Op 31 december deed ik een zwangerschapstest, in onze kleine badkamer van ons 1-kamer-appartement. En ja hoor, hartstikke zwanger. Ik heb snel mijn vriend wakker gemaakt en ging naar de supermarkt voor alcohol vrije prosecco. Die avond hadden we een Oud en Nieuw feest bij ons thuis. Ons laatste echte feest zonder baby. Ondanks dat we ontzettend blij waren, was het ook wel een lastige situatie. We woonden midden in Groningen in een appartement met één slaapkamer. Mijn vriend zat vaak thuis met ontzettende rugpijn en moest veel naar de dokter. Er komen veel hernia’s voor in zijn familie, maar volgens de huisarts viel het mee bij hem. Financieel zat het ook niet echt mee. Mijn vriend zat in de schuldsanering. Toch probeerden we er volop van te genieten. Ik reageerde veel op woningen en ondertussen zorgde mijn vriend dat onze slaapkamer baby klaar was voor het geval we niet op tijd konden verhuizen.
Een nieuw begin
Op de valreep kregen we een leuke woning toegewezen. Een nieuwbouwwoning, met tuin, net opgeleverd. We zouden de eerste bewoners zijn. Gelijk geaccepteerd natuurlijk! Met mijn zwangere buik kon en mocht ik niet echt helpen tijdens het verhuizen. We verhuisden in juli (ik was 3 september uitgerekend). We leven naar 3 september toe en verheugen ons steeds meer. Op 9 september word ik gestript en op 10 september om 9.40 uur is onze mooie dochter geboren. Alles is goed en we mogen snel weer naar huis. Helemaal verliefd. Na een week gaat mijn vriend weer aan het werk. De vijf extra weken verlof neemt hij op als ik weer aan het werk moet.
Toch een hernia
Als onze dochter een half jaar is komt mijn vriend volledig thuis te zitten. Hij gaat de ziektewet in. Dan komt er een zware last op mijn schouders. Mijn vriend krijgt toch te horen dat hij een hernia heeft. En na veel ziekenhuisbezoek komt hij op de spoedlijst voor een operatie. Ondertussen mag hij absoluut niet tillen en zich zo min mogelijk inspannen. Dat is erg lastig met een baby in huis die ondertussen flink op onderzoek en ontdekking gaat. Ondanks dat mijn vriend nog (te) veel doet, zoals kleine boodschappen of de afwas, valt het mij ontzettend zwaar. De hele verzorging van ons meisje, het huishouden, werken en proberen sociale contacten te onderhouden is moeilijker dan ik van te voren dacht. We krijgen ontzettend veel hulp van mijn en zijn ouders en ook de opvang is erg flexibel, maar toch heb ik veel momenten waarop ik me erg alleen voel. Soms denk ik: “Dus zo voelt het om alleen staande ouder te zijn”. Ik kan jullie eerlijk zeggen, het had geen dag langer moeten duren.
Iedereen loopt op z’n tenen
Tien dagen voor de eerste verjaardag van ons meisje is het dan eindelijk zo ver: de operatie. Hij kijkt er naar uit. Samen met ons dochtertje breng ik hem naar het ziekenhuis en ’s avonds gaan we ook samen op bezoek. De volgende dag mag hij weer naar huis. “Vanaf nu zal alles beter gaan”, denk ik. Helaas gaat ook dit niet van een leien dakje. Het afkicken van de pijn medicatie valt hem zwaar. Dit is een pittige periode. De eerste zes weken tillen is uit den boze. Er komt een bed in de woonkamer, zodat hij veel rust kan pakken. Het afkicken en het nog steeds niks mogen doen zorgt voor een gespannen sfeer in huis. Iedereen loopt op zijn tenen.
We zijn weer zes weken verder. Hij wordt langzaam weer die leuke actieve papa die hij graag al die tijd had willen zijn. Ook zijn alle schulden afbetaald en heeft mijn vriend weer volledige beheer over zijn inkomsten en uitgaven. Wij moeten elkaar weer een beetje terug vinden, maar ik heb er vertrouwen in dat ook dat goed komt. Ik heb erg veel respect voor iedereen die er alleen voor staat en ik hoop dit nooit meer over te hoeven doen. Samen is voor ons leuker, fijner en zeker makkelijker.
EVA
