Bevallingsverhaal: het hoofdje wordt in het vruchtzakje geboren

Mijn eerste bevalling

In april 2020 zijn wij voor het eerst ouders geworden. Ik was 40 weken en 5 dagen zwanger toen de bevalling na strippen op gang kwam. Het begon met het spontaan breken van mijn vliezen en eindigde 28 uur later met een ruggenprik, weeënopwekkers, knip en vacuümpomp en de geboorte van onze prachtige zoon. Het herstel viel me zwaar. De borstvoeding kwam wat laat op gang en ik was erg uitgeput. Op dag 10 bleek ik een baarmoederontsteking te hebben. Nog een langer herstel dus. Ik kijk er met gemengde gevoelens naar terug, maar weet gelijk zeker dat ik echt wel een tweede kind zou willen. 

Mijn tweede zwangerschap

Tien maanden later ben ik zwanger van onze tweede. Ik ben blij dat ik zwanger ben, maar het is ook zwaar. De eerste weken ben ik erg misselijk en geef ik veel over. Ook krijg ik twee keer een flinke blaasontsteking en met 39 weken verga ik van de pijn door een oorontsteking. Met 40 weken ben ik echt wel klaar voor de bevalling. Tijdens de hele zwangerschap heb ik geprobeerd de vorige bevalling achter me te laten. We hebben weer een geboorteplan gemaakt. We gaan voor een thuisbevalling in bad, met zo min mogelijk interventies. Ik durf er echter bijna niet op te hopen, gezien mijn vorige bevalling.

Over tijd

Op 6 november, als ik 5 dagen overtijd ben, word ik vroeg wakker en heb ik gelijk een wee. “He bah, weer voorweeën vandaag”, denk ik gelijk. Maar al snel volgen een paar krampen en denk ik toch dat het iets anders voelt. Om 7.00 uur wordt Jeppe wakker en lukt het me niet meer om te blijven liggen tijdens zo’n wee. We gaan naar beneden en het wordt snel heftiger. Ik schrik er een beetje van. “Oh ja, zo voelt het. Jeetje, hoe ga ik dit volhouden?”

De bevalling begint

We bellen gauw opa en oma om Jeppe kunnen op te halen. Om 8.45 uur wordt hij opgehaald en ben ik blij dat Hidde nu zijn aandacht op mij kan gaan richten. We hebben wat weeën getimed en zien dat ze zo’n 50 à 60 seconden duren en er zo’n 2 minuten tussen zit. Ik herken dit van het begin van mijn eerste bevalling. De verloskundige is onderweg en wij verplaatsen naar de douche. Ik kan geen lekkere houding vinden, maar het warme water is fijn en tijdens een wee kan Hidde tegendruk geven op mijn rug. Ik merk dat ik veel negatieve gedachten heb en probeer met alle mentale kracht die ik heb een positieve mindset te krijgen, maar jeetje wat zit de angst van de vorige bevalling nog diep.

Al op de helft

Om 9.45 uur komt de verloskundige binnen. Ze stelt voor om te toucheren en we verplaatsen naar het bed. Ik heb geen verwachting van de ontsluiting. Ze voelt en zegt een overtuigende 5 cm te voelen. Dit moet ik even laten bezinken. Ik ben er blij mee. Dat is al voorbij de eerste fase dus. Hidde vindt het snel gaan en spreekt af dat hij beneden het bad gaat opzetten. De verloskundige blijft bij mij. Ik geef aan dat ik moeilijk in een positieve flow kom en vraag haar mij door de weeën heen te coachen. Dit zet mijn eigen gedachte stil en helpt me enorm. Bij elke wee geeft ze tegendruk in mijn rug en haar warme handen masseren aan het einde van de wee de spanning weg. Wanneer ze even de telefoon moet opnemen, ben ik eerst bang. Ik vang in mijn eentje een wee op en hoewel ik de verlichting mis, merk ik dat ik het ook zelf kan. Dat geeft me meer vertrouwen in mijn lijf en verandert mijn mindset.

Ik ga in bad

Tegen 11.00 uur kan ik in bad. De kraamverzorgster is er ook al en alles ligt al klaar. Hidde realiseert zich dat het snel kan gaan, maar ik durf dit niet te geloven. In bad kom ik meer in mijn bubbel. Af en toe zoek ik de ogen van de verloskundige, omdat het me overvalt hoe zwaar het al is. Ze blijft positief en helpt me waar nodig met ademen en positieve woorden. Ook Hidde is fantastisch. Hij richt zich helemaal op mijn rug en het warm houden van mijn lijf. Ik vind het steeds heftiger worden. Zo spannend. “Wat gaat er gebeuren? Wat moet ik doen?” Ik hoor dat de verloskundige en de kraamverzorgster vertellen over de geboorte in het water. Maar nog kan ik niet geloven dat het al zover is. Het is pas 12.00 uur.

Persen

Ik schrik van de persdrang. De verloskundige vraagt om het hartje te luisteren en geeft aan dat ik naar mijn lichaam mag luisteren. Ik puf het begin van de wee steeds weg en ga dan toch mee persen. Het kan niet anders. Ik ben lichtelijk in paniek, zeker als ik iets tussen mijn benen voel. Ze zeggen dat dat het zijn hoofdje is, maar ik weet dat dit niet klopt. Ik voel met mijn hand en voel een vochtblaas. De vliezen zijn nog niet gebroken. De verloskundige wil ze wel breken, misschien voel ik dan beter het hoofdje drukken, maar tijdens de volgende wee durf ik veel harder te persen en voel ik het hoofdje staan. Wat een overweldigend pijnlijk gevoel. Ik voel langs de randen en voel zijn hoofd en weet dat ik hier doorheen moet persen. In de volgende wee wordt zijn hoofd geboren, nog in de vliezen en voel ik al gelijk wat opluchting. De verloskundige vraagt me te ontspannen zodat ik op adem kan komen voor de volgende wee. Ze raakt me verder helemaal niet aan. Ze kijkt alleen maar naar mij en voor zover ze kan zien door het water heen. Dan pers ik nog een keer en voel ik zijn lijfje komen. Op dat moment breken ook de vliezen en trek ik hem tegen mij aan. Ik zat al die tijd op mijn knieën, maar laat me nu heerlijk achterover zakken in het bad. Ik moet even bijkomen, maar als hij zachtjes begint te huilen richt ik me helemaal op Lasse. Hij is er al! En wat een mooi kind!

De geboorte van de placenta

De placenta laat op zich wachten. Ik heb geen bloedverlies en de verloskundige voelt dat hij los zit. Ook heb ik voldoende naweeën. Ik voel dat ik hem eruit moet drukken, maar durf niet zo goed. Na een half uur knippen we de navelstreng door en gaat Lasse huid op huid bij Hidde liggen. Ik ga uit bad en al hurkend wordt uiteindelijk ook de placenta geboren. De verloskundige heeft alle tijd voor de nazorg en terwijl Lasse om 12.16 uur al is geboren gaat ze pas na vieren naar huis. Wat een prachtige geboortedag waarin wij ontzettend genoten van alle rust en aandacht voor onze baby. 

SANNE