevoelens
Het voelde erg dubbel. Ik was erg blij dat ik het nog kon navertellen en dat mijn zoontje zijn moeder nog had. Ik was namelijk volledig in shock geraakt door het inwendige bloedverlies. Twee liter bloedverlies is levensbedreigend. Tegelijkertijd was ik ook erg verdrietig dat het weer mis was gegaan. Ook al waren we pas 6 weken zwanger, het moment dat je twee streepjes op de test ziet, zie je een mooie toekomst met een kindje voor je. Voor nu moet ik fysiek herstellen, maar zeker ook mentaal. Het mentale stuk geldt ook voor mijn man. We steunen elkaar goed. We houden ons vast aan de hoop dat we ooit een tweede wondertje mogen verwelkomen… Ook al voelt dat nu nog zo ver weg.
JANE DOE
Wat een herkenbaar verhaal. Ik heb het helaas 2x moeten mee maken. Waarvan 1x op tijd en met medicatie kon worden behandeld. En 1x 2 maanden geleden… ik herkende de pijn direct en trok gelijk aan de bel. Ik moest binnen 2 uur worden geopereerd omdat er langzaam bloed in m’n buik drupte omdat de eileider aan het scheuren was.
Het enige wat ik wilde is naar huis naar ons dochtertje maar ik wist dat als ik dat zou doen ze misschien geen mama meer zou hebben. Wat ben en was ik verdrietig en wat een tweestrijd.