Vrouw (45 jr) bevalt van baby, zonder dat ze wist dat ze zwanger was

Ik ga met de collega van de late dienst rond de tafel en we verdelen de patiënten die er liggen. Ik heb gisteren ook gewerkt dus ik ken een aantal kraamvrouwen waar ik nog even langs wil. Mijn collega doet een ander deel. Ook nemen we ieder een primer. We verdelen de telefoons voor de spoedzaken en gaan daarna achter onze computers zitten. Ik lees me in en duik wat dieper in bepaalde dossiers van bijzondere casussen. Op de afdeling waar ik werk, leer ik elke dag. Er is altijd wel ergens een ziektebeeld of iets bijzonders wat ik enkel in de boeken op school heb geleerd of zelfs dat niet eens. Ik vind alles interessant en lees daarom graag hoe bepaald beleid tot stand is gekomen bij verschillende zwangeren. Ik zit nog geen kwartier als mijn telefoon gaat.

De ambulance belt mij

Ik neem op en hoor een mannenstem aan de andere kant van de lijn. ‘Met Jeroen, ambulancedienst,’ begint de man. Ik ga rechtop zitten en vis een pen uit mijn borstzak: ‘Ja, hallo.’ ‘Er is hier net een dame bevallen, veel te vroeg en ik sta erbij’, ik hoor enige adrenaline in zijn stem. ‘Vertel, wat zie je?’, vraag ik. ‘We kregen een oproep van een man. Hij vertelde dat zijn vrouw veel bloed verloor in de badkamer en dat ze op de grond lag. We zijn nu daar en ze is net twee minuten voordat we binnen kwamen bevallen. Ze heeft veel bloed verloren, en het kindje is heel klein,’ ratelt hij lichtelijk in paniek verder. ‘Huilt het?’ ‘Ja, het huilt wel, maar niet heel hard,’ zegt Jeroen. ‘Is het roze?’, vraag ik. ‘Ja het is roze, wel wat donkerrood.’ ‘Hoever was ze zwanger?’, vraag ik. ‘Dat weet ze niet,’ zegt Jeroen. ‘Ze wist niet dat ze zwanger was.’ Daar wordt het verhaal anders van. Een kindje zonder prenatale controles, klein, maar roze en huilend. ‘En hoe klein is het kindje? Leg het eens op je onderarm, als het groter is dan dat valt de prematuriteit mee.’ Ik hoor Jeroen wat zeggen tegen zijn collega en ik hoor gestommel en gehuil op de achtergrond. Ik tik ondertussen mijn collega aan en zet mijn telefoon op de speaker.

Moeder wist niet dat ze zwanger was

‘Ze is iets groter dan mijn onderarm,’ zegt Jeroen na enige tijd. ‘Mooi, ze wist niet dat ze zwanger was en heeft dus geen verloskundige zorg gehad. Ik bel ondertussen even de verloskundige uit de eerste lijn bij haar in de buurt,’ zeg ik. ‘Dat hoeft niet,’ zegt Jeroen. ‘Dat heb ik al gedaan vlak voor ik jullie belde. Zelf onlangs een kindje gekregen en het nummer stond nog in mijn telefoon.’ Wat goed. Ik snap nu ook waarom Jeroen dacht dat het een hele kleine baby was. Als je al een grote baby thuis hebt lijken alle pasgeborenen enorm klein.
‘De verloskundige is onderweg.’ ‘Mooi, goed bezig,’ prijs ik zijn handelingen. ‘En de bevallende vrouw, is zij stabiel of vloeit ze nog steeds?’ ‘Ja, zij is stabiel. Ik heb controles verricht. De placenta is er nog niet en ik zie voor nu geen forse bloeding,’ zegt Jeroen.
‘Fijn,’ zeg ik. ‘Probeer het kindje goed in warme doeken te wikkelen. De verloskundige zal zo wel komen.’

Jeroen geeft alle informatie die hij over moeder en kind heeft aan me door. Ik schrijf alles op. Dan maken we een plan voor het vervoer richting ziekenhuis. Er is geen maxi-cosi of andere autostoel voor het kind in huis, dus er moet een tweede ambulance komen. Twee patiënten in één ambulance is namelijk niet toegestaan. Ondertussen hoor ik een nieuwe stem in de ruimte. Het blijkt de verloskundige te zijn. ‘Ik hoor dat jullie versterking hebben,’ zeg ik. ‘Klopt,’ zegt Jeroen. ‘We redden het nu hier wel, tot zo.’ ‘Tot zo,’ ik hang op. Mijn oren klapperen nog een beetje van het gesprek. Jeetje, zij is gewoon thuis bevallen zonder dat ze wist dat ze zwanger was. Dit hoor ik alleen op televisie. Natuurlijk heb ik vaker vrouwen gezien die niet wisten dat ze zwanger waren, maar vaak komen die ten tijde van de bevalling al richting het ziekenhuis.

