Er was voorspeld dat we een dochter kregen, maar bij de geboorte stonden we voor een verrassing

De voorspelling klopte niet

Vanaf het moment dat ik hoorde dat ik in verwachting was van een meisje, ging ik los: lichtroze rompertjes, donkerroze boxpakjes, felroze sokjes, oudroze mutsjes en hier en daar een panterprintje. Haar kledingkast bestond uit minstens 50 tinten roze. Een meisjesnaam verzinnen? Geen probleem, die hadden we meteen. We kochten nog een roze dekentje en roze spuugdoekjes en daarmee hadden we de baby uitzetlijst compleet. I was ready to pop. 

Op Koninginnedag, 30 april 2021, ben ik bevallen in de prinsessenkamer (hoek suite) van het Zaans Medisch Centrum van een prachtige baby. Tien vingers, tien teentjes en een piemeltje? We dachten in verwachting te zijn van een meisje, maar werden trotse ouders van een zoon. Dit soort dingen gebeuren toch alleen bij “de-nicht-van-de-buurvrouw-en-daar-een-vriendin-van-uit-Amerika”? “Als hij maar gezond is, dat is het belangrijkste!” Helaas bleek dat niet zo…

De eerste ontmoeting met zijn broer

Zijn grote broer was toen twee jaar oud en had nog geen grote woordenschat. We hebben veel over de baby in mama haar buik gepraat en noemden het toen altijd “zusje”. Alle baby’s en poppen heette voor hem “Zusje”. De pop die als showmodel in het ledikantje lag in de winkel werd trots opgepakt door hem en naar iedereen riep hij: “Zusje! Zusje!” Het zat er goed ingebakken. Papa haalde hem op bij oma om Zusje voor het eerst te ontmoeten. Hij kwam binnen en hing blij aan het bedje: “Hallo Zusje!” We wisten echter nog niet 100% zeker of het ècht een jongen was, misschien was het wel beide?  We maakten samen “Baby” van de naam. Het heeft wat tijd gekost, maar Zusje maakte plaats voor Baby. Nu moesten we nog een echte naam bedenken. We hadden drie dagen de tijd om hem/haar aan te geven bij de gemeente, dus we voelden enige tijdsdruk. En shopkriebels voelde ik ook. We gingen voor genderneutrale outfitjes. Angst, voelde ik ook. “Wat als onze Baby nou beide is? Wat als de baby een piemel en een baarmoeder heeft? Of straks er ook nog borsten bij krijgt?”, dacht ik. Niks mis mee, maar hij/ zij moet later nog steeds kiezen naar welk openbaar toilet hij/zij gaat. “Hoe moet ik nou voor hem/haar kiezen met welk geslacht hij/zij door het leven gaat?”, spookte er door mijn hoofd. De eerste ontmoeting met grote broer was verder fantastisch. Hij wilde aaien en kusjes geven. Hij keek blij en ging daarna weer met z’n autootjes spelen… 

Verder onderzoek

Helaas was de bestemming van onze eerste autorit als gezin niet naar huis. We werden in het AMC verwacht voor onderzoek. We trokken zijn jasje, een veel te groot teddy jasje, aan. Het leek wel een jurk, terwijl het maatje 50 was. We zetten ons kindje in de maxicosi en we keken elkaar aan. Hij verdween bijna in dat autostoeltje. Hij woog nog maar 2,2 kg. 

In het ziekenhuis waren ze lichtelijk verbaasd dat we met eigen vervoer werden gestuurd en niet met de ambulance waren. De verpleegkundigen waren erg lief. We kregen een mooie kamer met uitzicht. Er stond een groot bed voor mij klaar. Ik was immers nog kraamvrouw en mocht in een ziekenhuisbed slapen. 

Het geslacht

Na een eerste onderzoek bleek onze baby toch echt een jongen te zijn, geen meisje zoals ze dachten te zien op de echo’s tijdens mijn zwangerschap. Op de buikecho was geen baarmoeder te zien en zijn balletjes zaten nog verstopt in zijn liezen in plaats van in zijn zakje. De specialisten kwamen met zes man sterk langs. Van urologen tot endocrinologen: “Niks om jullie druk over te maken. Dit kan allemaal gecorrigeerd worden en dan kan hij later alles wat iedere andere man ook kan”. Wat een opluchting. We schakelden snel om van zij naar hij. We verruilden de roze garderobe voor een blauwe en gingen aan de slag voor een nieuwe naam voor onze baby. Dat was nog een lastige opgave. De naam voor onze dochter waren we snel over uit. Een jongensnaam was moeilijk. We waren al blij dat we een naam hadden voor onze eerste zoon.

Ons klein baby’tje lag voor ons

“Jack?”, opperde ik. “Nee, het is niet echt een Jack”, besloten we samen. Liam? Nee, ook niet. Lewis? Hmmm. “Mike dan?”, vroeg ik. “Nee”, zei manlief, “ik ken een Mike”. Vanwege de gekke situatie kregen we twee dagen extra om hem aan te geven bij de gemeente. Eerst moest de tweede en tevens definitieve uitslag van het bloedonderzoek binnenkomen en bevestigen dat hij 100% een jongen was (iets met XX- en XY-chromosomen). De tweede bevestiging volgde echter snel: hij was 100% een jongen. 

ISLEAN