Moeder is 45 jaar oud

De vrouw die nu bevallen is, heet Lucille, ze is 45 jaar oud en moeder van twee kinderen van 15 en 18. Die morgen was ze bij de huisarts geweest in verband met bloedverlies en buikpijn. De huisarts gaf aan dat dat (gezien haar leeftijd) normaal was en dat ze nog even thuis af mocht wachten. Niet wetende dat deze zelfde dame nog geen zes uur later thuis zou bevallen van haar derde kind. Lucille heeft nooit bedacht dat ze zwanger zou kunnen zijn, gezien haar leeftijd en door de bevestiging van de huisarts dat het normaal was wat ze had, heeft ze ook nooit aan weeën gedacht.

De eerste brancard komt de afdeling op

Ik zit nog steeds in de artsenkamer als ik ophang, dus ik loop snel naar mijn collega’s en doe uitgebreid verslag van mijn telefoongesprek. We maken een kamer gereed waar Lucille en haar baby terecht kunnen. Eén van de verpleegkundigen gaat wat andere verloskamers langs en vraagt of ze wat kleren over hebben voor een moeder die dat niet heeft en komt terug met een eerste pakje. Dan komt de eerste brancard de afdeling op. Het is de vader met het kindje in zijn armen. ‘Tja, een beter vervoersmiddel konden we niet echt bedenken en een babylance vond de verloskundige van thuis wat overdreven. Het was maar een klein stukje, dus dat moest goed gaan dachten we,’ begint de verpleegkundige van de ambulance. De vader van de baby, zichtbaar aangedaan van alles wat gebeurd is, stapt voorzichtig de brancard af en de verloskamer binnen. Hij is lang en slank, gekleed in een pantalon met een blouse erboven. Hij houdt het kindje stevig vast. En werpt af en toe een blik naar het kleine hoopje mens in zijn armen. We geven hem een stoel en laten hem daar even bijkomen.

Lucille komt aan

Op de gang horen we weer wat bedrijvigheid. Ik loop naar de gang en zie de tweede ambulance aankomen. Dat moet Jeroen zijn, met Lucille op de brancard. Lucille haar ogen zijn rood omrand van het huilen. Ik stel me voor en feliciteer haar met de geboorte van haar dochter. Ze tovert een glimlach op haar gezicht, maar ik zie aan haar dat die van ver moet komen. Ze komt de verloskamer in en we leggen haar op bed. Haar man komt naar haar toe met de baby in zijn armen en geeft de baby aan Lucille. De verloskundige thuis heeft de placenta geboren laten worden en medicijnen gegeven tegen het bloedverlies. De schatting was rond de 500 milliliter bloedverlies. De hoeveelheid bloed die Jeroen schetste was volgens haar vermengd met veel vruchtwater. Er waren geen hechtingen nodig en de verloskundige heeft het kindje nog even nagekeken voor ze naar huis is vertrokken. Ze had verder natuurlijk geen gegevens van de zwangere en wij kunnen hier in het ziekenhuis een dossier aanmaken, dus voor haar geen meerwaarde om mee te komen naar het ziekenhuis. De placenta ligt in een vuilniszak op de brancard en tilt Jeroen met een zwaai op het aanrechtblad in de verloskamer. ‘Kijk maar wat je ermee doet,’ knipoogt Jeroen.

Jeroen draait zich om naar Lucille, haar man en de baby. ‘Ik zal je nooit vergeten,’ zegt hij met een glimlach. ‘Wat een bijzondere dag. Het ga jullie allen goed. Ik ben blij dat het allemaal goed lijkt te zijn.’ Lucille kan enkel knikken en bedankt de heren die vervolgens de kamer verlaten.

Een aterme baby

Die avond blijft ook voor altijd in mijn geheugen. Het meisje werd nog nagekeken door de kinderarts en bleek naar schatting gewoon ergens geboren rond de uitgerekende datum. Lucille wist niet meer precies wanneer ze voor het laatst ongesteld was geweest en dacht dat ze mogelijk al in de overgang was geraakt. Haar kinderen waren niet thuis geweest die middag en wisten dus nog van niets. Ze hadden twee jongens en Lucille vertelde dat ze stiekem altijd van een meisje had gedroomd. Ze zijn drie nachtjes in het ziekenhuis geweest. In die tijd hebben familie en vrienden het hele huis babyproof gemaakt en gezorgd dat alle benodigde spullen op orde waren. De verloskundige van de eerste lijn heeft het kraambed verzorgd samen met een kraamverzorgster. Na een aantal weken hoorde ik van de verloskundige dat het erg goed ging met zowel ouders als het kleine meisje.

VERLOSKUNDIGE LISA